Op het podium, voor een slechts derde gevulde zaal, waarbij het balkon ook nog eens gesloten is, staat - voor zover te beoordelen vanuit de zaal - slechts een dj-tafel ingericht. Dikke lagen rook en blauw licht verhullen dat wat komen gaat. Maar dat wat komt, komt hard.

Het Belgische project van metal- en technoproducer Brent Vanneste (Stake) en zijn vriend Dreeten van Maris, klapt er namelijk vol op met een bak gabberbeats, die in eerste instantie menig bezoeker verschrikt de wenkbrouwen doet fronsen. Nou kun je bij menig liefhebber van harde muziek vaak ook wel terecht met gabber zoals het bedoeld is - en dan bedoel ik dus niet die suffe boel van Party Animals, Gabber Piet en de kinderachtige rommel van Hakkûh & Flippûh. Nee, we zitten hier meer in de hoek van de terrorcore à la Akira en Bonehead. Mocht u genoten hebben van Klakmatrak, maar niet bekend zijn met die twee, zoek ze dan eens op.

Maar anders dan een standaard dj-duo, zien we beide heren regelmatig de microfoon ter hand nemen en wild over het podium hakken en ploegen. Bovendien neemt Vanneste regelmatig de elektrische gitaar ter hand, al dan niet bovenop de dj-tafel. Naast de terrorcore verschijnen ook genres als frenchcore, speedcore, industrial noise, hardcore en punk ten tonele. Menigeen aanschouwt het met een glimlach op het gezicht, al dan niet uit nostalgie. Tegelijkertijd verlaat een aanzienlijk deel hoofdschuddend het strijdtoneel. Niets zo mooi als muziek die emoties oproept. Een middelmatige band die voor iedereen wel oké is, is voor niemand echt leuk. Die kun je thuislaten.

Een klein groepje voornamelijk jonger publiek betuigt zijn genot vooraan. Het twostept, fistpumpt en beweegt zich op veelerlei vaak ondefinieerbare manieren op zijn eigen interpretatie van de maat en Vanneste zoekt contact met deze meute. Hij duikt soms zomaar van het podium af en een poging tot crowdsurfen (daar zouden ze nou eens een olympische sport van moeten maken - de moderne metalvijfkamp: crowdsurfen, luchtgitaar spelen, headbangen, twostep en dan mag u de vijfde verzinnen) in een halfgevulde zaal brengt hem met zijn enthousiasme echter toch halverwege. Vervolgens worden we nog even 'gerickenrolld', en aan het verzoek om daarbij mee te zingen wordt ruimschoots gehoor gegeven. Afsluitend zet de band zijn versie van Zij Gelooft In Mij (van onze eigen Hazes) in. Een goede afsluiter van een vermakelijk optreden. De enige smet op de set is dat het volume al gauw de bocht uitvliegt. Als ik trillende neusvleugels wil, dan ga ik wel naar Sunn O))).

Gitarist Ben Weinman heeft er nooit doekjes om gewonden dat een reünie-show tot de mogelijkheden zou kunnen behoren. Zoals bekend, kruipt het bloed waar het niet gaan kan; het onvermijdelijke valt niet de vermijden. Daar plukken wij vanavond de vruchten van. Met de oorspronkelijke zanger Dmitri Minakakis (niet gek, gezien de op zijn zachtst gezegd ietwat bekoelde verhoudingen met Greg Puciato) voorop, vonden de heren van The Dillinger Escape Plan het zoals genoemd nodig om het 25-jarig jubileum te onderstrepen met een tour. Kunnen ze het nog?

Het antwoord is tweeledig. De jaren zijn toch echt wel zichtbaar. Minakakis oogt met zijn buikje en ietwat bolle kop niet bepaald fit en met name de rechterkant van het podium is voorzien van licht-modieuze grijze haardos. Rust roest, en zodoende is er door de jaren heen ook aan mobiliteit ingeboet. Ook de nog steeds fit ogende Weinman, springt niet continu tegen muren, speakers, en alles wat hij maar op zijn pad treft aan, al moet een enkele microfoonstandaard er nog steeds aan geloven. Muzikaal gezien is er echter - tot groot genot van het publiek - geen vuiltje aan de lucht.

Het publiek heeft minder last van dit euvel. In tegenstelling tot de line-up heeft de fanschare zich natuurlijk door de jaren heen kunnen vernieuwen. Daaruit blijkt maar weer dat de muziek van de in termen van genredefinities vrijwel onbeschrijfbare band nog steeds relevant is. Ook de futuristische projecties achter drummer tonen de overbrugging naar het heden, en projecteren tevens op de toekomst. De genoemde verjonging betaalt zich uit in een vrijwel continue moshpit. Dat zie je toch vrijwel nooit bij bands met een dergelijke staat van dienst!

Na enkele songs laat Minakakis weten dat Weinman jarig is en daarop zet het publiek een (Nederlands) verjaardagsliedje in. De heren - bij gebrek aan kennis van onze rijke taal en cultuur - weten niet zo goed wat ze ermee aanmoeten. Ze verstaan er uiteraard geen zak van. Weinman besluit uiteindelijk maar om het publiek enigszins aarzelend te bedanken.

Met de muziek zit het, zoals gezegd, wel goed. Het volume is gelukkig een stuk oirbaarder dan bij Klakmatrak en dat komt het luisterplezier uiteraard ten goede. Ook over de sound is goed nagedacht. Aan een moderne oppoetsbeurt ontkom je natuurlijk niet, maar toch klinkt het geheel nog ruizig genoeg om dit optreden de boeken in te laten gaan als een waardevol eerbetoon aan het origineel. Ook op instrumentbeheersing valt weinig aan te merken. De heren schudden zowel de vingervlugge rosriffs als de technische(re) breaks moeiteloos uit de mouw, alsof het niets is. Onaangekondigd verschijnen er een paar jonge kinderen op het podium - ik neem aan dat het die van Weinman zijn - die in hun '20 seconds of fame' glow-in-the-darkarmbandjes het publiek in gooien. De empathische 'aaahs' en de melancholische 'ooohs', die menig bezoeker zich laat ontvallen, worden echter snel weer opgevolgd door luid gejoel en lomp geros. Business as usual.

De setlist zit overigens enigszins verrassend in elkaar. Na *#.. als intro van tape te hebben gehoord, zal de fervente albumluisteraar vanavond enigszins verward worden door de songvolgorde. Ook grijpt de band naar de bonustracks op de Japanse versie van Calculating Infinity: The Mullet Burden, Sandbox Magician en Abe The Cop (later ook verschenen op de selftitled ep uit 2000). Deze songs zijn overigens origineel afkomstig van de ep Under The Running Board uit 1998, die door Relapse dan weer bijna tien jaar later als ep uitgebracht wordt met liveversies van Calculating Infinity-nummers als bonus samen met de Black Sabbath-cover Paranoid. Van de selftitled ep komen ook Proceed With Caution, I Love Secret Agents en Monticello voorbij.

Maar deze review is niet bedoeld als bloemlezing van de discografie. Al die details zullen het publiek vanavond een rotzorg zijn. Met gulzige slokken worden alle noten verorberd. De oude vertrouwde apocalyptische armencharade in de moshpit vooraan observerende, knikken en headbangen de oudgedienden op gepaste afstand mee op de weergaloze, complexe maten en bij tijd en wijle kwijlen zij bij de vingercapriolen vereisende beuktracks.

Als Minakakis vervolgens de vraag stelt wie er van Richard James gehoord heeft, is het wel duidelijk dat niet iedereen zich evengoed in de achtergronden van de band verdiept heeft. De échte kenner weet dat James de man achter Aphex Twin is. Met die kennis op zak weet u natuurlijk wel wat er te wachten staat: Come To Daddy van Irony Is A Dead Scene uit 2002. Als de eerste noten klinken, is het echter gelijk bal en zwelt het formaat van de moshpit aan tot grootse vormen. Maar het kan nog beter, want na de banger Clip The Apex... Accept Instruction - waar menigeen naar adem happend even een stap op zijn plaats doet - staat de by far meest bekende track van Calculating Infinity op het menu: 43% Burnt. Wederom vliegen de hoofden en - voor zover nog beschikbaar - haren in het rond. Geen enkele track kan het concert beter afsluiten dan deze kanonskogel.

Richting het eind van deze publieksfavoriet lijkt er aan de linkerkant van het podium, waar de roadie staat, ineens brand te zijn. Gegeven de kalme reacties, lijkt dit onderdeel van het plan te zijn, maar hoe dat precies zit, is enige tijd onduidelijk, todat Minakakis in die richting loopt. Het blijkt een grote fakkel te zijn. Als hij in de laatste freaksounds van vanavond al vuurvretend het publiek voor een laatste maal vermaakt, doet hij de titel 43% Burnt eer aan.

Met tevreden en gelukkige gezichten verlaat het publiek al napratend en terugblikkend de grote zaal van 013. Herinneringen ophalend zijn vanavond weer nieuwe herinneringen gesmeed. Wie weet welke herinneringen daar in de toekomst nog aan toegevoegd zullen worden... Zolang je niet dood bent, is niks uitgesloten.

Setlist The Dillinger Escape Plan:
0. *#.. (intromuziekje)
1. Destro's Secret
2. Sandbox Magician
3. The Running Board
4. The Mullet Burden
5. Calculating Infinity
6. Jim Fear
7. Sugar Coated Sour
8. 4th Grade Dropout
9. Proceed With Caution
10. I Love Secret Agents
11. Abe The Cop
12. Weekend Sex Change
13. Variations On A Cocktail Dress
14. Monticello
15. Come To Daddy (Aphex Twin-cover)
16. Clip The Apex... Accept Instruction
17. 43% Burnt
18. Virtual Insanity (outromuziekje)