Het kwartet Black Smoke Trigger bestaat sinds 2018 en heeft tot nu toe slechts een enkele ep getiteld Set It Off uitgebracht. Het timmert hard aan de weg met diverse singles, bijbehorende videoclips en een aankomende langspeler. De heren laten zich inspireren door hardrock- en alternatieve bands uit de jaren negentig. Het resultaat klinkt niet bijzonder origineel, met muziek in het straatje van Alice in Chains en Audioslave, maar de mannen compenseren dat met een flinke dosis energie. Frontman Baldrick Rasmussen zweept het publiek op, terwijl Charlie Wallace (gitaar), Dan Fulton (bas) en Josh Te Maro (drums) enthousiaste rock vol groove produceren. De verhouding tussen zang en instrumenten is aan het begin van de set van dertig minuten zoek, want de zang van Baldrick gaat vaak verloren in het moddervette gitaar-, bas- en drumgeluid. De instrumentale melodieën pakken, maar qua tekst is het niet altijd even duidelijk wat er nu gezongen wordt. Dat verbetert gedurende de set slechts mondjesmaat. De sympathieke jongelingen krijgen echter een deel van het publiek mee en de songs The Way I'm Wired, K.M.T.L. en Blindfolds & Rattlesnakes zijn het zeker waard om op plaat nog eens na te zoeken. Het is een aardig begin van de avond in een inmiddels zeer goed gevulde grote zaal die goed is opgewarmd voor de hoofdact.

Wanneer Bruce Dickinson en zijn 'House Band Of Hell' het podium betreden, kunnen ze dan ook rekenen op een geweldig onthaal. De avond staat vrijwel geheel in het teken van Bruce zijn solomateriaal. Niet gek ook, want met The Mandrake Project erbij omvat dat zeven studioplaten. Het is een tournee ter ondersteuning van het nieuwe werk, dat vertegenwoordigd is met vier songs; evenveel als van het succesalbum The Chemical Wedding. Fans hoeven daar echter niet rouwig om te zijn, want de selectie nieuwe tracks zijn steengoed en klassiekers zoals Accident Of Birth, Laughing In A Hiding Bush en Dark Age Of Aquarius worden niet vergeten. Er wordt stevig geopend met een aantal energieke, harde tracks, waarvan Abduction de grote verrassing is en Afterglow Of Ragnarok heerlijk ruig en ietwat chaotisch voor de dag komt. Heel toepasselijk, want het nummer gaat over wat resteert na het einde van de wereld. Bruce danst over het podium naast zijn getalenteerde band, maar moet tijdens de songs regelmatig drinken, want hij heeft last van zijn stem. Een vervelende kou uit Nottingham, zo zegt hij. De show wordt opgeleukt met sfeerbeelden van onder meer de videoclips van het nieuwe materiaal. Het decor is verder bescheiden, maar de goede lichtshow, die vooral tijdens Resurrection Men indruk maakt, de rasentertainer Bruce Dickinson en een geweldige band zijn meer dan genoeg voor wat een fantastisch optreden zal zijn.

Hoewel de band geen vaste samenstelling kent, lijkt het alsof het gezelschap al jaren met elkaar het podium deelt. Zo geroutineerd en vol schwung wordt de muziek ten gehore gebracht. Van Dickinson verwacht je kwaliteit en dat krijg je. Alles aan de show klopt. Af en toe zijn er kleine fouten of is zijn stem niet helemaal perfect, maar eerlijk is eerlijk; zonder het herhaaldelijk drinken en de boodschap dat Bruce geteisterd wordt door een verkoudheid of het een of ander, zou je er waarschijnlijk geen erg in hebben en er nog minder om malen. Het geluid is prima en de kippenvelmomenten volgen elkaar in hoog tempo op. Dat zit hem niet alleen in de prima songs, het sterke musiceren en de geweldige uithalen tijdens het langzamere Chemical Wedding en volkse Jerusalem, twee tracks die met het doorleefde stemgeluid van Bruce anno 2024 alleen maar aan kracht winnen, maar ook in het naar hartenlust meezingen, joelen en juichen van de aanwezigen. Dat materiaal van zijn andere band niet aan bod komt, vormt geen gemis, maar is vooral een bevestiging van de kwaliteit van het solowerk. De enthousiaste reacties spreken boekdelen. Een bescheiden 'Scream for me Tilburg' kan tussen de bedrijven door echter niet achterwege blijven.

Zoals gezegd is het nieuwe materiaal goed vertegenwoordigd en zijn de energieke countryelementen uit bijvoorbeeld Rain On the Graves live nog opzwepender dan op plaat. Het beresterke Resurrection Men eindigt abrupt, maar verder valt er weinig te morren. Na de eerste negen tracks is het tijd voor andere koek met een drumsolo die uitmondt in het instrumentale Frankenstein, origineel van The Edgar Winter Group. Dickinson drumde al mee op meerdere tracks - 'more cowbell' iemand? - en tijdens deze cover pakt hij er ook nog een theremin bij. De psychedelische uitbarsting is een wild, instrumentaal feest, maar het gaat net wat te lang door. Na dat bruisende intermezzo is het tijd voor enkele knallers met The Alchemist, Tears Of The Dragon, dat volop wordt meegebruld, en Darkside Of Aquarius. De show loopt tegen zijn einde, maar Dickinson en band verrassen eerst nog met het rustige Navigate The Seas Of The Sun in de toegift om daarna los te gaan met The Tower. Bij eerdere shows stond Book Of Thel ook op het programma, maar dat werd waarschijnlijk door de stemperikelen van de goedgemutste frontman - zijn beanie eindigt aan het einde van de avond in het publiek - in Tilburg overgeslagen. Het maakt deze geweldige avond er niet minder om.

Setlist Bruce Dickinson:
1. Accident Of Birth
2. Abduction
3. Laughing In The Hiding Bush
4. Afterglow of Ragnarok
5. Chemical Wedding
6. Many Doors To Hell
7. Jerusalem
8. Resurrection Men
9. Rain On The Graves
10. Frankenstein (The Edgar Winter Group Cover)
11. The Alchemist
12. Tears Of The Dragon
13. Darkside Of Aquarius

Toegift:
14. Navigate The Seas Of The Sun
15. The Tower

Setlist Black Smoke Trigger:
1. The Way I'm Wired
2. Proof Of Life
3. The Way Down
4. K.M.T.L.
5. Phantom Pain
6. Caught In The Undertow
7. Blindfolds & Rattlesnakes