Nooit eerder hebben we zo lang moeten wachten op een nieuw studioalbum van Iron Maiden. Zes jaar na The Book Of Souls komt de Britse band met Senjutsu. Dat het zo lang duurde, komt door een virus dat al anderhalf jaar de wereld platlegt. Het album werd namelijk al in 2019 opgenomen. Er waren wel wat speculaties dat de band de studio ingedoken was, maar dat de nieuwe langspeler ook al bijna twee jaar klaarligt, hadden zelfs de grootste fans niet gedacht.

Om maar met de deur in huis te vallen: nee, het is weer geen Piece Of Mind deel twee, geen vervolg op Seventh Son Of A Seventh Son of - nog onwaarschijnlijker - een album dat doet terugdenken aan de begindagen. Senjutsu ligt volledig in lijn met de koers die de de band een jaar of vijfentwintig geleden heeft ingezet. Wie korte, snelle tracks verwacht, moet wederom zijn heil elders zoeken, want slechts twee van de tien songs zijn korter dan vijf minuten. Van deze twee zal met name het felle Days Of Future Past de oude fans dan nog het meeste aanspreken.

Wie echter w�l kan genieten van pakweg de laatste vijf albums, zal ook met Senjutsu uit de voeten kunnen. Diverse van de vele lange songs - maar liefst zeven tracks duren meer dan zeven minuten - zijn zeer gevarieerd, al volgen sommigen wel het bekende patroon van een softe intro voordat het tempo wordt opgevoerd, om af te sluiten met dezelfde rustige klanken van het begin. De titeltrack, die deze keer aan het begin staat, wijkt daar gelijk van af. Onheilspellende drums openen het album en gaan al snel over in een geweldig, voortstuwend ritme dat de hele song zal doorgaan. Het is een track zoals we die van Iron Maiden nog nooit gehoord hebben, waarin gelijk te horen is dat Bruce Dickinson nog altijd tot een van de beste zangers ter wereld behoort. In zijn uitspraak is echter wel een verandering te horen, waarschijnlijk veroorzaakt door de kanker aan zijn tong waar hij kort na de opnames van het vorige album aan behandeld is. Sommige klanken spreekt hij minder zuiver uit dan voorheen, met name de F en S. Storend is dat overigens niet.

Diezelfde Dickinson klinkt overigens wel veelzijdiger dan voorheen. Hij probeert hier en daar wat verrassende dingetjes die we bij Maiden nog niet echt veel gehoord hebben. Dat komt allemaal tot een hoogtepunt tijdens afsluiter Hell On Earth, waarin we de vele kanten van Bruce zijn zangkunsten horen. Minder verrassend is dat het album weer doorspekt is met gitaarsolo's. Er wordt ruimschoots gebruik gemaakt van de drie gitaristen, die allen veelvuldig in de spotlight staan. Daarnaast bevatten de meeste nummers genoeg afwisseling om het interessant te houden en de typische galopperende Maiden-riffs zijn natuurlijk ook weer aanwezig. Wie ook niet ongenoemd mag blijven, is drummer Nicko McBrain. De Nestor van de band heeft een scheut peper in zijn reet, want hij lijkt harder op zijn drumvellen te slaan dan op de laatste albums.

Is er dan niets op aan te merken? Natuurlijk wel. Zo had het album tien minuten korter kunnen zijn als ze het gezapige The Parchment hadden geschrapt. Afgezien van de aardige gitaarsolo's en het drie minuten durende instrumentale einde kabbelt dat nummer een beetje voort, met vrij saaie riffs en dito zanglijnen. Ook de al genoemde softe intro's en outro's kennen we inmiddels wel. De productie is weer in handen van Kevin Shirley en is wederom niet zo helder als we uit de gloriedagen kennen, maar is gelukkig wel iets verbeterd ten opzichte van het vorige album. Ondanks deze minpuntjes is Senjutsu wel weer een album zoals je van Iron Maiden mag verwachten: genoeg afwisseling, heerlijke melodie�n en uitstekend uitgevoerd.

Tracklist:
1. Senjutsu
2. Stratego
3. The Writing On The Wall
4. Lost In A Lost World
5. Days Of Future Past
6. The Time Machine
7. Darkest Hour
8. Death Of The Celts
9. The Parchment
10. Hell On Earth