Het uit Richmond, Virginia afkomstige Inter Arma maakte de afgelopen jaren indruk op ondergetekende. Terwijl het sludge-/doomgenre sinds de enorme populariteit van Roadburn is verworden tot een soort moeras waarin het moeilijk is om het hoofd boven water te houden, slaagt dit Amerikaanse vijftal er met vlag en wimpel in om op te vallen. Dat ligt niet alleen aan de verfrissende southern rock-invloeden en psychedelische ondertonen die bijvoorbeeld Sky Burial (2013) tot zo�n ijzersterk album maakten. Ook eigenzinnigheid kenmerkt de band, zoals het vijfenveertig minuten durende nummer The Cavern (2014) duidelijk maakte. Drie jaar na de laatste full-length ligt met Paradise Gallows de derde langspeler in de schappen.

Deze full-length is wederom een ambitieus werkstuk geworden. Dat blijkt ten eerste al uit de lengte van het album. Met zeventig minuten is de schijf goed gevuld. De kunstzinnige hoes van Orion Landau, die vaker werk voor Relapse Records heeft verzorgd (Baroness, Hope Drone), spreekt tot de verbeelding. Ook in muzikaal opzicht is de ambitie goed hoorbaar. De diversiteit is groot. Sludge, post-metal en doom strijden om voorrang en worden vergezeld door enkele akoestische rustpunten. Dat alles maakt Paradise Gallows zeker niet gemakkelijk te behappen, minder nog dan bij de vorige werkstukken. Het duurt ook wel even voordat de songstructuren zich openbaren.

Zo heeft het eerste nummer An Archer In The Emptiness al aardig wat draaibeurten nodig. De logge riffs vormen namelijk een vreemd, maar boeiend contrast met het gedreven, rammelende drumwerk. Ook het negen minuten durende Transfiguration doet zijn naam eer aan. De track heeft nog het meest weg van een log, steeds subtiel van vorm veranderend monster dat onder de huid kruipt. Frontman Mike Paparo buldert met een omineus stemgeluid zijn teksten over de toch al intense en dreigende muziek, terwijl de diep ronkende bas van Joe Kerkes de totaalsound alleen nog maar zwaarder maakt.

Toch heeft Inter Arma ook een subtiele kant. Die laat de band horen met Potomac, een bijzonder ingetogen en melodieuze track die is opgebouwd rondom mooi pianowerk en prachtige gitaarmelodie�n die uitmonden in een geweldig, Floydiaans soleerduel tussen gitaristen Trey Dalton en Steven Russell. Ook de bijna country-achtige afsluiter Where The Earth Meets The Sky - volledig akoestisch �n clean gezongen - laat een bijzondere kant van de band horen. De subtiele kant van Inter Arma komt ook naar voren in de tijd die genomen wordt om een nummer uit te bouwen. Zo werkt het overtuigende The Summer Drones, waarvoor ook een broeierige clip is geschoten, bijna tergend langzaam toe naar een climax. Hetzelfde geldt voor het titelnummer.

Hoewel Paradise Gallows zijn geheimen dus slechts langzaam blootgeeft, blijft het album over de gehele linie iets minder sterk dan Sky Burial. Op die plaat wist Inter Arma de veelvoud aan stijlen nog beter te verwerken in adembenemende nummers met kop en staart. De nieuwe langspeler kent een aantal momenten die te gekunsteld aanvoelen, zoals het zenuwachtige Violent Constellation. Toch druipt de klasse er ook met grote regelmaat vanaf. Liefhebbers van avontuurlijke sludge/doom zullen dan ook ongetwijfeld uit de voeten kunnen met dit album. De paar mindere momenten zijn dit avontuurlijke vijftal dan ook gemakkelijk te vergeven, want er staat heel wat fraais tegenover.

Tracklist:
1. Nomini
2. An Archer In The Emptiness
3. Transfiguration
4. Primordial Wound
5. The Summer Drones
6. Potomac
7. The Paradise Gallows
8. Violent Constellations
9. Where The Earth Meets The Sky