De tweede dag begint met Atmospheres. Wat eind 2012 als eenmansproject begon, groeide al snel uit tot een voltallige band. Het zelfgetitelde debuut verschijnt een jaar later. Na een optreden op Graspop Metal Meeting in 2014 komt een jaar erna de tweede full-length The Departure. De naam van de band zegt het eigenlijk al. De zuiderburen combineren post-rock, ambient rock, progrocksolo's, langgerekte zang, polyritmiek, elektronica (zoals ook Exxassens dat doet) en djenty riffs van TesseracT. Op plaat al indrukwekkend, maar live echt geweldig. Dat heeft onder andere met het perfect afgestelde geluid te maken. Kraakhelder, maar levendig en vol kracht. Een onderscheidende rol is er voor drummer Bastiaan Jonniaux. Die maakt de nummers nog interessanter. Atmospheres weet zich als openingsact tot de toppers van het festival te werken.

Beter had de dag niet kunnen beginnen met deze sfeervolle, emotieve muziek. De mannen staan er aanvankelijk rustig bij, maar gaan daarna, net als de bezoekers, op in de muziek, bijvoorbeeld met het uitstekende Voices of het door zanger/toetsenist Tobie Speleman mooi gezongen Satellite. Gitarist Stef Exelmans verkeert in zijn eigen wereld, bassist Mathieu Rachmajda is expressief en accentueert de grooves. Mooi om te zien hoe ieder bandlid de muziek op zijn eigen manier beleeft. De heren stijgen boven zichzelf uit. Het publiek klapt spontaan mee, waarop de bassist zijn duimen omhoog steekt. Hij kan zijn geluk niet op en dat geldt ook voor de anderen. Zo ziet genieten er op het podium uit. Er is steeds meer onderling contact en ontspanning. Er is echt een eenheid aan het werk. Atmospheres houdt van begin tot einde JC Sjiwa in zijn greep en sluit geweldig af met The Departure en The Arrival.

Vermakelijk, zo zou je het optreden van 6:33 kunnen omschrijven, of wellicht apart of interessant. De muziek van deze Fransen vliegt alle kanten op. Het gaat van de Shampoo-hit Trouble tot Faith No More, van avant-garde tot Dimmu Borgir, van Ruffneck Rules The Artcore Scene tot Mr. Bungle en Sleepytime Gorilla Museum. De helft van de aanwezigen kan hier niets mee, maar de rest blijft geïnteresseerd staan kijken naar de verrichtingen van de gemaskerde mannen. 6:33 doet het vandaag anders dan andere acts. Black Widow zet de zaal in beweging, het theatrale Ego Fandango vliegt van rock en rap naar ska en seventiesprog.

I Like It is een lovesong. De schaamteloze frontman, die letterlijk contact maakt met de voorste rij bezoekers (hij aait onder andere over de baard van een fotograaf) laat ieders wenkbrauwen fronsen met de opmerking: "The five of us want to make love to you all" en krijgt tegelijkertijd de zaal mee. "I Like It is not just an ordinary love song, it's a dirty fucking sex love song." Over the top? Zeker. Het nummer leidt een sterke eindfase in met I'm A Nerd (knappe combi van stijlen, van blastbeats naar hoempa, van progrock naar complexe Ziltoid-passages) en het twaalf minuten durende W.I.D.G.E.T.S., dat geen seconde verveelt. Integendeel, het is bijzonder knap wat 6:33 hier neerzet. Aanvankelijk weet je niet wat je ermee aan moet, maar de muzikale uitvoering was prima en de presentatie vermakelijk. Na afloop doen de mannen hun maskers af, een bijzondere gewaarwording. Grote vraag blijft waar de bandnaam vandaan komt. In interviews geeft de band drie opties: uit de Bijbel, uit obscure numerologie of na een lange nacht ontstond het idee om 33 over 6 om een band te formeren. Who knows?

Het Israëlische Distorted Harmony pakt het weer heel anders aan. De mannen komen met zeer verzorgd geïntegreerde progmetal het publiek vermaken. In elk nummer komen er weer andere namen als vergelijkingsmateriaal in gedachten op. Van Agent Fresco tot Meshuggah, van Muse tot Symphony X, van Dream Theater tot Porcupine Tree. De songs klinken lekker en bevatten bovendien interessante twists en enkele hoogwaardige solo's van Yoav Efron. Distorted Harmony speelt vooral songs van het tweede album Chain Reaction.

In het tweede deel komen met het zeer fraaie, proggy Blue en het ritmisch interessante en mooi gezongen Obsession ook het debuut Utopia aan bod. Er is nog tijd voor het titelnummer van die plaat, maar helaas verlaten de heren vroegtijdig het podium. Wel met een overweldigend applaus, want ook Distorted Harmony laat een vaardige indruk achter met meerdere hoogtepunten op de setlist.

Vervolgens is er een 'diner break'. Er is dan een uur lang geen muziek en derhalve trekt een groot deel van de festivalgangers erop uit, naar het centrum van Baarlo. Dat is letterlijk om de hoek. Anderen blijven wat hangen op het pleintje vlak voor de deur van het jongerencentrum. Je kunt er onder andere tosti's, een broodje hamburger of hotdog, falafel en een ijsje kopen. Een muntje kost slechts 1,80 euro. De prijzen zijn vriendelijk en de kwaliteit van het eten is prima. Er zijn statafels en een overdekte tent met zitplekken.

Over het optreden van In Mourning valt eigenlijk niet veel te vertellen, anders dan dat het gewoon goed is, vooral muzikaal. De set is prima opgebouwd met een afwisseling van stevige en rustige nummers. De kalme passages zijn sfeervol en de vurige gedeelten inclusief de stabiele, verstaanbare grunts volgen krachtig. Eb en vloed komen en gaan. Er komen oudere tracks aan bod, maar de focus ligt toch vooral op de twee meest recente platen The Weight Of The Oceans (2012) en het eerder dit jaar verschenen Afterglow. Fire And Ocean, Below Rise To The Above en Colossus behoren tot de hoogtepunten.

Er gebeurt niet veel om naar te kijken. Als de muziek dan ook nog niet je smaak is, is het voor sommigen vroeg of laat saai. Dat zorgt ervoor dat een klein aantal bezoekers even naar buiten gaat. Er is weinig beweging op de planken. Wel verandert de projectie elk nummer. Steeds weer verschijnt een nieuwe cover op het grote scherm achter de muzikanten. De Zweden zelf maken een solide indruk, maar blijven op dezelfde plek staan spelen. Gaandeweg de set zijn er enkele positiewisselingen, knijpt de frontman in de spierballen van de bassist en tijdens uitsmijter Colossus hebben de mannen onderling veel plezier. Maar behalve op enkele aanmoedigingen na om mee te klappen, is er weinig contact met de fans. De muziek moet voor zich spreken en doet dat. In Mourning overtuigt vooral muzikaal en laat qua show wat liggen.

Veel meer beweging is er bij Chaos Divine en daarmee veert het publiek weer op. Al vooraf is er de nodige lol. De announcer roept een paar keer: "Niels, start the tape" hard door de zaal en vervolgens komt er een toespraak over Australian Football. Western Bulldogs heeft namelijk verrassend gewonnen van het Ajax onder de footballteams (Sydney Swans) en daarmee voor het eerst in 62 jaar de landstitel binnengesleept. Waarom dit zo relevant is? Omdat er een Australische band klaarstaat om te spelen. De footballliefhebbers zijn mede door de overwinning goed gehumeurd en energiek. Die positiviteit werkt aanstekelijk.

Muzikaal is het een aaneenrijgen van hoogtepunten. Of het nu de sleazy riffs en emotionele vocalen zijn in Soldiers, het proggy At The Ringing Of The Siren of het met een mooie lichtshow omgeven Beautiful Abyss, het maakt veel indruk. De samensmelting en afwisseling van (progressieve) rock, grunge, post-rock en metal ligt lekker in het gehoor. Favoriet van de zanger is One Door. Hij vertelt dat hij hier zeven jaar geleden ook was, dat hij zich hier thuis voelt en dat er vandaag tracks aan bod komen die niet altijd op de setlist staan. Hij vergist zich in het aantal nog te spelen nummers ("three more songs and then drink fluids with us… oh no… two more, no three more songs, but still drink fluids with us." Het maakt echter niet zoveel uit wat er langs komt. Slechts Badge Of Honour wordt iets minder ontvangen, maar na het mooi gezongen en opgebouwde The Shepherd volgen direct twee van de highlights van de set met de Toto-cover Africa (velen zingen mee, een enkeling mag meebrullen in de microfoon) en The Beaten Path, met daarin fraai soleerwerk van beide gitaristen. Met Landmines en Mara, beide afkomstig van Colliding Skies, sluiten de Aussies een ijzersterk optreden af.

Last but not least: Textures, met Robin Zielhorst als bassist. Alhoewel de polyritmiekmetal van de enige Nederlandse act op het festival knap in elkaar zit, loopt niet iedereen er warm voor. Er is zelfs een klein groepje dat naar Tilburg heen en weer reist alwaar Agent Fresco de afterparty van Epic Metal Fest verzorgt. Textures komt daar overigens net vandaan. Twee optredens op een dag; gaat dat niet ten koste van de concentratie en het strakke, technisch vaardige spel? Nee, ook in Baarlo gaat het zoals we gewend zijn van de mannen; intrigerend strak, technisch perfect. Het enige wat wel even misgaat, is dat Daniël de Jongh niet beseft dat er veel buitenlandse bezoekers zijn. Hij spreekt de aanwezigen toe in het Nederlands en krijgt voordat de helft van de set voorbij is een notitie aangereikt. Of hij in het Engels door wil gaan, want 60% komt van over de grens. Zo geschiedde.

Net als bij Chaos Divine is er veel beweging op het podium en niet alleen daar. Tijdens Oceans Collide is er al een polonaisepit en het gaat helemaal los bij Swandive en New Horizons. Laatstgenoemde is een van de vele sterke tracks op de meest recente full-length Phenotype. Het toetsenwerk en de zang komen er heel mooi uit en dat geldt ook voor de harde grooves. Gaaf, en dat geldt ook voor Shaping A Single Grain Of Sand met zijn kleurrijke fills en een mooie lichtshow. Met het melodieuze, relatief toegankelijke Reaching Home is er even een welkom rustpunt en staat een groepje bezoekers arm in arm te springen. Metal verbroedert.

Zo is er met elk nummer wel wat te genieten. Het knappe drumwerk van Stef Broks in Illuminate The Trail en de knappe vocale prestatie, maar ook de gitaarsolo aan het einde is noemenswaardig. Awake is een van de bekendste tracks en deze slaat dan ook in als een bom. Daarna verlaten de heren het podium en is het aan Uri Dijk om met zijn keyboardspel in Zman de reguliere set af te ronden. De mannen komen terug voor een uitgebreide toegift met het sfeervolle, bijna epische Timeless en de krakers Regenesis, Singularity (velen klappen mee) en Laments Of An Icarus. Textures verlaat het podium met een verdiend gejuich en applaus. Het was weer indrukwekkend.

De tweede festivaldag was er een met veel hoogtepunten. Een compliment voor de geluidsman is beslist op zijn plaats. Hierdoor komt veel muziek goed tot zijn recht. Zowel binnen als buiten was het aangenaam. Het zonnetje schijnt en de sfeer is uitstekend. Opvallend is de vriendelijkheid die er heerst tussen de bezoekers. Er worden vele nieuwe vrienden gemaakt. Een aantal bandleden begeeft zich graag tussen de festivalgangers. Elke band presteerde vandaag goed. Niet alle acts zullen bij iedereen in de smaak vallen, maar alle zes scoorden ze een dikke voldoende en gingen ze met gejuich en applaus het podium af en met lege handen (merch verkocht bij een paar bands uit) naar huis.