Vlak na het middaguur bijt Aether Realm het spits af. De melodeath-Amerikanen zijn veertien jaar actief en winnen gestaag aan populariteit. Vandaag winnen ze vooral de sympathie van een aantal bezoekers. De dankbaarheid straalt van zanger Jake Jones af. Het zijn vooral zijn cleane vocalen waarmee hij indruk maakt. Zijn hese, wat krachteloze screams maken minder indruk. Aether Realm maakt degelijke nummers en houdt de aandacht vooral vast door slim af te wisselen in stijl. Het ene nummer is atmosferisch, het andere folky, het volgende thrashend en het andere is pure melodeath. Leuk band.

Hoewel we warm verwelkomd zijn, vindt brulboei Dan Tucker van Crown Magnetar het fris. Toch ontdoet hij zich van zijn shirt tijdens de show, waarin hij veel indruk maakt met zijn extreme vocalen. De fitness-instructeur weet zich omringd door kundige heren om hem heen die vooral indruk maken met de breakdowns, waarop iedereen in de zaal meeknikt. De Amerikanen maken dusdanig veel indruk met hun technisch verzorgde deathcore, dat ze beloond worden met een pit. Crown Magnetar speelt kort, maar imponeert met spierballengrooves.

Het duo Erinç Sakarya (drums) en Hanno Klänhardt (gitaar en zang) weet een dikke, sludgy muur van geluid te creëren. Onder de naam Mantar wisselen ze tussen vunzige rock, punk en metal. Egoisto en Era Borealis zijn de sterkste tracks van een show waarin het vooral de instrumentatie is die power heeft. Vocaal is het wat eendimensionaal en minder overtuigend. Wellicht maken de Duitsers meer indruk in een klein zaaltje dan in een grote fabriekshal.

Het eerste hoogtepunt van de dag is Another Now. De metalcoreformatie speelt weliswaar een thuiswedstrijd, maar imponeert met een zeer energieke show, waar het speelplezier en de overtuigingskracht van afspatten. Er is heel veel te zien doordat er heel veel beweging is bij de bandleden. Vocalist Stef Rikken, die goed afwisselt tussen verschillende technieken, zingt al crowdsurfend door de zaal, toont zijn lenigheid met acrobatische sprongen en betrekt het publiek goed bij de show. De grootste pit van de dag en een wall of death zijn een feit, terwijl de jonge gasten metalcore, nu metal, deathcore en modern metal slim afwisselen en combineren. Hoewel sommigen Rikken als popiejopie bestempelen, doet dat weinig tot niets af aan een zeer vermakelijke metalcoreshow.

Opeens is het een stuk drukker. Er staat dan ook iets bijzonders te gebeuren. Textures speelt zijn eerste show sinds eind 2017. Hiervoor is men van heinde en verre naar de lichtstad gereisd. Technische problemen en een brommend geluid gooien helaas wat roet in het spreekwoordelijke eten. Elk nummer hoop je op verbetering, maar de teleurstelling is van de gezichten van een deel van de liefhebbers af te lezen. Uw recensent is ook op zoek naar verbetering en slaat de verrichtingen van vier verschillende plekken gade. Het gitaargeluid en toetsenspel worden grotendeels weggedrukt door de overheersende bas. Toch is er veel bijval. Niet alleen staan de heren goed te spelen, zeker gezien het feit dat ze al zo lang niet meer samen hebben opgetreden, ook maken ze een ontspannen indruk en staan ze met veel plezier op het podium. Oudjes als Laments Of An Icarus en Swandive worden afgewisseld met het recentste materiaal van Phenotype en de hits Awake en Reaching Home. Jammer van het geluid, maar de mannen hebben zichtbaar plezier beleefd.

Het Zweedse Aviana is nog niet heel lang actief, maar heeft mede dankzij Arising Empire snel opgewerkt in de metalcorescene. Vooral tracks als Obsession en My Worst Enemy zijn uitstekende visitekaartjes. Live brengt het in het pikzwart geklede viertal, waarvan de drie instrumentalisten een zwart masker dragen, het er goed van af, al is het jammer dat het geluid op standje gehoorschade staat en daardoor weinig plek is voor nuances. Mede daardoor komt het geheel na verloop van tijd wat vlak over en verliest het optreden aan overtuigingskracht, en dat terwijl de mannen wel veel bewegen. Ze worden tijdens Oblivion op een wall of death getrakteerd en de fans staan duidelijk te genieten, maar daarachter missen velen toch de connectie met de metalcore, die raakvlakken heeft met Currents.

Vijf muzikanten met een verleden bij In Flames besloten in 2019 The Halo Effect op te richten. Daarmee is het direct duidelijk in welke hoek je de metal van de Zweedse formatie moet zoeken. Melodeath dus, van de Gotenburgse school. Die ligt vandaag mede dankzij het uitstekend afgestelde geluid heel prettig in het gehoor en wordt professioneel uitgevoerd. Het kwintet, dat vandaag zonder Jesper Strömblad en Daniel Svensson aantreedt, maar met gitarist Patrik Jensen (The Haunted, Witchery) en drummer Anton Roos (Seventh Crystal, Vnter), staat garant voor een strakke performance en een fraaie podiumaankleding. Muzikaal valt vooral het smaakvolle leadgitaarspel in positieve zin op. De extreme vocalen van de overigens frontman Mikael Stanne (Dark Tranquillity) zijn zeker de eerste helft van het optreden allerminst overtuigend, maar hij wint de sympathie van velen door vriendelijk en enthousiast te zijn en er af en toe een leuke grap tegenaan te gooien (“Loneliness … don’t Google it, you’ll end up in weird places”). The Halo Effect speelt het debuutalbum in zijn geheelm waaronder het niet vaak gespeelde The Most Alone, plus de nieuwe single Become Surrender. The Halo Effect schaart zich tussen de hoogtepunten van het festival.

Het is wel even wennen om Joe Buras te missen op het podium bij Born Of Osiris. De toetsenist en zanger maakte meer dan twintig jaar deel uit van de progressieve metalcoreband, maar verliet deze recentelijk ten bate van andere aspiraties en persoonlijke groei. Ronnie Canizaro moet de vocale kar dus vandaag alleen trekken en doet dat naar behoren. Hij is constant actief en dat werpt zijn vruchten af. Er is steeds meer bijval, en terecht, want de heren staan uitstekend te spelen. Mede door het prima afgestelde geluid komt het technische gitaarspel uitstekend tot zijn recht en hoor je duidelijk dat hier een bovengemiddeld metalcorecollectief staat te spelen. Dat collectief vindt een mooie balans tussen technisch verzorgd spel en energieke breakdowns.

Een deel van het publiek is gekomen voor Avatar. Enkelen zijn zelfs geschminkt. Tijdens het optreden gebeurt er qua show meer dan de andere bands samen laten zien. Zo vangt de show aan met iemand die een groot cadeau op het podium opent waaruit Johannes Eckerström naar boven komt. De frontman is een geboren acteur en weet ook vandaag weer velen met zijn vermakelijke manier van praten, plagen en bewegen de festivalgangers om zijn vinger te winden. Ja, het is een heel geregisseerd optreden, maar daarom niet minder onderhoudend. Een enkele keer duurt een praatje van Eckerström te lang, maar doorgaans past het prima in het theatrale aspect. Eckerström laat horen dat hij behalve kan zingen ook op de piano en op de trompet kan spelen. Muzikaal staat de mix van rock, melodeath, nu metal en power metal als een huis, met een mooie mix van fraai getokkel, woest gestamp en catchy refreinen. Er is dan ook heel veel bijval voor de prestaties van de clowneske act. Avatar is een van de hoogtepunten van Headbangers Parade.

Daar staat een van de tegenvallers tegenover. Dat komt vooral door de houding van de met zonnebril getooide Attila-frontman Chris "Fronz" Fronzak. Hij praat erg veel tussen de nummers en dat haalt de vaart uit het optreden. Daarnaast heeft hij inhoudelijk niet veel te melden en herhaalt hij tot vervelens toe woorden als motherfucker, shit en het verzoek om de moshpit te openen. Een klein deel van het publiek geeft daar gehoor aan en vermaakt zich uitstekend. Die fans zingen de teksten ook mee met Fronz, die zeer behoorlijk rapt, grunt en screamt. Daarachter lopen steeds meer bezoekers weg, sommigen richting eetzaal, anderen alvast naar het podium waar Meshuggah straks gaat spelen. Tracks als About That Life en Moshpit zijn uiteraard krakers en er zijn hier en daar vette breakdowns, maar de show is niet interessant genoeg om te blijven kijken.

En dan de laatste, maar niet de minste band: Meshuggah. Niemand raakt aan de precisie waarmee de headliner staat te spelen. Het is verwarrend, technisch zeer hoogstaand en bovenal imposant wat deze mannen laten horen. Een muur van machinale grooves, polyritmiek en djenty riffs dendert door het Klokgebouw heen, zijn wil aan de toeschouwers opleggend, met een meeknikkende zee van hoofden als gevolg. Zeker als het bekende Rational Gaze al vroeg aan bod komt, is er veel beweging in de volgepakte ruimte en ontstaat een pit en gaan vele vuisten en handen omhoog om de ritmiek te accentueren. Naadloos aansluitend op die ritmiek is de gave lichtshow. De heren mogen dan statisch voor lichtbakken staan te spelen, de lichtshow is dynamisch met al in de eerste reguliere track Broken Cog fraai laserwerk. Genoeg te zien dus, maar het is vooral de complexiteit in combinatie met de strakke uitvoering die ontzag inboezemt. Af en toe is er een fan die de polyritmiek weet te ontcijferen en met lichaam- of handbewegingen de juiste accenten legt. Velen wagen zich er echter niet aan en vallen terug op de vierkwartsmaat die over de hoekige riffs heen ligt. Een grote massa gaat uit zijn dak als de toegift klinkt. Bleed en Demiurge zijn het hoogtepunt van een headlinerwaardige set die Headbangers Parade 2024 op onnavolgbare wijze afsluit.

Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina!