In principe weet je wat je kunt verwachten van Asphyx, maar toch is er op iedere nieuwe plaat een kleine stijlverandering op te merken. Met Incoming Death (2016) heeft Asphyx zichzelf op alle fronten overtroffen. Een goede sound, meer aandacht voor melodie en sfeer, een goede balans tussen ouderwetse death en zware doom, maar bovenal een gevarieerder karakter. Alles klopt aan die plaat en The Grand Denial is een meesterwerk. Het is onmogelijk dat Necroceros de voorganger kan evenaren, laat staan overtreffen. Toch?
De lijn die is ingezet met Incoming Death wordt voortgezet op Necroceros, maar de nieuweling is als geheel net weer een tikkeltje gevarieerder. Asphyx weet vooral te imponeren met nummers waarin doom de overhand krijgt. Op Necroceros zit de variatie vooral in de tracks zelf. Natuurlijk is er geen sprake van een enorme stijlverandering, maar op geraffineerde wijze slaagt Asphyx er toch iedere keer weer in om de songwriting naar een hoger niveau te tillen. Wat daarbij enorm helpt is een stabiele bezetting. Er zijn ditmaal geen wijzigingen in de line-up, tenzij je de stafleden meetelt. Er is wel gekozen voor een andere producer, maar maak je daarover geen zorgen. Sebastian Seeb Levermann heeft een uitstekende prestatie geleverd.
Het grote verschil tussen Necroceros en de voorgangers is de wijze waarop de tempowisselingen worden toegepast. Daardoor heeft de plaat als geheel een gevarieerder karakter, met als gevolg dat dit album wat toegankelijker van aard is. Desondanks blijft de band trouw aan de roots. Botox Implosion en The Nameless Elite maken dat voldoende duidelijk. De trouwe fanbase kan zeker tevreden zijn en zal alleen maar verder groeien met deze plaat. Yield Or Die, ouderwetse heavy metal in een Asphyx-jasje, zou je zelfs catchy kunnen noemen. Het refrein zing je meteen mee en dit nummer zal het live absoluut goed gaan doen. Echter, toegankelijk is een relatief begrip, want we hebben het immers wel over Asphyx. De titel van de opener, de enige remedie is de dood, maakt wel duidelijk dat je geen enkele vrolijkheid hoeft te verwachten. Hoewel, Botox Implosion staat na veel luisterbeurten nog altijd garant voor een grijns op mijn gezicht.
The Sole Cure Is Death is een stevige opener met halverwege een zware doompassage. Het groovende Molten Black Earth versnelt juist halverwege. De titeltrack is zowel muzikaal als vocaal een huzarenstukje. De karakteristieke vocalen van Martin van Drunen worden sowieso beter naarmate hij ouder wordt. Het bekende Asphyx-recept dus. Waarin ontdek je dan dat de lat voor de composities op Necroceros hoger ligt? Dat brengt mij naar de luistertips. Om te beginnen Mount Skull. Het nummer begint langzaam, maar ontaardt halverwege in pure razernij. Het volgende is In Blazing Oceans. Door de basis eenvoudig te houden, komen de leads van Paul Baayens sterker uit de verf. Die leads in combinatie met de dreunende bas van Alwin Zuur en het genadeloze slagwerk van Stefan Hskens hebben echt een verslavende uitwerking.
Het absolute hoogtepunt is opnieuw een meesterwerk: Three Years Of Famine, over de desastreuze gevolgen van Maos grote sprong voorwaarts. De melancholische melodien blijven dagenlang door je hoofd spoken. De akoestische (!) break en de duosolos die daarop volgen, bezorgen je keer op keer kippenvel. Three Years Of Famine is doom metal in optima forma. Kortom, met Necroceros is Asphyx er dus werkelijk in geslaagd de voorganger Incoming Death te overtreffen.
Tracklist:
1. The Sole Cure Is Death
2. Molten Black Earth
3. Mount Skull
4. Knights Templar Stand
5. Three Years Of Famine
6. Botox Implosion
7. In Blazing Oceans
8. The Nameless Elite
9. Yield Or Die
10. Necroceros
