Order Of The Emperor is de eerste band op de affiche die mag aftrappen op de Jack Ketch-podium. De uit Rotterdam afkomstige formatie speelt een thuiswedstrijd en stelt zich energiek op. De groep maakt hardrock benvloed door Thin Lizzy, Judas Priest en Black Sabbath. Vooral eerstgenoemde komt veel naar voren en dan met name in het gitaarspel en de harmonieuze vocalen. Het is jammer dat het geluid niet lekker klinkt, waardoor de zang niet helemaal doorkomt. Dit is niet zozeer te wijten aan de geluidsman, maar de locatie heeft hier een groot aandeel in. Desondanks weten de mannen wel een overtuigende set neer te zetten en spat het speelplezier van het podium af. Het is aan alles te zien dat Order Of The Emperor is gekomen om zijn thuisbasis trots te maken en om met nieuwe gewonnen zieltjes naar huis te gaan. Te zien aan de hoeveelheid stickers die vandaag op mensen zijn geplakt en daarmee rondlopen, lijkt die missie geslaagd.
Er zijn veel Johnny Cash-coverbands in Nederland, maar het is Def Americans die vaak geroemd wordt als de beste. Op een festival als Scumbash past deze groep dan ook ideaal in de line-up en wanneer de heren onder leiding van Elco Weitering het podium opstappen, is er ook een vrij grote belangstelling. De grote hits van 'The man in black' komen allemaal wel voorbij en worden gespeeld in een vrij authentieke uitvoering. De band weet de sound van Johnny Cash goed te benaderen en doordat de zanger de kenmerkende maniertjes van Cash heeft overgenomen, kom de muziek dubbel zo goed over. Het is dan ook Weitering die vooral de show maakt, aangezien de andere bandleden een beetje een fletse houding aannemen. Halverwege de set haalt Def Americans nog een konijn uit de hoed, wanneer zangeres Kim Wolterink het podium opkomt. Verbazingwekkend hoe dicht zij bij de sound van June Carter komt. Derhalve zijn songs als It Ain't Me Babe en Jackson een genot om aan te horen. Daarnaast krijgt I've Been Everywhere nog een klasse uitvoering. Prima optreden dus. Al lijkt de band nog wel even de mist in te gaan met de medley op het einde, waarbij sommige nummers tegelijk ingezet worden en het geheel een beetje slordig overkomt.
The Kendolls uit Zweden speelt furieuze punk/rock 'n roll en demonstreert dat met verve op het podium. Het is dan ook vooral zanger Oskar Andrn die alle ogen op zich gericht krijgt. Als een malle gaat hij tekeer en hij is overal te vinden. Al schreeuwend in de microfoon stuitert hij rond over het podium en het duurt niet lang voordat hij ook zijn weg in het publiek heeft gevonden. De toeschouwers moeten in het begin nog even wennen aan de uitbundige frontman, maar eigenhandig krijgt hij het voor elkaar dat de boel in beweging komt door zelf een pit te starten of te gaan crowdsurfen. Muzikaal klinkt het allemaal net zo chaotisch en uitbundig als de frontman zelf en dat betekent dus lekker uitrazen.
Batmobile is de huisband van Scumbash. Nog geen editie van het festival is gemist door deze vrolijke en legendarische rockabilly-formatie. Vandaag is het optreden van Batmobile echter speciaal en staat het in het teken van de presentatie van het nieuwe album Brand New Blisters. Het is alweer twintig jaar geleden dat de Nederlanders voor het laatst vers materiaal uitbrachten, waardoor een nieuwe plaat best bijzonder is. De mannen geven zelf ook al aan het best spannend te vinden om de onbekende tracks te spelen. Dat blijkt echter nergens voor nodig. Het materiaal past namelijk naadloos tussen het oude werk. Het optreden zelf is ook genietbaar. Ondanks dat de heren al best een respectabele leeftijd bereikt hebben, geven ze zich volledig en weet frontman Jeroen Haamers alle aandacht naar zich toe te trekken door zijn energieke performance. Een groot deel van de setlist bestaat uit nieuw werk, maar natuurlijk komen ook de grootste hits voorbij. Uiteraard zorgenTranssylvanian Express en de Motorhead-cover Ace Of Spades aan het einde voor een groot feest. Opvallend is nog dat Dikke Dennis tijdens het laatste nummer wel op het podium bij de coulissen te vinden is, maar helaas niet even ouderwets bijspringt.
Inmiddels is het rond etenstijd en daar waar Scumbag Millionaire last heeft van dit tijdstip omdat iedereen zijn buik gaat vullen, werkt dit in het voordeel van de rootsrockformatie T-99. Want naast het podium waar de groep speelt staan alle eetkraampjes opgesteld, waardoor de zaal goed gevuld is met hongerige mensen, die naast het eten genieten van muziek. T-99 heeft een erg divers geluid en weet verschillende stijlen te integreren tot een vrij uniek eigen sound. Zo is er duidelijk de invloed van The Black Keys te horen, maar wordt dit aangevuld met rock 'n roll, blues, Americana en country. Het trio bestaat al ruim vijftien jaar en de ervaring laat zich duidelijk gelden. De heren spelen prima naar behoren en fouten hoor ik niet terug. Daarentegen gebeurt er te weinig op het podium, waardoor het optreden niet de gehele tijd de aandacht vast weet te houden.
Waar T-99 een beetje tot de vreemde eend van het festival behoort, kan dit ook gezegd worden van de Limburgse thrashers van Legion Of The Damned. De groep mag vandaag als enige het black/thrash-genre representeren en het is opvallend hoeveel toeschouwers op de formatie zijn afgekomen. Nou behoort Legion Of The Damned niet tot mijn favoriete groepen uit het genre. Muzikaal kun je niet om de ijzersterke riffs en het vakmanschap qua songwriting heen, ik heb alleen niet zoveel met de zang van Maurice Swinkels. Live weet de groep in ieder geval meer indruk op mij te maken dan op plaat. Het spel van de muzikanten is strak en smetloos en ook op de perfomance valt weinig aan te merken. Swinkels is goed bij stem en met Bury Me In A Nameless Grave lijkt alles op zijn plek te vallen. Legion Of The Damned presteert het dan ook met een sterk optreden dat ik mijn mening moet herzien.
Bij de Voodoo-stage is het vervolgens tijd om te dansen met de rockabilly-oudgedienden van The Polecats. De band verspreidt een en al vrolijkheid en voorin laten fanatieke aanhangers hun danskunsten zien. Zanger Tim 'Polecat' Worman is een beetje een warrige verschijning op het podium, maar laat zich energiek zien en is goed bij stem. Klassiekers als John, I'm Only Dancing en Rockabilly Guy vinden als snel hun weg in de setlist en krijgen de meeste bijval. De show is best vermakelijk, maar ook weinig bijzonder. Dan is de keuze om door te lopen naar Death Alley snel gemaakt.
Van alle optredens van vandaag is het dan ook Death Alley die het meest schittert. De groep behoort al een tijdje tot n van de meest beloftevolle en sensationele bands van Nederland en de show van vandaag bewijst dat de band alles in zich heeft om tot de groten te gaan behoren. Het is vooral frontman Douwe Truijens die alle aandacht opeist door zijn enorme dosis charisma en het harde werken wat hij doet. Helaas gooit het euvel van de slechte akoestiek ook nu weer roet in het eten, waardoor het niet optimaal genieten is van de muziek. Desondanks weten de heren een beste dosis rock 'n roll uit hun instrumenten te schudden en is het vooral het magnifieke slotnummer Supernatural Predator die fantastisch uit de verf komt. Vooral de langgerekte opbouw richting het einde en de climax die volgt, blijven nog lang bij. Het kan niet anders dan dat Death Alley het nog ver gaat schoppen gaat in de toekomstt.
Een kinderlijkkist zorgt doorgaans absoluut niet voor vertier, maar wanneer deze omgebouwd is tot een grote contrabas, zoals bij Nekromantix het geval is, weet deze de zaal om te toveren in een vrolijk psychobilly-feestje. De formatie uit Denemarken is dan ook een van de namen van het festival, waar kenbaar veel publiek op afgekomen is. Vooral voorin is er veel beweging te zien in een constante pit. De band zelf heeft nog wel wat tijd nodig om op te warmen. Het optreden lijkt wat stroef te beginnen, maar naarmate de set vordert neemt dit af. Helaas moet de show abrupt onderbroken worden, omdat een fan gewond is geraakt in de pit. Het duurt een aantal minuten voordat deze op een brancard wordt weggebracht en veel mensen wachten dit niet af en gaan kijken bij Fleddy Melculy. Zonde! Want wie blijft, krijgt nog een uitstekend slot te horen met Haunted Cathouse en Who Killed The Cheerleader, waarbij de heren nog even alle remmen los gooien.
De ruwe bolsters van Fleddy Melculy staan in de avond geprogrammeerd op het kleine Voodoo-podium in de eetzaal, direct nadat hun Belgische landgenoten van Goe Vur In Den Otto hun dj-set hebben afgerond. Fleddy is hard, Fleddy is ruig, Fleddy is... Fleddy? De met veel humor doordrenkte songs knallen van het podium, al is het geluid echt abominabel slecht. In rap tempo spuwt de band nummers als Feestje in Uw Huisje, Ik Haat Jazz, Geen Vlees Wel Vis en de Hatebreed-cover Proven op het publiek af. De gemaskerde gitaristen rammen op hun gitaren alsof hun leven er van af hangt, terwijl frontman Fleddy alle hoeken van het podium verkent. De 'grote' hit T-Shirt van Metallica blijft bewaart tot het laatst, waarmee er een einde komt aan een gaaf optreden.
Helemaal uit Berlijn komt Kadavar. De op jaren 70 hardrock genspireerde nummers van deze Duitsers mogen er zeker zijn. Jammergenoeg duurt het even voordat het publiek echt op gang begint te komen en werkt het geluid wederom niet mee. Voor een volgende editie verandert dat hopelijk wel. Het lijkt Kadavar echter niet te deren, de mannen rocken als een malle op het podium en de oldschool klanken blijken verrassend goed te passen in het Scumbashprogramma, al is het wel een beetje een rustpuntje voor wie gevlucht is voor het geweld van Fleddy Melculy in de eetzaal.
Het concert van The Monsters blijkt ook een grote hit te zijn op Scumbash. Het viertal speelt op het kleinste podium, maar bij aanvang van het optreden staat het daar inmiddels aardig vol. De Zwitserse formatie speelt een mengeling van garage en rockabilly en ondanks dat de heren al best op leeftijd zijn, geven ze aardig gas. Het bijzondere aan The Monsters is dat de band uit twee drummers bestaat, waarbij ze twee drumstellen hebben en samen n snaredrum delen. De trommelaars zitten recht tegenover elkaar gepositioneerd en slaan er wild op los. Ook de zanger/gitarist geeft zich vol en ziet zijn inzet beloond met een fikse pit voorin. The Monsters behoort dan ook tot n van de leukere optredens van vandaag.
Tegenwoordig wordt je steeds meer geconfronteerd met jubileums die best indrukwekkend zijn qua jaartallen. Ook Stiff Little Fingers mag zich tot die categorie rekenen. Ondanks dat de groep niet altijd actief is geweest en zanger Jake Burns nog het enige overgebleven lid is, staat de teller al wel op veertig jaar. Tijd voor een feestje en een jubileumtour. Na alle snelle en heftige bands van vandaag is het lekker om even rustig aan te doen met de punkrock van Stiff Little Fingers. Kenbaar denkt daar vrijwel de hele zaal zo over, aangezien iedereen rustig staat te genieten. De groep speelt lekker (al raakt Jake Burns regelmatig een slechte noot) en laat zijn grootste hits horen, zoals onder andere Suspect Device, Wasted Life, Gotta Get Away en afsluiter Alternative Ulster. Het concert duurt mij iets te lang en de heren weten niet het gehele uur te boeien. Op het podium gebeurt te weinig en lang niet al het materiaal slaat aan. Het einde is dan wel weer sterk, maar dat komt ook omdat de groep het beste voor het laatst heeft bewaard.
Ondanks een lange dag weet Zeke iedere bezoeker die komt kijken flink wakker te raggen met zijn razendsnelle mix tussen van hardcore en punk. De Amerikanen zijn de laatste tijd niet meer zo actief als voorheen en het heeft tien jaar geduurd voordat de band weer op Nederlandse grond staat. De vrienden van Peter Pan Speedrock stonden dan ook hoog op het verlanglijstje van de organisatoren. Wat jammer dat dan bij wellicht het meest geanticipeerde optreden van de dag het geluid het allerslechtst staat. Ditmaal is de slechte akoestiek niet eens zozeer de reden. De geluidsman is dit keer niet in staat om een degelijk geluid voor elkaar te krijgen en hierdoor is de zang zeer beperkt te horen. Zeker naarmate je iets verder naar achter staat, krijg je er weinig van mee. De band zelf valt weinig aan te rekenen en verpulvert zijn publiek. De snelheid waarmee de heren spelen is imponerend en het is naast zanger/gitarist Blind Marky Felchtone vooral nieuwkomer Kyle Whitefoot die imponeert met zijn razendsnelle gitaarriffs.
Nadat Zeke afgelopen is speelt Backfire nog zijn afscheidsshow. Helaas krijgen wij die niet meer mee en luidt het einde van de show van Zeke ook het einde van het festival voor ons in. Deze editie van Scumbash kan gerust te boek gaan als een groot succes. De gehele dag was het in de loods een drukte van jewelste en kon je naast alle muzikale activiteiten ook genieten van genoeg randzaken. Uiteraard werd er geknipt en geschoren door Schorem en kon je zelfs getatoeerd worden. Naast het festivalidee is Scumbash ook bijna gewoon een lifestyle-evenement. Je kunt gerust ergens gaan zitten en genieten van alle fraaie kapsels en tattoos die voorbijkomen. Het is dan ook voor velen een jaarlijks weerzien van collega's en gelijkgestemden. Het geeft Scumbash dan ook ondanks zijn grootte een soort van intiem karakter.
Helaas was niet alles top en dan waren er vooral facilitaire zaken die beter konden. De lange wachtrijen bij de wc's waren geen pretje en een duidelijk verbeterpunt is dat er bij een volgende editie meer toiletten komen. Ook zou de claustrofobische medemens (voor zover hij al op een festival komt) zich niet wagen in de rookruimte, waar het toch wel erg proppen en benauwd was. Daarnaast zouden meer zitplaatsen ook welkom zijn. Organisatorisch is er verder vrij weinig aan te merken en is het een goed geregeld festival. Alle bands speelden mooi op tijd en er was ruimte zat bij de podiums om de optredens te zien. De loods zelf is een prachtige en unieke locatie, ondanks dat de akoestiek een nachtmerrie is. Daarmee zijn de verbeterpunten genoemd, maar er is natuurlijk ook genoeg goeds op te merken. Zoals gezegd is de loods een mooie plek en ook de omgeving eromheen. Gratis parkeren is altijd een groot voordeel en helemaal als het gelijk naast de locatie is. Er was genoeg afwisseling qua eten en de sfeer is uiteraard prima. Daarnaast stond er vandaag een prima line-up met een paar bands die een zeer goed optreden gaven (The Monsters, Death Alley en Zeke). Genoeg redenen om het Scumbash 2017 als geslaagd te beschouwen en hopen op een nieuwe editie volgend jaar.
