De aftrap kwam van het Zweedse Taketh, waarbij BNN-presentator Rob Kamphues met zijn beste Gonzo-imitatie (Gonzo van de Muppet Show, weet je?) op het podium rondhuppelde. Dan noem ik meteen de zwakste schakel van deze melodieuze death metal-band. Een eentonige en schelle schreeuw die niet overtuigend overkwam, terwijl de muziek wel prettig was om naar te luisteren. Heavy gitaren met veel oog voor melodie... eigenlijk alles wat je van zo'n In Flames-kloon kan verwachten. Het publiek creerde tijdens het halve uurtje tegen het einde al een lekkere pit, dus met het vermaak zat het wel goed.
Diezelfde pit werd al een stuk groter tijdens de tweede band. Vanuit de Verenigde Staten kwam Royal Anguish, die het predikaat gothic/death metal krijgt van Fear Dark. De boomlange frontman Matt Knowles eiste alle aandacht op, terwijl de hyperactieve bassist verwoede pogingen deed om ook veel bekijks te krijgen. De vrouwlijke vocalen en presentatie van de kleine Katy Decker vielen daardoor in het niet. Maar vooral de muzikale kunsten vielen op bij Royal Anguish. Sean Tibbets' vingers vlogen over zijn basgitaar en bij leadgitarist Marius Kozlowski was het niet anders. Genieten geblazen dus voor fans van het betere virtuoze spel. You're a much, much better crowd than the Americans back home!... met die woorden werd het tweede geslaagde optreden afgesloten.
Eluveitie was duidelijk de band waar het publiek voor kwam. Het optreden van deze celtic pagan metal-spelende mannen en vrouw van het vorige Fear Dark Festival stond duidelijk nog fris in het geheugen. En tering zeg, de halve zaal begon meteen te beuken en rampestampen! De pit had zijn hoogtepunt die avond bereikt. De band zelf stond dit keer zelfverzekerder te spelen. Twee vrouwelijke leden hebben de band verlaten en dat is maar beter zo. Er staan dan nog altijd zeven personen op het podium, waarvan er drie de viool, fluit en mandolin spelen. En dat is stukken overzichtelijker. Het geluid van die oude instrumenten moet echter nog altijd onderdoen voor het zwaardere werk van de moderne speeltjes. De flink bebaarde en dikke fluitist Sevan was de sfeermaker die er halverwege de show voor zorgde dat het dak er helemaal afging. Daar kwam de Iron Maiden-cover "Run To The Hills" dan ook nog eens bij en Hedon kon op zoek naar een nieuw dak.
De afsluiter kwam uit Nederland, want de doomers van Morphia kregen de eer de laatste band te zijn. De enige band van de avond met drie albums op zak waarvoor reclame wordt gemaakt door op te scheppen met het feit dat ze al hebben gespeeld met After Forever en Epica. De fanclub stond met z'n pakweg tien leden vlak voor de neus van zanger/bassist Jasper Pieterson. De rest van het publiek kon echter ook wel genieten van de lekkere doom. Langzame nummers werden afgewisseld met langzamere nummers en grunts werden afgewisseld door cleane zang van de keyboardspeler Peter van Tulder. Naarmate het optreden vorderde, gingen er druppelgewijs steeds meer mensen naar huis. Niet dankzij het optreden, want er werd nog gesmeekt om een toegift, die we dan ook kregen. Maar de meesten onder ons moesten de volgende dag weer beginnen aan een nieuwe werk- en schoolweek. Volgende keer ietsjes vroeger beginnen dan maar?
