Wat heeft Dream Theater nog te bewijzen na 33 jaar progressieve metal? Een periode waarin de legendarische band van invloed was en is op veel muzikanten die soortgelijke muziek of een variant ontwikkelden die ervoor zorgde dat prog metal zich is blijven ontwikkelen. John Petrucci en co bleven de laatste tien jaar degelijke platen maken, maar konden daarop de euforie van de hoogtepunten uit de historie van de Amerikanen voor veel kritische fans niet laten herleven.
Ook A View From The Top Of The World zal - zeker bij die groep - niet de geschiedenisboeken ingaan als een van de meest essentile werken van Dream Theater. Daarvoor is de vijftiende full-length te veel een herhaling van zetten uit het verleden. Je vindt op de achtsnarige gitaar van Petrucci na, die hij in Awaken The Master gebruikt, niet veel vernieuwende elementen. Opvallend is dat zanger James LaBrie veel meer binnen zijn comfortabele bereik zingt. Hoewel dat zeker een verstandige zet is, omdat hij nergens geforceerd klinkt, zijn weinig zanglijnen verheffend.
Ondanks die kritiek is deze vijftiende full-length een van de betere uit het Mangini-tijdperk (2011-heden). De door Andy Sneap uitstekend gemixte en gemasterde plaat bevat gemiddeld langere nummers dan Distance Over Time (2019) en is technischer en zwaarder dan die voorganger. Dat laatste blijkt uit het overtuigende en krachtige Answering The Call en het eerste uit de veelzijdige opener The Alien, die technisch opent met een uitblinkende ritmesectie, melodieus vervolgt en een middensectie met soleerwerk van Rudess en Petrucci bevat. Het is Dream Theater ten voeten uit en zoals velen de band graag horen. Awaken The Master volgt een variatie op die opbouw. Het nummer begint met een gave, heavy riff op de achtsnarige "Ernie Ball Music Man John Petrucci Majesty 8", maar die euforie verdwijnt in de minuten erna. Sleeping Giant is een mini-epic, waarin Rudess en Petrucci solo's uitwisselen. Eerstgenoemde verrast daarbij aangenaam met zijn speelse partijen.
Hoewel de plaat iets zwaarder is, staat het melodieuze aspect regelmatig op de voorgrond. Dat is zeker het geval in de single Invisible Monster, het deels symfonische Answering The Call (met groovy riffs en ruimte voor Rudess om te excelleren) en het Rush-achtige, bijna vrolijke, catchy Transcending Time. In laatstgenoemde komt James LaBrie met zijn meest memorabele zanglijnen van het album. Mede daardoor zal het een van de favorieten van de fans zijn. Answering The Call doet er niet veel voor onder.
Het album sluit sterk af met een epic van iets meer dan twintig minuten. Een militaristisch ritme en cinematische toetsenpartijen leiden het titelnummer in, gevolgd door een groovy passage en een atmosferisch stuk met zang en baspartijen. Op een kwart van de speeltijd is het tijd voor de instrumentalisten om te excelleren. Samen met het getokkel erna, een cellopartij (helaas niet van Myung, maar van Rudess) en een fantastische solo van Petrucci behoren deze gedeelten tot de sterkste van de kolos, die in de smaak zal vallen bij fans van Octavarium (2005), al hebben de epics niet veel overeenkomsten.
Dream Theater verrast niet, maar stelt evenmin teleur. Wat dat betreft is deze goede vijftiende full-length een typisch DT-album dat meer dan de afgelopen albums teruggrijpt op het verleden. A View From The Top Of The World is een genietbare plaat met een aantal heel sterke momenten, maar ook fases waarin de plaat de aandacht niet vast weet te houden. Ben je al tien jaar uitgekeken op Dream Theater vanwege het gebrek aan vernieuwingsdrang? Dan zal deze plaat je niet overtuigen. Kijk je uit naar een album dat herkenbaar is met elementen uit de discografie (waaronder Metropolis part 2 - Scenes From A Memory), dan heb je met A View From The Top Of The World een prima Dream Theater-album in handen.
Tracklist:
1. The Alien
2. Answering The Call
3. Invisible Monster
4. Sleeping Giant
5. Transcending Time
6. Awaken The Master
7. A View From The Top Of The World
