Donderdag 30 juli:
Het eerste optreden op het grote veld, op de Black Stage, komt zoals elk jaar op naam van huisband Skyline. De covergroep, met een van de mede-oprichters van het festival op basgitaar, is er sinds de allereerste editie van Wacken Open Air al bij. Inmiddels weet dit gezelschap als geen ander hoe het de reeds aanwezige bezoekers met vakkundige uitvoeringen van welbekende meezingers als Enter Sandman kan opwarmen voor de grote namen, die later op de dag zullen volgen.
Aan het begin van de anderhalf uur durende show met U.D.O. weet het Bundeswehr Musikkorps even te vermaken met een medley van uit films bekende klassieke muziekstukken, maar op het moment dat Udo Dirkschneider en zijn bandleden het podium betreden is het even wennen. De kleine zanger is een prima frontman en zijn rauwe stemgeluid werkt prima bij een metalshow. In het samenspel met het militaire orkest krijgen zijn songs vandaag echter luchtige arrangementen mee, die te weinig metal bevatten en een te hoog hoempapa-gehalte. De twee Accept-nummers aan het einde van het concert, Metal Heart en Princess Of The Dawn, weten in een symfonisch arrangement daarentegen wel te overtuigen.
Ondanks dat de groep (vanwege het twintigjarig bestaan) enkele bezoekers op taart trakteert, val het optreden van In Extremo wat tegen. Dat heeft meer met de immense drukte voor het podium te maken dan met de kwaliteiten van de middeleeuwse folkrockers. Het is een vreemde gewaarwording om op vele tientallen meters afstand van de in eigen land razendpopulaire Duitsers platgedrukt te worden door een ondoordringbare mensenmassa, terwijl je weet dat dezelfde band in Nederland in relatief kleine zaaltjes speelt en daar (bijna) aangeraakt kan worden tijdens een optreden.
Op woensdag en donderdag treden maar liefst achtentwintig bands op in een poging om de eerste plaats in de Metal Battle te bemachtigen. Het Canadese Vesperia gaat er met de eer vandoor met hun epische melodische metal inclusief folk en grunts, maar er zijn meerdere bands die het de jury niet makkelijk maken. Vooral het op de vierde plaats eindigende Metaprism weet een positieve indruk op mij te maken. De Engelse formatie speelt moderne melodische metal inclusief breakdowns en progressieve elementen. Vooral de zang van zowel Theresa Smith als Juth Tabor klinkt vandaag erg overtuigend, maar muzikaal is er ook niet veel op aan te merken. Ongeveer zesduizend nieuwsgierigen zien een energieke band die zich van hun beste kant laat zien.
Je zou denken dat Rob Zombie, met zijn White Zombie-periode en een handvol soloplaten, genoeg eersteklas materiaal zou hebben om anderhalf uur te vullen. Toch maakt de zanger annex horrorfilmmaker de speeltijd niet vol en brengt hij bovendien een aantal coversongs ten gehore. Daarbij gaat het om overbekende tracks van James Brown, Ramones en Metallica (het eerder op de dag ook door Skyline gespeelde Enter Sandman) alsmede een stukje Alice Cooper. Het massaal aanwezige publiek vreet het allemaal op, net als de zelfgeschreven hits die de shockrocker met zijn band op het publiek afvuurt.
De eerste niet-Metal Battle-band in de tent op donderdag is Noctiferia. Van de industrial groove komt vooral de groove bij vlagen tot zijn recht. Het zet wat bezoekers in beweging, maar echt wild gaat het er niet aan toe. De Slovenen doen het aardig, maar laten geen blijvende herinnering achter.
Dark Tranquillity doet dat wel, al staat het geluid niet geweldig. Dat ligt overigens niet aan stand-in-gitarist Erik Jacobson (Deals Death) en tijdelijke(?) livebassist Anders Iwers (Tiamat, Avatarium, Ceremonial Oath), want muzikaal zit het strak in elkaar. Het is vooral de zang die te veel galmt. Desondanks geniet een goed gevulde tent van klassiekers als Final Resistance en Misery Crown en van recenter werk in de vorm van The Science Of Noise, State Of Trust en The Silence In Between.
Aansluitend speelt Combichrist op het podium ernaast. Terwijl het buiten frisser begint te worden, zorgt de Amerikaanse aggrotech voor veel warmte. Het is ook moeilijk om stil te blijven staan tijdens onder andere We Were Made To Love You en Get Your Body Beat. Het publiek verandert dan ook in een deels dansende menigte en ziet de show goedkeurend aan. Het is vooral drummer Joe Letz die vele ogen op zich gericht krijgt. Hij smijt met zijn stokjes, doet er trucjes mee en laat regelmatig zijn pauk over het podium rollen. Vermakelijk!
Met al die aansprekende bands op het grote veld en in de tent, blijven de groepen die op de kleinste podia aantreden door ons vrijwel ongezien en in dit verslag onbesproken. Voor Ye Banished Privateers maken we echter een welverdiende uitzondering. Wanneer we langs de Beer Garden Stage lopen, blijkt dit voor ons totaal onbekende Zweedse piratengezelschap daar zojuist op te treden. Met metal heeft deze groep niets te maken, maar de folkmuziek van Ye Banished Privateers is zo aanstekelijk dat het ondanks de dikke laag modder haast onmogelijk is om niet spontaan te gaan dansen, hossen en springen. Mocht dit Scandinavische gezelschap een keer bij jou in de buurt optreden en je geen volksdans- of piratenfobie hebben, aarzel dan dus niet om te gaan kijken.
Het meest bijzondere concert van Wacken 2015 is op voorhand al met afstand de renie van Savatage. De leden van de heavy/powermetalband hadden al sinds 2003 niet meer (onder die naam) gezamenlijk op het podium gestaan. Sindsdien moesten we het doen met afsplitsingen als Jon Oliva's Pain, Circle II Circle en Trans-Siberian Orchestra. De vraag is of Savatage aan de hoge verwachtingen kan voldoen en dat blijkt gelukkig het geval. De Amerikaanse formatie brengt aanvankelijk de ene na de andere klassieker ten gehore, met afwisselend de enigszins afgevallen Jon Oliva en de gangmaker Zak Stevens als vocalist. Beiden zijn goed bij stem en de andere muzikanten spelen op de top van hun kunnen. Het is heerlijk om mee te kunnen zingen met nummers als Edge Of Thorns en Hall Of The Mountain King, zoals ze bedoeld zijn.
Na een minuut of veertig doven echter de lichten en verstomt het geluid op de Black Stage, waar Savatage staat geprogrammeerd. Het symfonische, in Noord-Amerika zeer populaire nevenproject Trans-Siberian Orchestra (TSO) neemt op de True Metal Stage de regie over en brengt zo'n drie kwartier lang, met een fors aantal vocalisten en musici, een fraaie mix van klassiek en metal ten gehore. Daarna komen de Savatage-mannen op de Black Stage terug in actie en is gedurende de rest van het concert op en vanaf beide grote podia tegelijkertijd van alles te zien en te horen. Tijdens een persconferentie leggen Jon Oliva en de grote man achter de schermen, producent Paul O'Neill, uit dat Savatage en TSO bij de repetities in aparte, aan elkaar grenzende lokalen hebben gerepeteerd, om deze show live te kunnen brengen. Alsof het tezelfdertijd op twee podia volgen van een groot aantal muzikanten al niet enerverend genoeg is, heeft het optreden visueel nog het een en ander te bieden, zoals veel vuurwerk, twee groepen danseressen en een batterij videoschermen.
Ook het rijtje (gast)vocalisten is bijzonder indrukwekkend, met onder meer Jeff Scott Soto (Talisman) en Russell Allen (Symphony X). Het geheel vormt een van de meest imposante audiovisuele evenementen die we ooit hebben meegemaakt, vergelijkbaar met een (symfonische metal)show van wijlen 'King of Pop' Michael Jackson. Het enige minpunt is dat het TSO-gehalte nogal domineert in deze (in totaal negen kwartier durende) show, terwijl de hereniging van Savatage een beetje onderbelicht blijft. Richting het einde van het concert mogen we weliswaar nog luidkeels meezingen met onder meer Believe en Chance, maar van de eerste paar Savatage-albums wordt helemaal niets gespeeld; dus geen Sirens, The Dungeons Are Calling of Power Of The Night. Hopelijk verschijnt deze eenmalige, weergaloze Wacken-show op dvd/bluray, doch we koesteren weinig hoop op nieuwe Savatage-concerten. Op de persconferentie praten O'Neill en de anderen namelijk vooral over Trans-Siberian Orchestra en gaan ze vragen over Savatage uit de weg. Om eerlijk te zijn, krijgen we de indruk dat deze Wacken-show vooral bedoeld is om het pad te openen voor de grote doorbraak van TSO in Europa. Het is afwachten of de mannen in die opzet geslaagd zijn.
Meer foto's van Wacken Open Air vind je op onze Facebook pagina.
