Over de vrijdag is men over het algemeen zeer positief. Met zo'n drie- tot vierhonderd bezoekers is het festival veel beter bezocht dan vorig jaar. De sfeer is prettig en meerdere bands laten zich van hun beste kant zien. Empire Of The Wolves begint wat onwennig, maar Shadowrise doet het al veel beter. Vardger heeft helaas wat pech met het geluid, maar is het tweede deel van zijn set overtuigender. Myrath steelt de show met een buikdanseres en zijn bij vlagen vrolijke progressieve power metal. Bij Narnia, dat solide presteert, valt het gepreek tussen de nummers door niet bij iedereen in goede aarde. Het is ook de afspraak dat bands dat niet zouden doen op dit festival. In de theaterzaal zou Sea + Air optreden, maar wegens ziekte zijn op het allerlaatste moment Federico en Federica van het Italiaanse Sleeping Romance bereid gevonden om heen en weer te rijden voor een dubbel optreden. Hulde!
Op zaterdag is het programma uitgebreider. Niet alleen staan er meer bands op het hoofdpodium, maar in de foyer is een foto-expositie van Ton Dekkers, een bierproeverij, een metalmarket en meet and greets met Selfmindead en Theocracy. Ook in het theater is een drietal optredens. Allereerst staat Leonov op de planken. De post-rock/metalband uit Oslo maakt intrigerende en atmosferische muziek met dromerige vocalen van Tran Reindal. Bijzonder sfeervol en ritmisch af en toe interessant. De Noren spelen vooral nummers van de aankomende tweede full-length, die heavier is dan het debuut van twee jaar geleden. Direct valt op dat het geluid in de zaal veel beter is dan vorig jaar. Complimenten zijn beslist op zijn plaats voor de geluidsman die normaal alleen het geluid in het theater regelt. Het publiek kijkt genteresseerd toe. Op de achtergrond zijn filmbeelden te zien. Tussen de nummers door zijn er met effecten beladen soundscapes. Doordacht gedaan. Een zeer aangename ontdekking. Na afloop is er dan ook terecht veel bijval van de ruim honderd aanwezigen. Leonov is een van de highlights van het festival.
Ook Undawn laat zich zijn goede kant zien. De jonge muzikanten uit Dedemsvaart staan te boek als metalcoregroep, maar daarmee doe je ze tekort, zo laten ze vandaag horen. De metalcore is juist het minst interessante onderdeel van de muziek. Deze jongens kunnen veel meer. Zo komt er een indrukwekkend instrumentaal nummer langs met bluesy solo's, zijn de songs goed opgebouwd met prima gitaarpartijen en bevatten ze interessante ritmetwists. De cleane samenzang komt goed uit de verf en datzelfde geldt voor de harmonieuze leads. De screamende frontman Michiel Brinkhuis krijgt het publiek steeds beter mee en toont zich net als de anderen zeer actief. Er zit veel beleving in de performance. Het speelplezier straalt ervanaf en er is onderling veel contact. Ook Undawn mag zich met zijn verre van standaard-metalcore tot een van de hoogtepunten rekenen.
De eerste act in de theaterzaal is Levi Acoustic. Na een paar uur staan is het wel lekker om relaxed te zitten in de comfortabele stoelen. Levi Remijnse (van de post-hardcoregroep Seven Spirits Burning) staat samen met gitarist Joris Docter op het podium om covers ten gehore te brengen. The Name van Disciple, No Ordinary Love van Memphis May Fire, Louder Than Thunder van The Devil Wears Prada, Bitter Roots van For Today, Studying Politics van Emery en Nuclear Winter van Immortal Souls. Bij laatstgenoemde treedt Aki Srkioja van de Finse wintermetalband als gastartiest op bij zijn eigen nummer. Voor hem vast een bijzondere gewaarwording, maar hij brengt het er aardig vanaf met zijn grunts. De extreme vocalen blijven natuurlijk een kwestie van smaak en ook de screams van Levi zijn niet altijd overtuigend, maar ondanks zijn verkoudheid zingt hij de heldere stukken toch wel goed. Hij zingt bovendien met veel beleving en dat komt hem en Joris op een applaus te staan van een volgepakte theaterzaal.
Het optreden van Dalit gaat relatief ongemerkt voorbij. Dat komt omdat de zwaarmoedige doom metal minder indrukwekkend is dan op cd en er nauwelijks contact tussen band en publiek is. Het geluid is wat vlak en tussen de nummers door beperkt Eirik Hellem zich tot: "Thank you, the next song is" Tijdens de eerste helft van het optreden valt vooral Descent in positieve zin op. De tweede helft van het optreden is overtuigender. Dat komt doordat de leads beter uit de verf komen tijdens The Hand Of Phineas, Silent Genocide en highlight Nomad. Pas bij laatstgenoemde, tevens de afsluiter, richt de frontman zich uitgebreider tot het publiek: "In 50 years this will be on our album Dalit Greatest Hits when we're old, dead and very famous because of that." Plotseling is er meer beweging op het podium en in de zaal. Dat had beslist eerder gemogen, want vaak is er wel bijval, maar het valt toch ook weer vrij snel dood. Met wat meer overtuigingskracht en interactie was er meer uit te halen geweest voor Dalit.
Het onderlinge contact is er juist wel tijdens de show van Within Silence. De Slowaken, die vandaag hun tour samen met Theocracy beindigen, betrekken de fans er goed bij en de melodieuze power metal in het straatje van Sonata Arctica en Stratovarius met Iron Maiden-leads doet de rest. De toegankelijke nummers liggen prettig in het gehoor en de muzikanten die af en toe poseren hebben er zin in. Met Judgement Day komt er gelukkig wel wat meer afwisseling in de set, want tot die tijd bleef het geheel wat in hetzelfde tempo hangen. Judgement Day rockt meer en behoort samen met het folky World Of Slavery en Road To The Paradise tot de hoogtepunten van de set, al hadden de leads en solo's wat meer uitgelicht mogen worden. Het publiek klapt en zingt mee, oefent met springen voor tijdens Theocracy en geniet van deze warm-up voor het hoofdmenu. Op wat schoonheidsfoutjes van de drummer na, maakt Within Silence een solide indruk.
In 2007 namen Tor Magne Glidje, John Robert Mjland en Ole Halvard Sveen afscheid van Extol en startten ze met Mantric. De muziek van het gezelschap is zeer gevarieerd. Van alternatieve rock tot grunge, van punk tot math. Alles komt voorbij, van Placebo en Enslaved tot rustige tokkelstukjes en van groovy passages tot georganiseerde chaos. De presentatie is spontaan en intens. "We're here to dance for you today". De screams maken een sterkere indruk dan de wat bijzondere cleane zanglijnen. De grappen over onder andere sinterklaas ("Let the revolution begin with Sinterklaas") zijn leuk, maar worden niet door iedereen begrepen. Het is vooral een bijzonder optreden met sterke en minder sterke en vooral complexe momenten van Mantric.
In het theater is er onder massale belangstelling een interview met alle bandleden van Theocracy. De mannen verklaren dat er hier meer belangstelling is dan in thuisbasis Athens, Georgia. Toch zijn ze ooit begonnen met power metal omdat ze Queensrche mooi vinden. Ze geven aan genteresseerd te zijn in Europese metal en voelen zich hier dan ook thuis. Ondanks dat ze de muziek voor zichzelf schrijven, zijn ze bij met het feit dat steeds meer mensen Theocracy ontdekken. Ze willen graag positiviteit uitstralen. Ze willen graag laten weten dat je met je gedrag een belangrijke impact hebt op deze wereld. Net als veel fans hebben een paar leden Mirror Of Souls als favoriete nummer. Anderen kiezen voor As The World Bleeds of The Gift Of Music. Matt Smith is veel aan het woord. Hij vertelt dat muziek zijn leven heeft gered en muziek luisteren een ontsnapping en schrijven altijd een creatief streven is geweest. Op de vraag wat hij van de verkiezing van Trump vindt, antwoordt hij: "I really don't care. We're glad we were here. I hope we have a country to fly back to." Over de naam Theocracy zegt dat dat het duidt op "a government ruled by God." Over Project Aegis zegt hij dat het iets was voor liefdadigheid. Hij sluit niet uit dat er in de toekomst meer materiaal van gaat verschijnen.
Het optreden van Selfmindead is uniek. Het gaat hier om een eenmalige renie. De mannen staan voor het eerst sinds een paar jaar weer met elkaar op het podium (kortstondige renie in 2014 met twee shows) en de meesten ervan hebben het naar hun zin. Ilkka 'Volume' Viitasalo voorop. De excentrieke frontman neemt de bezoekers mee terug in de tijd: "We take you back to the nineties when all the good stuff was written." De hardcore-punk is niet heel bijzonder, maar de mannen uit Zweden zorgen wel voor dat de songs intens gebracht worden en komen met een vermakelijke show. Het is een brok energie en dat zorgt voor een pit in de zaal en wat fans die meeschreeuwen. Ilkka laat zich ontvallen dat hij over twee jaar weer hoopt op te treden, samen met Mantric. Hoogtepunt van de set is dat hij het publiek vermaakt met freestylen terwijl ondertussen het probleem aan het drumstel van de keihard rammende Michal Bckrud verholpen wordt.
Tegenvaller van de dag is Marius. Kozlowski, zoals zijn achternaam luidt, speelt in Royal Anguish, maar staat vandaag solo in het theater, begeleid door een elektronisch apparaatje met drumsamples plus bas- en keyboardgeluiden. Zijn gitaarspel is niet meer dan aardig. Het begint al vrij snel te vervelen en veel bezoekers verlaten vroegtijdig de zaal. Technisch maakt hij de nodige foutjes en mede daardoor komt het af en toe wat houterig over. De cleane stukken klinken beter dan die met distortion. Aan het einde van zijn set, die van herhalingen aan elkaar hangt, zijn er nog geen dertig mensen aanwezig. Snel vergeten en op naar de grote zaal.
Want daar is het tijd voor headliner Theocracy. Er zijn tussen de vier- en vijfhonderd mensen aanwezig die de show bekijken. De zaal staat vol. Daaronder bevinden zich veel fans, zoals al eerder op de dag bleek in de theaterzaal. Matt rent van rechts naar links over het podium om het publiek te betrekken en aan te moedigen. Vocaal moet hij even op gang komen, maar hij presteert de rest van de avond prima (de hoge uithaal tijdens Mountain is indrukwekkend). Dat doen ook de andere bandleden. Er wordt verrassend afgetrapt met het 22 minuten durende Mirror Of Souls en hij garandeert de fans: "the next one is not twenty minutes." Ghost Ship is het volgende hoogtepunt. Ook al is de gelijknamige plaat nog niet zo lang uit, het is al snel een favoriet. Als hij daarna roept: "God bless you", schrikt hij van zichzelf en voegt hij toe: "I'm not suppose to say that, right?" Matt is onder de indruk van de bijval: "You guys are loud!"
De festivalgangers zijn getuige van een energieke performance. In het fraaie The Gift Of Music valt de mooie zanglijn op en de dubbele solo. De geluidstechnicus doet er ook nog eens een schepje bovenop waardoor de gevarieerde muziek nog beter tot zijn recht komt. De basis is power metal, maar er is ook ruimte voor heavy metal en zelfs symfonische rock, een prettige afwisseling. Het einde van de set is geweldig met The Master Storyteller en I Am, waaruit de invloeden van Queensrche duidelijk blijken. Daarna verlaten de bandleden het podium, maar klinkt veelvuldig het verzoek om een toegift. Matt keert op het podium terug om te melden dat er helaas geen tijd meer voor is, maar de gitarist onderbreekt hem met een tik op de schouder en geeft aan dat er toch nog tijd is. Er volgt een toegift met het stevige Laying The Demon To Rest, tot grote vreugde van de fans. Theocracy maakte zijn naam als headliner zeker waard en is een prima afsluiter van een zeer geslaagde editie van Brainstorm Festival. De jubileumeditie vindt plaats op 3 en 4 december 2017.
Met dank aan Ton Dekkers van Interdependent Photo voor de foto's.
