Wanneer we iets na achten binnenkomen, is het eveneens Belgische Bark al begonnen aan een set van veertig minuten. Het ruige vijftal maakt harde muziek die er niet om liegt met invloeden van punk, metal, hardcore en stoner. Een aantal enthousiastelingen in de zaal beukt mee, maar het merendeel van het publiek kijkt vooralsnog de kat uit de boom. Wellicht dat het iets te harde geluid daarbij een rol speelt. Vol overgave steelt met name zanger Ron Bruynseels de show met geschreeuw dat door merg en been gaan. Het strakke gitaarspel en de beukende ritmesectie werken aanstekelijk, maar na een paar nummers vraagt de muziek om meer variatie. De set bestaat voornamelijk uit materiaal van het degelijke debuut Voice Of Dog.
Na een korte pauze is het tijd voor de oldschool thrash metal van het Nederlandse Distillator. Net als Bark hebben de Nederlanders veertig minuten de tijd om hun kunsten te tonen en dat hakt er goed in. Met een bandbiografie die bestaat uit de zin: Formed in January 2013, but sounding like 1986, maakt het drietal direct duidelijk waar het voor staat. De zang is voorzien van klassieke, hoge uithalen, de gitaarpartijen zijn messcherp en de ritmesectie beukt met militaire precisie. Dat heeft effect, want de groep kan rekenen op enthousiaste reacties van het publiek. Dat ouderwetse thrash voor meer zorgt dan alleen headbangen en een pit, bewijzen een aantal koppeltjes die innig staan te zoenen en kerels die een Duveltje soldaat maken, terwijl de liederen over dood en verderf voortdenderen. De set bestaat uit nummers van het debuut Revolutionary Cells, maar er wordt ook al gegrepen naar nieuw werk dat in mei dit jaar het levenslicht zal zien.
Hoewel de eerste twee bands de aanwezigen goed weten op te warmen, staat de avond in het teken van Bliksem, dat er na negen jaar mee stopt. Op de site staat een korte uitleg over vijf sterke persoonlijkheden, veel compromissen en meer. Wellicht lag dat ook ten grondslag aan het eclectische geluid van de groep. De combinatie van thrash, groove, doom en meer moet vanavond nog eenmaal overtuigen, maar zonder enige twijfel zullen we binnenkort de bandleden in andere projecten aantreffen, want aan muzikaal kunnen ontbreekt het niet.
Zodra de bandleden het podium betreden wordt er gejuicht en geschreeuwd. Inmiddels is de Trix goed gevuld. Bliksem speelt voor een thuispubliek van stadsgenoten, vrienden en liefhebbers en dat is te merken. Afscheid nemen is lastig, maar welk een betere manier is het voor een band om dat te doen met een sterk metalfeest. Zo kondigt zangers Peggy Meeussen de set die ruim anderhalf uur zal duren ook aan. Er wordt gebruld, mensen crowdsurfen en er ontstaan diverse pits. Dit is hoe een goede show zijn moet. De ruige thrashelementen beuken hard aan de ene kant, terwijl de groep zich de tijd gunt voor de langzamere nummers en zo het publiek in vervoering weet te brengen. Het geluid is prima, Peggy is goed te horen en haar krijsen gaan door merg en been. Het gitaarwerk van Jeroen De Vriese en Toon Huet is om je vingers bij af te likken. De heren krijgen net als op plaat de ruimte om hun kunsten te vertonen, daarbij geweldig ondersteund door een solide ritmesectie en de swingende bas van Jan Rammeloo. Hoewel de afscheidsboodschap op de site een wat uitgebluste indruk maakt, is er vanavond op het podium weinig van te merken. De verschillende facetten van de groep die de muziek sterk en uniek maakt, krijgen allemaal de ruimte en de aanwezigen smullen ervan.
De band werkt met een onverminderd enthousiasme de set af. De stem van Peggy wordt naarmate de avond vordert wel wat minder, maar dat is na alle intense oerkreten niet verwonderlijk. Rond half twaalf is het dan toch tijd om afscheid te nemen, maar niet voordat het publiek meerdere toegiften wordt voorgeschoteld. Na een korte onderbreking voor wat fotos en luid gejuich is het zover. Hoewel de groep vaker heeft afgesloten met Circus Schizophrenia is het voor een laatste show misschien niet het beste einde. Mondjesmaat beginnen de aanwezigen de zaal te verlaten om het einde niet af te wachten. Wanneer er na de flink gerekte gitaarjam dan toch echt een einde aan de set komt, is het tijd voor een foto en een kort afscheid. Zoals gezegd is het voor Bliksem afgelopen, maar het is duidelijk dat de leden afzonderlijk nog lang niet zijn uitgespeeld.
Terwijl het voor ons is afgelopen, start in het caf de afterparty die wordt ingeluid door Dario Mars And The Guillotines. De formatie die zich bedient van aanstekelijke, dansbare, ietwat duistere hardrock geeft binnenkort enkele shows om de kersverse uitgave The Last Soap Bubble Crash te introduceren. Deze aangename plaat kan al op veel enthousiasme rekenen met lovende recensies.
Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina.
