In de kleine zaal is het Off The Cross dat aftrapt voor de tweede editie van Epic Metal Fest. Hoewel de band uit Antwerpen nog geen jaar bestaat en voor het eerst optrad op Groezrock in april van dit jaar, komen ze bijzonder zelfverzekerd over. Off The Cross is herrezen uit This Kid en is dus niet onervaren. Frontman Steven van Crombruggen heeft een goede uitstraling en het is een leuke show die met veel enthousiasme wordt ontvangen. De muziek is lastig in een hokje te plaatsen, maar is op metalcore gebaseerd en neemt soms een onverwachte wending. Dat komt vooral tot uiting in Megalomaniac, het derde nummer in de set. Het ene moment denk je aan Killswitch Engage, het volgende aan System Of A Down om maar een voorbeeld te noemen. Daarop volgen Book Of Doom (waarvan de clip recent is verschenen) en The Final Adjustment, waarvoor eerder dit jaar een leuke clownvideo verschenen is. Het debuutalbum volgt later dit jaar en mijn nieuwsgierigheid is flink aangewakkerd door dit optreden.
Op het grote podium is Myrath de eerste band. De Tunesirs spelen symfonische power metal die doet denken aan Kamelot en Symphony X met orintaalse invloeden. De muziek is bijzonder toegankelijk, vooral door de mooie, krachtige zang van frontman Zaher Zorgati. Eerder dit jaar kwam het vierde album Legacy uit en Myrath is op tournee door Europa. Het merendeel van de set is afkomstig van de nieuwe plaat, waarvan Believer ongetwijfeld het meest bekend is. Het is een leuke show om naar te kijken en er gebeurt veel op het podium. Zo wordt het stevigere Get Your Freedom Back visueel ondersteund door een mooie, blonde buikdanseres. Ook bij het slotnummer Merciless Times steelt zij de show en de band geeft haar volledig de ruimte, al wil de toetsenist wel even laten zien dat hij ook kan dansen. Op 11 november is Myrath te zien op het Brainstorm Festival in Apeldoorn en op 12 november staan de Tunesirs met een eigen Legacy-show in Patronaat, Haarlem.
De kleine zaal is overvol wanneer For I Am King begint aan de set. Mensen staan in de gang te dringen om toch een glimp op te kunnen vangen. De band bracht dit jaar het debuutalbum Deamons uit, dat goed werd ontvangen. De zaal blijkt echt te klein, al was het bij dit optreden nog wel te doen om te blijven kijken. Naar mate de dag vorderde, werd de beperkte ruimte in de Jupiler Zaal een veel groter probleem. In augustus zag ik de band op Tattoo Fest. Destijds was ik erg enthousiast over het optreden, maar door de podiumervaring van de afgelopen weken lijkt de band zelfverzekerder. Meest opvallend op het podium is natuurlijk Alma Alizadeh. Ze zorgt samen met bassist Jasper van den Broek voor flink wat actie op het podium, beschikt over geweldige grunts en weet regelmatig een glimlach op je gezicht te toveren. Haar lange, donkere haar, waarmee ze een uitstekende imitatie van Chewbacca neerzet, is daarbij een handig hulpmiddel, want even later heeft ze het als snor over de microfoon liggen. Combineer dat met goede instrumentbeheersing van de muzikanten en een uitstekende show is gegarandeerd.
In de Grote Zaal staat Textures op het podium. De band speelt in 013 een thuiswedstrijd, maar bassist Remko Tielemans is er niet bij. Robin Zielhorst (Onegodless) valt in en zet een uitstekende prestatie neer. Ook Textures heeft dit jaar een nieuwe plaat uitgebracht, Phenotype. De mannen trappen af met Drive en Regenesis, beide afkomstig van Drawing Circles, dat tien jaar geleden verscheen. Wanneer Textures de single New Horizons inzet, komt het publiek in de goed gevulde zaal goed in beweging. Shaping Of A Single Grain Of Sand en het uitgesponnen Illuminate The Trail volgen. Frontman Danil de Jongh wisselt grunts af met cleane zang en ook gitarist Bart Hennephof is een uitstekende zanger. Textures geeft een uitstekende show, waarbij beukende grooves en mooie cleane passages goed in balans zijn. Ook Awake doet het goed bij het publiek en dat is logisch, want het is een echt meezingnummer. Zelf vind ik Timeless, met een knap staaltje polyritmiek, het hoogtepunt van de set.
Het podium in de kleine zaal wordt geheel in nevel gehuld voordat Evil Invaders opkomt. De rookmachines, de lichtflitsen in het drumstel (overigens nog met de afbeelding For I Am King) en de microfoonstandaards in de vorm van staande kettingen geven een lekkere vibe. De jaren tachtig herleven en het is feest op het podium, met razendsnel gitaarspel en hoge uithalen van zanger/gitarist Joe. De jongens hebben er zin in en dat resulteert in een energieke show. Vooral gitarist Max en bassist Joeri maken goed gebruik van het groene en rode licht dat vanaf het podium omhoog schijnt, door met hun gezicht in de lichtbundel te bewegen. Epica is niet de enige band met een release, want de ep In For The Kill is uit. De kleine zaal raakt overvol wanneer het nieuwe nummer Raising Hell wordt ingezet, maar nog net niet zo erg dat het benauwend wordt. Met volle teugen sta ik te genieten van de muziek uit mijn tienerjaren, met Tanya die nu die leeftijd heeft naast me. Ze vindt het een leuke show, maar na een paar nummers heeft ze het wel gezien.
Omdat de bands met geringe overlap spelen en je gedurende de dag toch ook iets moet gaan eten, was het een goed moment om de kelder eens te verkennen. Het aanbod was niet royaal, maar de Sloppy Joe hotdog smaakte prima. Er was daarnaast een variant met zuurkool en je kon kiezen voor noodles, maar de laatstgenoemde was maar liefst drie munten ( 7,50) voor een klein bakje. Dan is de keuze voor een hotdog in ruil voor twee munten snel gemaakt. Een beperkt aanbod en erg hoge prijzen voor een klein hapje.
We waren mooi op tijd in de Grote Zaal om niets te missen van Stream Of Passion en de show vanaf een goede plek te kunnen bekijken. Na het allerlaatste concert op 28 december in Tivoli De Helling (uitverkocht) is het voorbij. Dit optreden geeft mij dan ook een dubbel gevoel, want wat mij betreft behoort deze band tot de betere symphonische metalbands. Er wordt nauwelijks aandacht besteed aan het afscheid. Er is slechts een korte opmerking hierover tussen de nummers door, met de aankondiging van een dvd. Het is een uitstekende set en naast Marcela Bovio steelt bassist Johan van Stratum met zijn sprongen de show. Na het derde nummer, The Curse, pakt Marcela haar rode viool. Ze blijkt zich vergist te hebben in de setlist. Eerst wordt Collide gespeeld, daarna volgt In The End. Opvallend is dat daarna twee covers volgen. Eerst wordt I Have A Right van Sonata Arctica gespeeld, gevolgd door een schitterende versie van Radioheads Street Spirit (Fade Out). Een luid applaus volgt na de laatste klanken. Met Haunted neemt de band op Epic Metal Fest alvast afscheid van het publiek.
Tsja, het was te verwachten na de eerdere ervaringen in de kleine zaal. Ik heb Stream Of Passion tot het einde gezien en kwam niet meer binnen bij The Agonist. Tanya was voor de zekerheid al iets eerder vertrokken en is wel binnen. The Agonist geeft ook een releaseshow, want de nieuwe plaat met de toepasselijke titel Five is uit, maar speelt vooral de bekende nummers. Vier daarvan zijn afkomstig van Eye Of Providence en de band opent met Danse Macabre. De microfoon van Vicky Psarakis heeft technische problemen, maar dit heeft nauwelijks effect op haar performance. Haar cleane vocalen zijn prima en op haar grunts is niets aan te merken. Echter, Panophobia, Ideomotor en Thank You Pain stammen uit het Alissa-tijdperk en dan komt ze vocaal net tekort in de cleane passages. Haar zangstem is harder en ze weet het minder goed te doseren dan haar voorgangster. Desalniettemin is het een goede, energieke show, met The Villain als hoogtepunt. Het is voor veel mensen een teleurstelling dat er slechts zevenhonderd mensen in de Jupiler Zaal kunnen en het enorme verschil in grootte van de zalen, in combinatie met het hoge niveau van de bands die er staan, leidt dan ook tot ergernis onder de bezoekers.
Tanya en ik zijn liefhebber van de bombastische, orkestrale death metal die Fleshgod Apocalypse voorschotelt. Althans, zoals de muziek op de plaat klinkt, want het is de eerste keer dat ik de band live zie. Omdat ik toch de kleine zaal niet inkwam, zorgde ik voor een mooi plekje in de voorhoede en geniet met volle teugen van de theatrale opkomst met de klanken van Marche Royale. Tijdens de opener In Aeternum krijg ik medelijden met Francesco Ferrini. Hij is verantwoordelijk voor de fantastische arrangementen, zit met zijn rug naar het publiek en speelt vol overgave op zijn piano, maar het is nauwelijks te horen. Alleen de hoge klanken komen zo nu en dan boven het geweld van drummer Francesco Paoli uit. Wat maakt het ook uit, de show is geweldig. Operazangeres Veronica Bordacchini is er ook bij, maar heeft ook soms moeite haar stem te laten gelden. Datzelfde geldt voor de cleane, hoge zang van bassist Paolo Rossi. De plek vooraan blijkt toch niet zo prettig als er voor het podium een pit wordt gevormd tijdens Pathfinder. Paolo Rossi en gitarist Cristiano Trionfera vinden het prachtig, maar nadat Tanya een blauwe plek en een schaafwond heeft opgelopen, besluiten we dat het voor ons fijner is om vanaf de flank verder te kijken. Aan de zijlijn is Veronica beter te horen en tijdens Cold As Perfection, op prachtige wijze aangekondigd door frontman Tommaso Riccardi, komt ze voor het eerst naar voren. Bij het inzetten van The Fool probeert Paolo Rossi met een handbeweging opnieuw het publiek in beweging te krijgen, maar het blijft rustig. Ondanks dat het live van geen kanten te vergelijken is met een studioplaat, is het een memorabel optreden. Vooral omdat wordt afgesloten met het schitterende Epilogue, met een hoofdrol voor Veronica.
Via de trap naar boven richting het balkon bleek de kleine zaal nog bereikbaar om MaYaN te kunnen zien, maar het is afgeladen vol en benauwend. Zanger Henning Basse is helemaal op dreef en opener Devil In Disguise lijkt zijn favoriete nummer te zijn. Ook grunter George Oosthoek heeft er duidelijk zin in. De Universe Stage is voor een veelkoppige band als MaYaN erg klein en het verrast me niet dat Laura Macri vanaf de band meezingt. Na de opener zegt George dat er iemand mist en tijdens Burn Your Witches komt Marcela Bovio op het podium. In de zaal was het zo benauwend, dat ik tussendoor even de zaal moest verlaten om lucht te happen. Toen ik terugkwam tijdens Faceless Spies stond Mark Jansen samen met George te brullen op het podium, maar dat was ook wel te verwachten. Gelukkig was ik op tijd teruggekomen voor een groovende verrassing; een cover van At The Mountains Of Madness van Orphanage, de oude band van George, die best goed bij de stijl van MaYaN past. Dat geldt zeker voor de slotfase en de refreinen. Het plezier straalt er af bij bandleden. Traditioneel wordt afgesloten met Bite The Bullet en in de vocaal imponerende slotfase staan Henning, George, Marcela en Mark op het podium. Het is een goede show, die wordt beloond met een luid applaus van het publiek.
Het begint ook aardig vol te worden in de grote zaal wanneer Katatonia begint aan zijn optreden. Een flink aantal mensen heeft blijkbaar gekozen om niet het hele festival mee te maken, maar echt voor de headliner Epica te komen. De show van Katatonia kan in slechts n woord worden samengevat: ingetogen. De band straalt rust uit en brengt dat over op het publiek. Eerder dit jaar verscheen het elfde studioalbum The Fall Of Hearts, dat ook de indruk geeft dat de wilde haren grotendeels verdwenen zijn. De muziek is bijzonder toegankelijk geworden in de loop der jaren, zeker sinds de grunts zijn verdwenen. Jonas Renkse is een goede zanger, maar eigenlijk heel saai om naar te kijken. Van een lichtshow is eveneens nauwelijks sprake, maar het geluid is wel opvallend goed. Niet dat het bij de andere bands slecht was, maar bij Katatonia viel op hoe goed het klonk. Toch was ik erg blij toen Forsaker werd ingezet en er wat meer actie op het podium was, zelfs ondersteund door iets van een lichtshow. Muzikaal is er weinig op aan te merken en het publiek kan de show prima waarderen (vooral nummers als Lethean, My Twin en Serein), dus misschien heeft mijn voorkeur voor extremere bands ermee te maken dat ik deze show niet zo boeiend vond.
Katatonia kon Tanya niet bekoren en zij besloot ruim op tijd naar het balkon in de kleine zaal te gaan voor The Ocean (The Ocean Collective). Naast de te verwachten drukte in de zaal (die overigens nu uitbleef), is er ook een overlap van twintig minuten met Katatonia. Er staat een microfoon op het podium, maar na een leuk gespeelde verwarring wordt besloten die maar aan de kant te zetten om meer ruimte op het podium te hebben. Zanger Loc Rossetti is namelijk ziek en is er niet bij. De band rond gitarist Robin Staps speelt dus een instrumentale set. Wel is celliste Dalai Theofilopoulou van de partij. De rustgevende klanken van de cello, het gedimde licht en de videobeelden op de achterwand, geven het gevoel onder water te zijn tijdens opener Epipelagic. Het laatste album Pelagial uit 2013 is een dubbelaar en de tweede, instrumentale cd wordt integraal gespeeld. Tijdens Mesopelagic: Into The Uncanny moest van gitaar gewisseld worden, maar verder loopt de show op rolletjes. Het zijn uitstekende muzikanten, de muziek is goed en er is ruimschoots actie op het podium, waardoor het ook plezierig is om naar te kijken.
Op de tribune in de grote zaal lopen beveiligers die iedereen oproepen te gaan staan. Iedereen wil een zo goed mogelijke plaats om de releaseshow van Epica te zien, maar er blijken nog veel mensen in de hal te zijn. Het licht wordt gedoofd en er volgt een schitterende lichtshow met de muziek van de nieuwe interlude Eidola. Een luid applaus klinkt als Arin van Weesenbeek opkomt en plaatsneemt achter zijn drumstel. Tijdens de eerdere optredens op het grote podium was al een stellage te zien achter de bands, maar kon je nog niet goed herkennen wat nou precies de bedoeling is. Het drumstel staat op een verhoging, maar voor een verhoogd podium. Hierop staat het keyboard van Coen Janssen en ook bassist Rob van der Loo staat bij aanvang van de show op het hoge podium. Dat apparaat heeft wieltjes en dat geeft Coen de mogelijkheid met enige regelmaat boven het hoofd van Arin heen en weer te steppen.
Naast een goede lichtshow pakken ze ook flink uit met rook en pyro. Simone Simons ziet er oogverblindend uit en zingt erg goed. De grunts van gitarist Mark Jansen komen aan de rechterkant van de tribune wat minder goed door, maar zo nu en dan helpt leadgitarist Isaac Delahaye hem een handje. Epica heeft duidelijk zin in een groot feest en opent met Edge Of The Blade, gevolgd door A Phantasmic Parade. Naast mij wordt meegezongen wanneer Storm The Sorrow wordt ingezet en het uitstapje naar een bekend nummer is een slimme keuze. Daarna volgt Universal Death Squad, de track van het nieuwe album die als eerste gedeeld werd met de fans, gevolgd door Divide And Conquer en Beyond The Matrix. Het is leuk om de premire mee te maken van de nieuwe nummers, maar mijn hart gaat sneller kloppen bij de aankondiging van Seif Al Din. Het is niet het enige nummer van The Phantom Agony, want Faade Of Reality volgt en na stil te staan bij waar het ooit is begonnen, volgen weer twee nieuwe nummers: Ascension - Dream State Armageddon en Dancing In A Hurricane. Het publiek kan weer luidkeels meezingen wanneer Unchain Utopia wordt ingezet. Naast mij doen ze dat ook. Het is leuk, net als dat ik het bijzonder vind dat ik er ben met mijn tienerdochter en dat ik mensen zie die wat leeftijd betreft mijn ouders zouden kunnen zijn. Na Design Your Universe lijkt de show ten einde, maar iedereen weet dat er nog wat komt. Er klinkt een slag op gitaar en Coen komt het podium op. Hij is de clown van de band en zou zomaar eens stand up comedian kunnen worden. In ruil voor een pit, of een wall of death, wil Epica nog wel een toegift spelen. Wie daarna de band nog wil zien spelen, moet dan maar naar Brazili komen. Ze komen weer op het podium en beginnen met Fools Of Damnation aan de laatste nummers. The Essence Of Silence (weer een meezingmoment) volgt en met afsluiter Consign To Oblivion komt er dan toch een einde aan een uitstekende show en een zeer geslaagde festivaldag.
Meer foto's vind je op onze Facebookpagina.
