Bring Me The Horizon, While She Sleeps en Basement in Amsterdam

Er staat een lange rij met fans voor de ingang van de muziektempel die per 1 januari de bekritiseerde naam AFAS Live gaat dragen. Even verderop staat The Cure geprogrammeerd in de Ziggo Dome. De rij is dusdanig lang dat sommigen pas na negentig minuten in de zaal zijn om Basement te bekijken, en dat terwijl het overigens vriendelijke personeel een extra ingang vrij heeft gegeven om het toegestroomde publiek een beetje op tijd binnen te krijgen. Velen zien echter slechts een deel van de show (er zijn ongeveer vijfhonderd toeschouwers bij aanvang van het optreden, waaronder diehards die in tenten voor de deur lagen) of missen deze in zijn geheel.

Basement is een alternatieve rockband uit Ipswitch die in 2009 is opgericht, maar na twee albums in 2012 tijdelijk stopte, om in 2014 de draad weer op te pakken en begin dit jaar Promise Everything als derde full-length te realiseren. De Britten die zowel punk, post-hardcore, grunge als emo in hun composities verwerken, doen dat goed. Zowel de cleane zang als de extreme vocalen komen prima over en de rauwe nummers liggen lekker in het gehoor. Het publiek klapt mee bij onder andere Promise Everything, er vormt zich een pit en frontman Andrew Fisher toont zich een dankbaar man. Het in slechts beperkte mate ruimte tot zijn beschikking hebbende Basement is niet aan iedereen besteed, maar is voor een aardig deel van de aanwezigen een lekkere opwarmer.

Het uit Sheffield afkomstige While She Sleeps draait inmiddels tien jaar mee. De metalcoreformatie die grotendeels uit schoolvrienden bestaat heeft net een headlinertour achter de rug en mag direct door. Het is al een tijdje geleden dat de tweede plaat Brainwashed (2015) uitkwam. Recent verscheen de single Civil Isolation en deze staat vandaag als enige nieuweling op de setlist. Het melodieuze nummer behoort tot het rijtje hoogtepunten waartoe ook This Is The Six (met meespringende fans), Seven Hills en Four Walls behoren. Our Courage, Our Cancer komt wat minder goed uit de verf. De screams van Lawrence 'Loz' Taylor komen op een paar momenten na wel goed door en hebben het voordeel verstaanbaar te zijn, maar de Linkin Park-achtige (backing)vocalen van gitarist Sean Long en de zang van bassist Aaron McKenzie zijn niet overtuigend en matchen bovendien minder goed bij de stem van Loz.

De frontman werkt hard, vraagt applaus voor de andere bands en krijgt het publiek goed mee. Met zijn opmerking over Bring Me The Horizon ("They're a sexy bunch of guys, aren't they?") krijgt hij de lachers op zijn hand. De grooves en breakdowns komen goed door en meerdere keren is er een wall of death. Vanaf de opener is er er een pit in het midden van de zaal. Op een bepaald moment zijn er elders twee kleinere pitjes en er zijn enkele crowdsurfers. Bij afsluiter Four Walls zitten er op verzoek van de frontman velen op de nek van iemand anders. Al met al stelt While She Sleeps met een wat korte set de fans tevreden en is er veel bijval.

Het is evenwel duidelijk dat het gros van de aanwezigen maar voor een band komt: Bring Me The Horizon. Met That's The Spirit (2015) hebben de Britten er een nieuw publiek bij gekregen. De old school fans hopen vandaag natuurlijk op oude nummers, maar er is ook een grote groep tienerjongens en vooral -meiden die de band kent van de radio die vooral de nieuwe songs wil horen. Vooral de nieuwe doelgroep komt vandaag aan zijn trekken, want alleen Chelsea Smile (2008) komt als golden oldie langs. Verder is het Sempiternal (2013) en That's The Spirit wat de klok slaat.

De beeld- en lichtshow is werkelijk fantastisch. De projectie vindt podiumbreed en -hoog plaats. Er zijn clips te zien, teksten, bewerkte beelden van bandleden of een mix daarvan. Er zijn verschillende verhogingen op het podium. Drummer Matt Nicolls en toetsenist/backingvocalist Jordan Fish nemen rechts respectievelijk links plaats op de bovenste en de overige bandleden staan op het onderste 'niveau' te spelen, al lopen ze af en toe de hoge treden op om centraal te staan tussen Matt en Jordan in. De bandleden zijn zwarte silhouetten tegen de kleurrijke achtergrond met flitsende lichten. Soms werken de strobo's wat verblindend, maar verder zijn ze functioneel. Alles is uit de kast gehaald om het publiek visueel te vermaken.

Het optreden start met videobeelden terwijl de bandleden in het donker onder luid gejuich het podium betreden. Je komt ogen tekort wat er allemaal gebeurt. Niet alleen zijn er videobeelden, maar er zijn ook slingers die de zaal ingeschoten worden en rookkanonnen die hun werk doen. Tussen de nummers door is het donker en waan je je in een bioscoop met de zeer coole projecties en de achtergrondmuziek, zoals het fraaie The Best Is Yet To Come (origineel van Aoife N� Fhearraigh).

Het publiek heeft er veel zin in en schreeuwt de teksten van opener That's The Spirit (met de daartoe uitnodigende cheerleaderchants S-P-I-R-I-T) direct mee. Na afloop volgt een explosie van gejuich en bij Go To Hell, For Heaven's Sake staan velen te springen. Even explosief als het gejuich zijn bepaalde breakdowns, zoals die in House Of Wolves. Het feest wordt nog groter met Avalanche en publieksfavoriet Shadow Moses. De vette grooves en metalcore zorgen voor een pit die vrijwel het hele optreden aanhoudt.

Ondanks de positieve berichten valt er wel wat aan te merken op het optreden. Er komt aardig wat geluid van de backingtrack en de zangkwaliteiten van Oliver blijven onderwerp van discussie. Zo klinkt hij tijdens Chelsea Smile minder overtuigend dan voorheen en schreeuwt hij zichzelf schor gedurende de show. Dat kun je bijvoorbeeld horen aan Oh No. Ook geraakt hij niet aan de hoogste noten in That's The Spirit. Er loopt dan ook een backingtrack mee om hem te ondersteunen. De frontman toont zich verder van een goede kant. Hij is constant in beweging, danst, stopt juist in Chelsea Smile en Doomed veel emotie in zijn zang en maakt af en toe contact met de voorste rijen. Hij is de allesbepalende factor, dicteert middels "Scream", "Clap your hands" en "Circle pit" het publiek dat graag volgt en organiseert een jump the fuck up tijdens (wederom) Chelsea Smile. Hij bedankt iedereen die de moeite heeft gekomen om naar de Heineken Music Hall te gaan en verklaart voorafgaand aan Sleepwalking (een van de hoogtepunten van de avond) dat hij zonder deze mensen en de band niet meer zou leven en even later bedankt hij de fans middels: "Thank you so fucking much. We never thought we would make it this far."

Hij speelt handig in op de trend om wat van Donald Trump te vinden: "Is there anyone upset about Donald Trump? Does anybody really care? Time to fucking kill somebody!" Terwijl de Amerikaanse vlag een paar keer tijdens de show voorbijkomt, split hij de crowd in twee�n en geeft hij aan het ene deel aan: "You are Mexico" en aan het andere: "You are USA". Je kunt op je klompen aanvoelen dat een grote wall of death het gevolg is. Can You Feel My Heart, Antivist en een sterke uitvoering van Throne vormen het einde van de reguliere set, waarbij iedereen in de zaal (exclusief een paar wachtende ouders) aan het dansen en meezingen is.

Na een korte pauze komt er een toegift met True Friends (wederom met rookkanonnen), het aanvankelijk matige Oh No (met veel lichtjes in de zaal van mobiele telefoons) dat in het tweede deel aan overtuigingskracht wint (mede door het meezingen en �springen van het publiek) en afsluiter Drown. Oli geeft voorafgaand aan de afsluiter aan: "This is our last song. If you want to get a high five, crowdsurf up here and come slap my hand!� Het levert wat crowdsurfers op, maar geen In Flames-taferelen. Daarna is er hoop op meer, maar is het helaas echt afgelopen. Ondanks het vele gebruik van de backingtracks en dat een aantal fans teleurgesteld zal zijn in de setlist die bijna geheel uit nieuwere songs bestond en dat er wat telefoons zijn gestolen, was het een groot feest. Oliver Sykes en zijn companen lieten zien de jonge generatie te begrijpen. De teksten vertalen de gevoelens waarmee vele jongeren zich kunnen vereenzelvigen, de show was fantastisch en de wisselwerking met de liefhebbers (Oli toont meerdere malen zijn dankbaarheid en eindigt met: "You fucking guys killed it tonight") is er volop. Bring Me The Horizon is nog lang niet uitgegroeid. Het was een fantastische avond.

Setlist Bring Me The Horizon:
1. Happy Song
2. Go To Hell, For Heaven's Sake
3. The House Of Wolves
4. Avalanche
5. The Best Is Yet To Come (Aoife N� Fhearraigh-cover)
6. Shadow Moses
7. Chelsea Smile
8. Follow You
9. Sleepwalking
10. Doomed
11. Can You Feel My Heart
12. Antivist
13. Throne

Toegift:
14. True Friends
15. Oh No
16. Drown