Het spits wordt afgebeten door de uit Toscane afkomstige gothic/powermetalband Xeneris. Het viertal bracht eerder dit jaar het debuutalbum Eternal Rising uit via Frontiers Records, hofleverancier van dit soort makkelijk in het gehoor liggende muziek. De Italianen krijgen een half uurtje om te laten horen wat ze in hun mars hebben. Zangeres Marianna Iacona beschikt in ieder geval over een heel verdienstelijk, melodieus stemgeluid, waarin toch heel wat kracht schuilt, ook al komen er weinig echte uithalen voorbij.
Het geluid is in eerste instantie nog behoorlijk matig, maar gelukkig wordt het snel rechtgetrokken. In muzikaal opzicht klinkt het materiaal wel wat voorspelbaar, met name omdat de band grotendeels in hetzelfde tempo speelt. Kleine accenten, zoals de Midden-Oosterse invloeden in Shahrazad, zorgen in de tweede helft van de set voor enige afwisseling. Visueel middelpunt is uiteindelijk niet de zangeres, maar de overijverige bassist, die te pas (en vooral te onpas) over het podium stuitert en het publiek probeert te betrekken. Zijn activiteiten zijn wel vermakelijk om te bekijken, maar ook wat misplaatst. Met het op de vermaledijde piratenthematiek inhakende Barbarossa (wanneer is die hype eens over?) komt er na een klein half uur een einde aan de setlist. Xeneris klinkt weliswaar niet bijster origineel, maar er zijn genoeg slechtere bands in het gothic/power metal genre te vinden.
Voor degenen wiens topografische kennis beperkt is, is het op dit moment nuttig om te vermelden dat Heerlen dicht tegen de grens met Duitsland ligt. Dat verklaart dan ook waarschijnlijk dat de zaal al ruim voor aanvang van Freedom Call behoorlijk vol staat – en dat de bandleden van de zelfverklaarde “happy metalgroep” als ware helden worden onthaald. De vrolijke, frivole power metal met heerlijk verslavende, simpele meezingrefreintjes is immers typische muziek die het bij onze oosterburen enorm goed doet. Nu reken ik mezelf zeker niet tot de vaste fanbasis van deze groep, maar door de jaren heen heeft de blije Helloween- meets- Stratovarius-metal van Freedom Call toch behoorlijk wat leuke deuntjes opgeleverd.
Op de planken blijkt Freedom Call echter heel wat meer in zijn mars te hebben. Want wát een enorm feestje weten de mannen ervan te maken! “Let’s party like it is Saturday and you don’t have to work tomorrow!", nodigt zanger Chris Bay de aanwezigen uit. En dat is niet aan dovemansoren besteed, want het publiek gaat helemaal uit zijn plaat. Zo is het flitsende titelnummer van het meest recente album Silver Romance (2024) dankzij zijn Eurovisie-waardige refrein een heus feestje. Bay beschikt over een uitstekend stemgeluid en ontpopt zich als een zeer sympathieke frontman. Hij loopt regelmatig te grappen en grollen, bijvoorbeeld bij de hilarische aankondiging van het oudje Warriors, waarvan het refrein nog ergens opgeslagen blijkt in de krochten van mijn hersenpan uit de tijd dat ik net begon met het luisteren naar metal.
Omdat het vanavond ook nog eens de laatste show van de tour blijkt, komen enkele bandleden van Rhapsody Of Fire de heren wat sterke drank voeren, tot grote hilariteit in de zaal. Freedom Call verandert het anders zo grauwe Heerlen in een soort Punica-oase (met een knipoog naar De Heideroosjes voor de goede verstaander), zeker met de euforische afsluiter Land Of Light, waarbij iedereen tijdens het refrein staat mee te springen. En laten we wel wezen: in een wereld waarin er genoeg problemen zijn, biedt Freedom Call een welkome ontsnapping. Muzikaal escapisme in glorieuze vorm!
Hoe leuk Freedom Call ook is, het gros van het publiek komt vanavond voor headliner Rhapsody Of Fire. En dat is volledig terecht, want deze Italiaanse powermetalformatie heeft in zijn bijna dertigjarige bestaan al heel wat klassiekers afgeleverd en menig fantasyminnend puberhart weten te begeesteren met haar neoklassieke en bombastische saga’s. En ook al is de lange, zwijgzame toetsenist Alex Staropoli het enige overgebleven bandlid nadat boegbeelden Luca Turilli (gitaar en belangrijke mede-componist), de geweldige zanger Fabio Lione en de overige bandleden vertrokken of onder een andere naam verder gingen, de kwaliteit van de muziek is nog steeds prima. Zoveel bewijzen de mannen wel met het eerder dit jaar verschenen, veertiende album Challenge The Wind (de heropgenomen nummers die verschenen onder de noemer Legendary Years reken ik niet mee).
De Italianen beginnen echter met oud werk. Met The Dark Secret en Unholy Warcry worden we teruggevoerd naar het briljante Symphony Of Enchanted Lands II: The Dark Secret (2004). Het album verschijnt in een periode waarin Rhapsody zich op zijn creatieve en commerciële hoogtepunt bevindt – ook al blijkt de deal met Joey de Maio’s (Manowar) label Magic Circle Music het begin van een zeer turbulente fase. Al snel wordt duidelijk dat zanger Giacomo Voli veel energie in het optreden legt. Hij zweept het publiek al vanaf deze opener op tot meezingen en meeklappen, waardoor de sfeer er direct in zit. En wat blijft het toch ongelooflijk bijzonder om tijdens de narratieve passages het machtige stemgeluid van de legendarische acteur Christopher Lee door de zaal te horen schallen! Kippenvel gegarandeerd.
Ook de nieuwe tracks doen het live verrassend goed. We horen tijdens de reguliere set zeer solide uitvoeringen van het flitsende titelnummer en het felle Diamond Claws, die terecht op veel bijval mogen rekenen. Voli blijkt de laatste jaren flink gegroeid in zijn performance. Waar hij op het eerder aangehaalde Legendary Years soms nog wat onwennig klinkt, toont hij zich vanavond een uitstekend zanger. Ook in muzikaal opzicht maakt de band geen misstappen. Gitarist Roberto De Micheli, bassist Alessandro Sala en drummer Paolo Marchesich klinken strak en goed op elkaar ingespeeld. Staropoli staat ietwat teruggetrokken en bescheiden opgesteld, maar zorgt met zijn frisse keyboardwerk gelukkig voor de nodige toeters en bellen (en die toeters en bellen zijn natuurlijk een substantieel bestanddeel van het muzikale palet van deze groep).
In rap tempo werkt het kwintet zich door een heerlijke setlist heen, gezegend met een prima geluid. De echte klassiekers bevinden zich uiteraard vooral in de tweede helft van het optreden. Het frivole en folk-achtige A New Saga Begins – tot vorig jaar nauwelijks live gespeeld – is een aangename verrassing. Het epische refrein nodigt uit tot luidkeels meezingen. En over epische refreinen gesproken: het is moeilijk om niet euforisch te worden bij het heerlijke Dawn Of Victory, terwijl de magistrale ballad The Magic Of The Wizard’s Dream – opgedragen aan Lee, die met zijn operavocalen duidelijk hoorbaar is - wederom voor kippenvel zorgt.
Na het bekende ritueel, waarin de heren het podium verlaten om uiteraard al snel weer terug te komen, krijgen we zowel nieuwe nummers als enkele oeroude klassiekers te horen. Zo komt van het nieuwe album het Blind Guardian-achtige Kreel’s Magic Staff voorbij, waarbij de heren van Freedom Call de gunst retourneren door ook drank uit te delen op het podium. Na de meezinger Land Of Immortals volgt met het onvermijdelijke Emerald Sword een waardige afsluiter, tot grote vreugde van de drie met plastic zwaarden uitgeruste fans vooraan, inclusief een feestelijk gevecht op het podium (wapenarsenaal: een banaan en een appel!). Zo bewijst Rhapsody Of Fire dat er nog meer dan genoeg vuur en vakmanschap in de band zit om een aantal nieuwe hoofdstukken aan de saga toe te voegen.
Setlist Rhapsody Of Fire:
1. The Dark Secret
2. Unholy Warcry
3. I'll Be Your Hero
4. Chains Of Destiny
5. The March Of The Swordmaster
6. Challenge The Wind
7. March Against The Tyrant
8. A New Saga Begins
9. Dar-Kunor
10. Diamond Claws
11. The Magic Of The Wizard's Dream
12. Dawn Of Victory
Toegift:
13. Reign Of Terror
14. Kreel’s Magic Staff
15. Land Of Immortals
16. Emerald Sword
Setlist Freedom Call:
1. A Perfect Day
2. Hammer Of The Gods
3. Tears Of Babylon
4. Silver Romance
5. Union Of The Strong
6. Out Of Space
7. Power & Glory
8. Warriors
9. Metal Is for Everyone
10. Land Of Light