Bij mij valt het nog mee in vergelijking met anderen. Toch is het wel balen dat ik Norther door dit euvel bijna compleet heb gemist. Als ik de al flink volle zaal binnen wandel is de band zojuist bezig aan het n na laatste nummer van de set. Wel valt op dat de band een uitstekend geluid heeft, de snelle gitaarduels en keyboardriedels komen uiterst helder uit de speakers en men mag van een geslaagde opener spreken. De band, die veel op Children of Bodom en In Flames lijkt staat strak te spelen. Maar het publiek lijkt niet echt uit te voeten te kunnen met de soms haast vrolijk klinkende melodieuze black death metal van deze mannen. Er word na elk nummer beleefd door het publiek in de handen geklapt, maar er is geen sprake van wilde pit of kolkende massa. Komisch detail was wel dat de zanger die zich kleedt als een jongere Alexi Laiho vaak ook dezelfde grappen en grollen gebruikt als die zanger/gitarist.
Norther was misschien een leuke opener, maar het echte feest moet nog beginnen en daarom komt na een niet al te lange pauze Hypocrisy het podium opwandelen. 013 heeft een strak schema vanavond en alle bands spelen precies op tijd. Nadelig voor de wachtenden buiten, maar natuurlijk een voordeel voor de mensen die op tijd hun trein moeten halen.
Terwijl Hypocrisy het podium opkomt start het intro van warempel Abducted. Een plaat waar men normaliter nou niet al te veel van afkijkt bij de optredens. Het kan nog beter , want na het pompeuze intro schiet de band uit de startblokken met het fantastische Roswell 47. Een klassieker van formaat uit het ganse repertoire van deze moderne groovy death metal band.
De band heeft een afwisselende set klaarstaan voor ons met zowel oud als nieuw werk. Vooral valt op dat de nummers van de laatste cd Catch 22 het live erg goed doen, terwijl de cd nou niet bepaald de populairste is door de alom bekende new metal invloeden. Met nummers als Destroyed heeft de band het publiek in zijn zak zitten en er ontstaat een vette pit in het midden van de zaal.
Het geluid is krachtig en helder en laat me volop genieten van dit prachtige concert. Ook mijn hoofd zwiept bij verschillende nummers als een bezetene op en neer en als de band het podium verlaat , schreeuwt het publiek dan ook om meer. Maar ja, 013 blijft zich onbeweeglijk houden aan het strakke schema.
Het komt toch wel even als een koude douche als de pauzemuziek (Emperor) word onderbroken door een afschuwelijk industrieel klinkend intro. Ja, want Dimmu Borgir is aan de beurt en iedereen zal het weten. Rustig schakelt men over op een orkestraal stuk muziek waarna de band onder luid gejuich het podium betreedt. Een prachtig gezicht natuurlijk als vele handen met slechts pink en wijsvinger omhoog gaan om Shagrath en zijn medestrijders te verwelkomen. De bandleden zoeken hun plaats op en start na afloop van het orkestrale intro met Lepers Among Us. En dat is even schrikken, want waar is dat prachtige heldere geluid gebleven dat bij de beide voorprogrammas wel aanwezig was. Het enige wat over is , dat is een brei van gitaren, bas en drums. De keyboards en zang verzuipen bijna volledig in het slechte geluid dat in het begin overigens veel te hard staat.
Niet uit het veld geslagen door het geluid gaat Dimmu Borgir verder met een klassieker en dat is mijn persoonlijke favoriet In Deaths Embrace . Een prachtige song met als hoogtepunt de tranentrekkend mooie gitaarsolo. Het geluid is al iets beter en terwijl je meer naar het midden schuift is de balans een stuk beter en valt er veel meer te genieten. De band speelt het nummer strak, maar helaas, de prachtige solo die Galder speelt verzuipt compleet in het geluid. Voordeel is wel dat de krachtige vocalen van Shagrath een stuk beter hoorbaar zijn dan voorheen en het is te merken dat de man erg goed bij stem is ondanks het feit dat hij zn stembanden de vorige avond ookal kapot heeft gekrijst.
Na de prima gespeelde rampestamper Cataclysm Children is het tijd voor n van de beste nummers van de nieuwe plaat Death Cult Armageddon namelijk Vredesbyrd. Wat een pracht van een nummer is dat toch. De rauwe Noors talige vocalen geven het nummer net dat beetje extra om echt weer wat van die oorspronkelijke feel terug te brengen zoals op een album als Stormblst. Ondanks dat het geluid niet optimaal is, valt er hier ook nog heel wat bij te genieten. Na een korte technische controle gaat de band snel verder met het machtige Kings of the Carnival Creation van Puritanical Euphoric Misanthropia. Men speelt het nummer retestrak en eindelijk krijgen ook de keyboards genoeg plaats in het totaalgeluid. Wel jammer is dat ICS Vortex nauwelijks boven de mix uitkomt met zn heldere vocalen en dat terwijl dat toch n van de troeven is van dit mooie nummer. De band speelt dan nog enkele nieuwe nummers en ook het rammende magistrale Indoctrination wat toch wel weer een flinke pit weet te veroorzaken doet het goed bij het publiek. De hoogtepunten moeten echter nog komen en na wat ouder werk van de cd Spiritual Black Dimensions dat door de matige mix niet echt uit de verf komt, begint de band met het stokoude maar geweldige kippenvelnummer Raabjorn Speiler Draagheimens Skodde . Het nummer klinkt prima en de oude fans van het eerste uur hebben dus ook nog wat te genieten. Toch zou het mooi zijn als oorspronkelijk zanger van deze nummers Silenoz de zang eens voor zijn rekening zou nemen , maar we moeten het doen met de overigens uitstekende vocalen van Shagrath. Silenoz doet gewoon wat hij moet doen en speelt zn gitaarpartijen prima en vol overgave.
Alsof het allemaal al niet mooi genoeg is komt daarna Stormblst van de welbekende cd. Hoe oud die cd ook word, dit blijven toch echt nummers met kop en staart en dankzij de nieuwe meer modernere zware sound van Dimmu Borgir klinkt dit nummer ook nog eens iets anders. Niet te anders, want anders gaat dat gevoel die de heerlijke gitaren en keyboards teweeg brengen verloren. Helaas staat het drumwerk nog steeds wat te hard en als dat nou geweldig was zou het niet zon probleem wezen, maar geweldenaar Nick Barker valt mij persoonlijk lichtelijk tegen vanavond. Als afsluiter van dit op zich goede concert word klassieker Mourning Palace nog gespeeld. Een nummer wat bijna altijd word gespeeld op de concerten van deze band. Het spel is dan ook strak en de vocalen worden gemakkelijk meegebruld door mijzelf en mensen die om me heen staan.
Een mooie afsluiting van een aardig concert wat helaas deels werd verpest door het mindere geluid. Dat buiten beschouwing gelaten stond de band deze avond gewoon strak te spelen en was er niets mis met de podiumprestatie (Shagrath had gewoon een broek aan zijn kont) en was het podium prachtig aangekleed met een schitterende grote vlag van de cover van de nieuwe plaat en was het podium bezaaid met omgekeerde kruizen en celtische kruizen. Conclusie is dat ik mij prima heb vermaakt, een hoop nieuwe mensen heb leren kennen en rijkelijk heb genoten van het aldaar aanwezige bier. Ondanks dat hoop ik toch nog Dimmu Borgir nog een keer te mogen aanschouwen onder betere omstandigheden. Op de vraag wie ik de beste vond van de avond kan ik niet zeggen, maar mijn voorkeur helt toch lichtjes naar Hypocrisy vanwege het uitstekende spel, heldere geluid en de afwisselende setkeuze.
Simpel gezegd was het gewoon een mooie avond met drie goede bands en een hele gezellige sfeer in de 013.
