Bij aankomst in de zaal blijkt die nog akelig leeg te zijn. Sterker nog: als er twintig personen aanwezig zijn, is het veel! Ik vrees dan ook even voor een fiasco, maar gelukkig blijkt er toch gestaag publiek binnen te druppelen. Tegen de tijd dat Hatesphere aan zijn optreden begint, is de zaal toch halfvol. Het aanwezige publiek heeft bovendien wel zin om het begin van het weekend te vieren en daar leent de weinig verfijnde, lekker lompe mengeling van death en thrash metal van Hatesphere zich uitstekend voor. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de nieuwe langspeler Hatred Reborn niet bijster sterk vind. Het is een herhaling van zetten, met nummers die dezelfde formule volgen, maar minder bevlogen en energiek klinken. Live blijkt de muziek van de mannen echter beduidend beter uit de verf te komen. Van het nieuwe materiaal kiezen de Denen de betere nummers uit om live te vertolken. Vooral het titelnummer en Darkspawn komen daardoor prima uit de speakers knallen vol opgefokte agressie en snedige grooves.
Verder grijpt de groep terug op ouder werk: met name Serpent Smiles And Killer Eyes (2007) en The Sickness Within (2005) zijn rijk vertegenwoordigd in de setlist. En laat die langspelers nu tot de hoogtepunten van de band behoren. Zo zorgen The Fallen Shall Rise In A River Of Blood en Let Them Hate voor krakende nekwervels en ontstaat er bij het afsluitende The Sickness Within zelfs een aardige pit. Nieuwe frontman Mathias Uldall doet brulboei Jacob Bredahl niet helemaal vergeten, maar legt dermate veel energie in zijn optreden dat hij al snel de sympathie van het publiek wint. Dat geldt overigens voor de band als geheel. De bandleden stralen dankbaarheid uit en hebben vooral enorm veel plezier op het podium. Die spelvreugde slaat over op de zaal. Het hoogtepunt is wat mij betreft het ijzersterke, ietwat experimentele Drinking With The King Of The Dead, waarmee de mannen treffend het weekend inluiden. Hatesphere blijft een sympathieke, hardwerkende band, die weet hoe je een solide show neerzet.
De show van het eveneens Deense Mercenary is echter het optreden waar ik het meest van verwacht. Vorig jaar verscheen ineens, na een stilte van tien jaar, het sterke nieuwe album Soundtrack For The End Times, waarop de groep laat horen dat zijn specifieke mengelmoes van melodieuze death metal, groove metal en power metal nog altijd over veel zeggingskracht beschikt. Zo is de combinatie van grunts, screams en theatrale cleane zang nog altijd een krachtig wapenfeit, net als de machtige refreinen en het strakke gitaarwerk, dat een juiste balans vindt tussen moderne grooves en authentiek, technisch gepiel en soleerwerk.
Het is dan ook logisch dat Mercenary met veel zelfvertrouwen put uit deze nieuwe plaat, want vanavond komen maar liefst zes nummers van dat album voorbij. En dat vertrouwen blijkt volledig terecht, want live komen deze tracks nog beter uit de verf dan op de nieuwe plaat zelf. Vooral het ijzersterke Heart Of The Numb, met zijn machtige refrein en epische zanglijnen, ontpopt zich tot publieksfavoriet. Maar ook Where Darkened Souls Belong weet de aanwezigen volledig in te pakken. De prachtige, melancholische passages en fantastische zanglijnen zitten vol emotie en het refrein nodigt uit tot luidkeels meezingen tot groot genoegen overigens van bassist en frontman Ren Pedersen, die goedkeurend wijst naar de mensen in de zaal die de teksten uit volle borst meezingen. Zijn zang is werkelijk ijzersterk: zijn grunts zijn machtig, maar zijn epische cleane zang zo mogelijk nog imponerender. Het is buitengewoon knap hoe makkelijk hij tussen beide stijlen schakelt, want vooral bij de uithalen is het makkelijk om de mist in te gaan. Door zijn uitstekende performance tilt hij het optreden echter eenvoudig naar een hoger niveau.
Mercenary beschikt wellicht niet over de grootste fanschare, maar het is wel geweldig om te zien hoe fanatiek een groot deel van het publiek opgaat in de muziek. Degenen die deze groep hebben gevolgd, weten hoe fantastisch de nummers in elkaar zitten. Met name gitarist Martin Buus Pedersen strooit in vrijwel ieder nummer met prachtige, uitgesponnen solos. Gelukkig duiken de heren ook terug in de tijd naar hun absolute hoogtijdagen. Want hoe sterk het nieuwe materiaal ook is, het is pas bij het spelen van The Endless Fall (afkomstig van Architect Of Lies) en het uit volle borst meegezongen meesterwerk 11 Dreams (van het gelijknamige album) dat de zaal echt in vuur en vlam staat. De mannen lijken zelf enigszins verbijsterd door de publieksreactie. Net als bij het optreden van Hatesphere zorgt de wisselwerking met de zaal ervoor dat de band nog een tandje bijschakelt.
Valt er dan niets te mopperen? Nou, eigenlijk niet, of het moet zijn dat de keyboardpartijen vanavond van de achtergrondtape afkomstig zijn. Daarnaast was het mooi geweest als Mercenary nog iets meer oud materiaal had gespeeld, maar ik begrijp ook wel dat de mannen hun eerste nieuwe album in een decennium in de spotlights willen zetten. Dat zijn de enige minpuntjes die ik kan bedenken en dat is spijkers op laag water zoeken. Verder is dit een heerlijke avond, waarin twee oudgedienden, die bij de nieuwere generatie niet echt bekend zullen zijn, duidelijk maken nog verre van afgeserveerd te zijn. Deze Deense package levert een zeer aangename verrassing op, zoals mijn nekspieren me de volgende ochtend ook duidelijk maken!
Setlist Mercenary:
1. Burning In Reverse
2. Through Our Darkest Days
3. The Endless Fall
4. Heart Of The Numb
5. From The Ashes Of The Fallen
6. Soul Decision
7. 11 Dreams
8. Through This Blackened Hatred
9. Where Darkened Souls Belong
10. Beyond The Waves
Setlist Hatesphere:
1. Intro
2. Hatred Reborn
3. Cutthroat
4. Murderous Intent
5. The Fallen Shall Rise In A River Of Blood
6. Darkspawn
7. Lies And Deceit
8. Let Them Hate
9. Drinking With The King Of The Dead
10. Forever War
11. Brand Of Sacrifice
12. Oceans Of Blood
13. Sickness Within
