Dat Accept met zanger Mark Tornillo goede heavymetalplaten heeft gemaakt, daar bestaat geen twijfel over. Sinds Blood Of The Nation uit 2010 hebben gitarist Wolf Hoffman en co. het nagelaten om een zwak product uit te brengen. Alle vijf albums uit het Tornillo-tijdperk hebben dan ook goede kritieken gekregen. Toch vraag ik me af of de hoge scores van de recente releases The Rise Of Chaos (2017) en Too Mean To Die (2021) nog wel gerechtvaardigd zijn. Pas achteraf blijkt dat ze stukken minder memorabel zijn dan de eerste drie platen.
Oude recensies herzien doe ik nooit. Achteraf is namelijk makkelijk lullen. In het geval van Accept is dat toch wel nodig, omdat Humanoid gelijkenissen vertoont met het eerdere werk. Wederom klinkt het geheel erg gelikt en druipt het vakmanschap ervanaf. Het is ouderwets knallen met snelle tracks zoals Diving Into Sin, Frankenstein en Southside Of Hell. Ook zijn de midtempo-songs niet vergeten, met het AC/DC-achtige Man Up als hoogtepunt. Kortom: typisch Duitse degelijkheid zonder af te wijken van de bekende formule.
Er zijn wel wat kleine verschillen aan te wijzen. Zo heeft Humanoid een live-feel gekregen doordat er duidelijk drie gitaarlijnen te horen zijn. Dat is vast gedaan omdat op het podium drie gitaristen staan. Het is onduidelijk of de drie gitaarspelers daadwerkelijk te horen zijn, maar het ligt in de lijn der verwachting dat alles door Hoffman is ingespeeld. De solos in The Reckoning leken eerlijk verdeeld te zijn, maar de videoclip verraadt dat ze allemaal van Hoffman komen. Het scheelt dat hij nog altijd knap gitaarwerk levert.
Toch verwacht ik dat ook deze plaat in de vergetelheid gaat raken. Het zal zeker geen straf zijn om af en toe te beluisteren. Zo is dat ook met de twee voorgangers. Maar als puntje bij paaltje komt, kan het nieuwere werk niet tippen aan de eerste drie Tornillo-albums. En dan hebben we het nog niet eens over de klassiekers met Udo Dirkschneider op zang.
Het is begrijpelijk dat de band het totaalgeluid wil bewaren. Accept die flink gaat experimenteren, daar zit ook niemand op te wachten. Het probleem zit 'm in het feit dat voor de zesde keer op rij Andy Sneap als producer is gebruikt. Hij stuurt de band keer op keer weer dezelfde richting op. Iemand anders zou vast en zeker voor een frisse wind zorgen. Hoffman wil echter geen platen maken zonder hem.
'Never change a winning team', alleen zorgt het inmiddels voor de automatische piloot. Deze verstokte fan van Accept met Tornillo op zang kan er zeker nog goed naar luisteren, maar dat gebeurt niet meer met open mond. Dit keer geen monsterscore dus.
Tracklist:
1. Diving Into Sin
2. Humanoid
3. Frankenstein
4. Man Up
5. The Reckoning
6. Nobody Gets Out Alive
7. Ravages Of Time
8. Unbreakable
9. Mind Games
10. Straight Up Jack
11. Southside Of Hell
