Uiteindelijk valt het wel mee met de grote veranderingen op Persona Non Grata. De elfde studioplaat (heropname Let There Be Blood niet meegerekend) van de Bay Area thrashband klinkt vooral heel erg als Exodus. De riffs van Holt en Altus zijn uit duizenden herkenbaar en de momenteel met de naween van kanker kampende Tom Hunting zorgt met basplukker Jack Gibson voor een uiterst stabiele fundering.
En 'Zetro' Souza? Die varieert inderdaad meer met zijn strot. De meeste nummers knort en krijst hij als het bekende speenvarken, maar zo nu en dan zoekt hij het eens in de lagere regionen. Op een plaat die precies een uur duurt, is die afwisseling geen overbodige luxe. Vooral op Blood In, Blood Out vind ik de zanger nogal eens eenvormig klinken. Door zijn snerpende stemgeluid af te wisselen met luide brullen, hardcore geschreeuw en melodieuze zang vormt de Amerikaan op Persona Non Grata juist n van de attracties. Stiekem wisten we wel dat de man veel meer kan dan hij de laatste jaren liet horen. Je hoeft er de oude Legacy-demo's of Force Of Habit (1992) maar voor op te zetten.
Een album staat of valt natuurlijk met de songs en op dat vlak stelt Exodus bepaald niet teleur. Ik durf zelfs te stellen dat het nieuwe songmateriaal stukken vitaler, energieker en domweg compacter klinkt dan alles sinds Fabulous Disaster (1989). Op de voorlaatste schijf schreven Holt en co. al wat meer korte songs en die formule keert nu gelukkig terug. Krachtigste voorbeeld is het fenomenale The Beatings Will Continue (Until Morale Improves) dat door de punky inslag keer op keer lekker weg luistert. Elitist en Clickbait hakken er minstens zo prettig in door het uitstekende gitaarwerk. Gitaarwerk waarin veel vaker dan voorheen melodie de boventoon voert.
Door die melodieuze inslag komen wat langere songs als het titelnummer en het ijzersterke Lunatic-Liar-Lord net zo spetterend over als de kortere stampers. De songschrijvers in de band hebben tegenwoordig prima in de gaten dat een thrashnummer met kop en staart gewoon het beste werkt. Thema's worden zodoende niet langer eindeloos uitgebouwd en herhaald, maar veel functioneler ingezet. Op die manier behouden de riffs hun kracht en blijf je door al het gitaargeweld de songstructuur duidelijk herkennen. Holt en Altus blijken er tegelijkertijd in geslaagd om niet al te veel te recyclen. Voor een band die al zo lang bestaat, is dat een knappe prestatie.
Valt er dan niets te zeiken? Muzikaal gezien vrij weinig. Wel had de productie wat vetter gemogen. Persona Non Grata klinkt weliswaar erg transparant, maar zeker in de eerste nummers ligt de nadruk wat meer op de hoge tonen en klinkt het geheel wat iel. Als je de volumeknop opendraait, compenseer je dat euvel slechts ten dele. Dat kan overigens best een kwestie van smaak zijn. Exodus kiest al jaren voor hypermoderne producties met getriggerde drums en een nogal kille gitaarsound, terwijl thrash wat mij betreft het beste klinkt met een organisch, eerlijk geluid.
Buiten dat kan ik de liefhebbers van goede, ouwe thrash metal alleen maar adviseren om op 19 november naar de winkel te rennen en dit album in huis te halen. Haal dan vooral de fraaie vinylversie, want het lugubere schilderij op de hoes verdient een groot formaat. Lekker man, met zo'n thrashtopper het jaar uit.
Tracklist:
1. Persona Non Grata
2. R.E.M.F.
3. Slipping Into Madness
4. Elitist
5. Prescribing Horror
6. The Beatings Will Continue (Until Morale Improves)
7. The Years Of Death And Dying
8. Clickbait
9. Cosa Del Pantano
10. Lunatic-Liar-Lord
11. The Fires Of Division
12. Antiseed
