Aan Malignity, publiekswinnaar van de battle, de lastige taak het festival te openen. Helaas voor de band vindt het optreden plaats voor slechts een handjevol vroege vogels. Tijdens de battle verliep het optreden niet altijd even goed, maar Malignity speelt de set nu veel beter. Aan enthousiasme ontbreekt het niet en voor het showelement staat een fraaie rookmachine met pijpen op het podium. De band, die een mix van thrash en death speelt, heeft vooraf aangegeven twintig cd�s weg te geven en ik neem aan dat iedereen in de zaal een album mee naar huis heeft gekregen, want dat was ongeveer het aantal mensen dat echt stond te kijken naar de verrichtingen van de heren. (Marc)

Als Anger Machine, tot winnaar van de battle uitgeroepen door de jury, aan de set begint, zijn er al meer bezoekers aanwezig. Frontman Tim Koole is meteen erg actief op het podium en de mix van groove en thrash doet het uitstekend bij de aanwezigen. Wanneer Tim van het podium komt en rondjes door het publiek begint te hollen is het feest begonnen. De zaal is in beweging en iemand begint met een soort indianendansje, met ��n hand schuddend in de lucht en de andere arm iets achter het lichaam. Het krijgt navolging en al snel loopt een groepje op die manier in het rond, afgewisseld door soort oud Hollands haasje over. Anger Machine blijkt een uitstekende opener te zijn voor een leuke dag en is daarmee een terechte winnaar van de battle. (Marc)

Na het feestje met Anger Machine is het is niet eenvoudig voor de Zweedse groovemetalband Inside The Artist�s Head om de bezoekers echt mee te krijgen. Er ontstaat een pit tijdens Back Door Parole, maar die is van korte duur. Het is de tweede keer dit jaar dat ik de band op het podium zie. Frontman Jonas Stark is niet zo bewegelijk, zijn vocalen zijn behoorlijk monotoon en hij staat met enige regelmaat vrij lang, met zijn rug naar het publiek, voor de drummer. Op die manier krijg je de zaal niet mee en dat viel me bij het eerdere optreden ook op. De andere bandleden doen dat beter. Ze spelen strak en foutloos, dus muzikaal is er niet veel op aan te merken. (Marc)

In het eerste jaar dat Off The Cross nu bezig is, heeft de band uit Antwerpen echt indruk op mij gemaakt. Ondanks dat frontman Steven van Crombruggen de hele week ziek op bed heeft gelegen, staat hij er toch. De muziek doet het goed bij het publiek, de sound is verrassend goed (al blijkt er voor het optreden wat aan gesleuteld te zijn, waardoor het optreden iets later begint) en de blauwe rookmachines maken de act helemaal af. De uitstekende, ingekorte set wordt afgesloten met The Final Adjustment waarmee het allemaal begon voor deze band. Helaas is Steven zo gesloopt na het optreden, dat de band nadien niet met shirtjes aan de tafels bij de bar verschijnt. Het is overigens ook het laatste optreden met Gerben Andries. Op de releaseparty voor Devided Kingdom op 17 december zit zijn opvolger Servaas Steurbaut achter de drumkit. (Marc)

Wie zich de review voor White Goat II nog kan herinneren, weet dat Razend bij mij een grote gunfactor heeft. Het plezier in het maken van goede thrash en leuke optredens verzorgen straalt ervan af. Corinne van den Brand (op blote voeten) en haar mannen weten de zaal in beweging te krijgen. Het indianendansje en het haasje over werkt aanstekelijk bij de band en je ziet dat Corinne het moeilijk heeft, want ze wil eigenlijk meedoen. Hoogtepunt voor mijzelf in de set is Time (een verzoeknummer), maar ook indrukwekkend is de thrasher Substania Negra en dat wordt beloond met een luid applaus. Razend blijkt een heuse publiekslieveling te zijn, wat te merken is aan de aandacht die het krijgt na afloop bij de merchandise. (Marc)

Toen de Duitsers van Manifestic op een laat moment afhaakten, bleek Warmaster uit Gouda gelukkig bereid om de vrijgekomen plaats in het programma over te nemen. Dat doet de band echter niet op volle oorlogssterkte, want vocalist Corn� Bijlemeer is vandaag afwezig. Een van de gitaristen neemt de microfoon daarom over. Hij doet dit op overtuigende wijze, met een zeer lage, diepe grunt. De songteksten heeft de nieuwbakken zanger op zo'n korte termijn niet kunnen instuderen, waardoor een ouderwetse muziekstandaard uitkomst moet bieden. Dat is dan ook meteen het enige amateuristische aspect aan dit optreden. Bij de bandnaam Warmaster denk ik meteen aan (het gelijknamige album van) Bolt Thrower, oftewel aan oerdegelijke, traditionele death metal. Dat is precies wat Warmaster ons vanmiddag biedt. Zowel muziek als podiumpresentatie zijn geenszins spectaculair, maar toch vermakelijk. (Gilbert)

Bruut Metalfeest is het eerste internationale podium voor Killing Gandhi uit Kopenhagen. Na de opener What Lies Beneath wil frontman Thorbj�rn 'ThunderBear' Jensen graag weten wat cheers in het Nederlands is, waarna hij meermaals proost zegt tussen de nummers door. De band bracht vorig jaar het debuutalbum Cinematic Parallels uit. De melodeath is relatief toegankelijk, maar blijkt minder in de smaak te vallen bij het publiek dat is gekomen voor echt bruut geweld. Tegen het einde van de set gaan de nummers toch een beetje op elkaar lijken en heeft het publiek meer interesse voor frieten, snacks en de gezelligheid in de partytent waar gerookt mag worden. (Marc)

Op onze Facebook-pagina stelden we recent de vraag: "Wie is jouw favoriete grunter (m/v)?". Enkele volgers van Metalfan.nl reageerden daarop met: "Els Prins". Die lofuitingen zijn begrijpelijk, want de zangeres van Sisters Of Suffocation laat vanavond horen zowel over een loodzware, diepe rochel te beschikken als over een aangename, hogere krijs. Het grote contrast tussen de beestachtige grunts en haar aankondigingen tussen de nummers door, met een onschuldige meisjesstem, is zeer amusant. Ook de andere drie jonge vrouwen die Sisters Of Suffocation rijk is, tonen zich bekwame muzikanten. De songs bevatten bovendien voldoende variatie en blijven ruim een half uur lang boeien. Helaas is het programma een beetje uitgelopen en laat de organisatie het viertal geen minuut te lang spelen. Sisters Of Suffocation lijkt echter een mooie toekomst voor zich te hebben en zien we hopelijk nog vaak aan het werk. (Gilbert)

Sepiroth kampt met wat technische probleempjes en laat de ergernis daarover te veel merken. Net als Warmaster speelt de band old school death, met invloeden van onder andere Cannibal Corpse, Cryptopsy en Bolt Thrower. Misschien is het vanwege die probleempjes bij aanvang, maar de Rotterdammers moeten het wat mij betreft niet hebben van de podiumpresentatie. Muzikaal is er niets op aan te merken en tegen het einde van de set stroomt de zaal iets voller. Het beukt lekker, wordt zo nu en dan afgewisseld met een opzwepende groove en er ontstaat ook nog iets van een pit. Echter, de opmerking van frontman Ben de Graaff over het vertrek van de bassist omdat hij iets beters kan krijgen, is bijna tekenend voor dit optreden. Bij mij komt het niet over. (Marc)

Het drukste moment van de dag is tijdens Martyr en dat is volledig terecht. Hoewel hierna nog twee bands zullen aantreden, ademt het optreden van de Utrechtse formatie in alle opzichten uit dat we hier te maken hebben met de ware hoofdact van de vijfde editie van het Bruut Metalfeest. Het podium krijgt een mooie aankleding, het videoscherm op de achtergrond wordt (weliswaar spaarzaam) ingezet en de superenthousiaste frontman Rop van Haren betrekt het publiek op alle mogelijke manieren bij het spektakel. Hij loopt voortdurend de zaal in om iedereen persoonlijk (al zingend) de hand te schudden, laat de toeschouwers meezingen en -schreeuwen, neemt een megafoon ter hand en waagt zich, net als een deel van het publiek, ook nog aan een stukje crowdsurfen. Bij het openingsnummer krijgen we bovendien een gastoptreden van een heuse actrice: een jong meisje dat de indruk wekt een soort robot of grote pop te zijn.

Muzikaal biedt Martyr een reeks energieke traditionele heavy/speedmetalsongs van hoog niveau. Daarbij teert de groep niet uitsluitend op de oude krakers uit de jaren tachtig. Het kersverse materiaal van de eerder dit jaar verschenen cd You Are Next doet immers niet of nauwelijks onder voor het vroege werk van Martyr. De vocalen van Van Haren zijn niet altijd even sterk, maar meer dan toereikend. Het is tenslotte logisch dat wanneer de frontman (met veel succes) zoveel energie stopt in de interactie met het publiek, er af en toe een hoge noot wat minder krachtig uit de verf komt. Hoe dan ook mag elke metalfan in Nederland blij zijn dat deze legendarische undergroundact een jaar of elf geleden uit de as is herrezen en nog steeds met veel plezier optreedt. Wat mij betreft is Martyr duidelijk de band van de dag. (Gilbert)

De plek van Spartan in de timetable baart mij op voorhand enige zorgen en dat gevoel wordt versterkt na de geweldige show van Martyr. Toch weet de band uit Haarlem zich staande te houden en vooral bassist Nick van Bekkum steelt de show. De set, die vooral bestaat uit nummers van het eind vorig jaar verschenen debuutalbum The Fall Of Olympus, staat als een huis. Het publiek weet de melodieuze mix van power metal en death te waarderen en mijn zorgen verdwijnen. Vooral Immortal en Titanomachy doen het goed. Het publiek begint weer met crowdsurfen, vliegen zoals Rop van Martyr het noemde. Het indianendansje en het haasje over worden ook weer gedaan. Spartan gooit nog wat olie op het vuur door de snellere tracks te spelen. Foutloos, strak en met veel plezier zet de formatie een heel sterk optreden neer. (Marc)

Heidevolk verkeert nog in een staat van euforie door de tournee dit jaar, met optredens in Argentini� en Brazili�. Niet in de laatste plaats omdat ze in S�o Paulo nu het Gelders Volkslied kunnen meezingen. Ze weten die vreugde op het publiek over te brengen en het wordt een fantastisch feest. Dit is het laatste concert van het jaar voor Heidevolk en de formatie speelt voor het eerst in Gorinchem, de woonplaats van zanger Jacco de Wijs. De band en het publiek gaan helemaal los na de strijdkreet van drummer Joost Vellenknotscher. In de set zitten nieuwe nummers als Herboren In Vlammen en Urth, maar ook De Toekomst Lonkt, het brute Als De Dood Weer Naar Ons Lacht, het prachtige Saksenland, Het Wilde Heer en Het Bier Zal Weer Vloeien van de eerdere albums.

Het is een groot feest en de vloer lijkt wel op een ijsbaan door het bier dat uit de plastic bekers geklotst is. Voor het crowdsurfen wordt een aanloop tussen de bandleden door genomen en wanneer een groepje besluit achter de bandleden op het podium te gaan headbangen, wordt het Jacco een beetje te veel. Hij leidt met enige dwang de heren ��n voor ��n surfend van het podium. Ik stond achterin de zaal en schrok even toen ik bassist Rowan Roodbaert voor de tweede keer onderuit zag gaan, maar het blijkt gelukkig een uit de hand gelopen podiumact te zijn. Natuurlijk volgt er ook een toegift. Het feest gaat na een tweede strijdkreet van Joost vrolijk verder met Opstand Der Bataven. Daarna laat zanger Lars NachtBraecker horen over een zeer lange adem te beschikken bij het inzetten van de Normaal-klassieker Vulgaris Magistralis en daarna is het feest ten einde. Wie er niet bij was, heeft echt iets gemist. (Marc)

Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina.