De internationale powermetalgroep Serious Black mag het spits afbijten. Met leden van onder andere Eden’s Curse, Freedom Call, ex-Edenbridge en Visions Of Atlantis in de line-up brengt de band heel wat ervaring met zich mee. Met het nieuw te verschijnen album Rise Of Akhenaton – waarvan het nogal kitscherige artwork overigens levensgroot achter de band is te zien – is Serious Black alweer toe aan langspeler nummer zeven in tien jaar tijd. De muziek van de band is dan ook niet bepaald moeilijk te componeren. Het is power metal van het type ‘rechttoe-rechtaan’: makkelijk in het gehoor liggende riffs, een drummer die vrijwel voortdurend hetzelfde basale midtemporitme herhaalt en refreinen die zelfs door Hammerfall afgekeurd zouden worden omdat ze wel erg simplistisch zijn. De twee regelmatig solerende gitaristen voegen gelukkig wat krenten aan de pap toe. Hoewel zanger Nikola Mijic met zijn zonnebril vooral stoer wil overkomen, heeft hij gelukkig een prima stemgeluid, dat qua timbre een beetje in de lijn ligt van Tobias Sammet (Edguy, Avantasia), zonder daarbij overigens in de buurt te komen qua uithalen. Hij ontpopt zich ook tot volksmenner pur sang, want met niet aflatend enthousiasme roept hij het publiek op om mee te klappen. Je zou het overdreven kunnen noemen voor een opener van dit kaliber, maar eerlijk is eerlijk: Serious Black krijgt het publiek er wel door mee. Het leukste nummer is Serious Black Magic, waarvan dat simpele refreintje er toch maar in slaagt dagen te blijven plakken. Serious Black zal muzikaal gezien nooit een hoogvlieger worden, maar maakt er desondanks een aardige show van.

De Next Stage is inmiddels zo goed als vol als Firewind het podium betreedt. Het viertal draait al heel wat jaren mee: de oorspronkelijk Griekse formatie is al sinds 1998 actief. Met Stand United bereikte de band eerder dit jaar een mijlpaal: het is de tiende full-length van het kwartet. De belangrijkste troef van de formatie is gitarist Gus G. (met een verleden bij Ozzy Osbourne, Nightrage, Dream Evil en Mystic Prophecy), die zo’n beetje elk nummer mag opfleuren met een vlammende solo, waarbij hij zelfs met zijn gitaar in de nek staat te soleren. Verder levert Firewind oerdegelijke power metal van de ouderwetse stempel. Dat wil zeggen: niet buitensporig episch, frivool of ironisch, maar simpelweg lekker rockend met een solide ritmesectie, stoere riffs en pakkende refreinen. De band straalt bovendien veel plezier uit op het podium. Drummer Jo Nunez levert een show op zich af: het is erg vermakelijk om zijn expressieve uitdrukkingen en gegoochel met de drumstokjes te volgen terwijl hij vakkundig ieder gaatje dichttimmert. Zanger Herbie Langhans beschikt over een goede stem, waarbij vooral het lekker rauwe randje opvalt. Van het nieuwe album komen vooral het snellere Fallen Angel (waarmee Firewind vanavond opent) en Destiny Is Calling goed uit de verf. Jammer genoeg komen de ondersteunende keyboardpartijen van backingtrack, maar dat mag de pret niet drukken. Het hoogtepunt is de afsluitende Michael Sembello-cover Maniac, waarvan het refrein van voor tot achter wordt meegezongen. Een leuk einde van een verdienstelijk optreden.

De powermetallegendes van Sonata Arctica waren in 2022 ook al in Tilburg te vinden, destijds met een bijzonder, akoestisch optreden ter ere van de twee ijzersterke platen Acoustic Adventures (Volume One & Two). Met die albums laat de band horen hoeveel gevoel er onder hun barokke en snelle powermetalnummers schuilgaat. Vanavond staat echter in het teken van het meest recente album Clear Cold Beyond, waarop de band met een hervonden elan en frisheid opereert die we al lang niet meer hebben gehoord. Maar liefst vier nummers van deze nieuweling komen er vanavond voorbij. De Finnen trappen af met het onweerstaanbare, van fris tintelende keyboardmelodieën voorziene First In Line, waarvan het pakkende refrein al direct uit volle borst wordt meegezongen. Ook het dreigende Dark Empath en het uitbundige Angel Defiled komen live ontzettend goed over. Jammer genoeg blijkt alleen het vingervlugge, ironische California ietwat rommelig door de al te prominent aanwezige drums.

Frontman Tony Kakko is zoals altijd een beetje een eigenzinnige, maar aimabele verschijning. Met zijn grijze coupe ziet hij eruit alsof hij uit een fantasyfilm is weggelopen. Belangrijker: hij is uitstekend bij stem. Zo gaan niet alleen de hogere uithalen hem goed af, maar weet hij ook enorm veel melodie in zijn stemgeluid te leggen. Hij blijkt bovendien een uiterst humoristische verhalenverteller. Zo werpt zijn hilarische introductie van de klassieke ballad Tallulah nogal een ander licht op het nummer. “Heb je je wel eens afgevraagd welke muziek je ouders luisterden op het moment dat ze je verwekten?”, vraagt hij aan de aanwezigen. Om te vervolgen: “Als je geboren bent rond 2002, is de kans redelijk aanwezig dat je ouders, als ze naar goede Finse muziek luisterden althans, dit nummer hadden opstaan en dat je dus één van de vele, vele Tallulah-kinderen bent”. Wat volgt is een schitterende uitvoering van deze gevoelige pianoballad, die nog steeds niets aan magie heeft ingeboet.

Met zoveel materiaal in het oeuvre is het natuurlijk onvermijdelijk dat er keuzes gemaakt moeten worden. In de anderhalf uur speeltijd van de Finnen komt van de meeste albums slechts één nummer voorbij. Zo moeten liefhebbers van Winterheart’s Guild (2003) het doen met Broken en komt ook van Reckoning Night (2004) maar één track voorbij (uiteraard is dat de ultieme hit Don't Say A Word). Gek genoeg kiest Sonata Arctica ervoor om met twee nummers meer nadruk te leggen op The Days Of Grays (2009), een album dat destijds behoorlijk wisselende reacties opriep door de experimenteerzucht en donkerdere aanpak. De plaat blijkt door jaren rijping echter bij veel fans gegroeid te zijn, want zowel The Last Amazing Grays als Flag In The Ground worden als oude vrienden onthaald door het publiek. Dat geldt ook voor de liefst drie nummers van debuutalbum Ecliptica (1999), waarvan vooral het frivole Fullmoon uit volle borst wordt meegezongen.

Sonata Arctica heeft in zijn lange bestaansgeschiedenis regelmatig op een punt gestaan dat aan de relevantie van het gezelschap getwijfeld kon worden. Met name in de periode 2016 tot 2019, met onbegrijpelijk zwakke platen The Ninth Hour en Talviyö, vreesde ik voor het definitieve einde van de band. Vanavond maken de mannen echter twee zaken duidelijk. Ten eerste blijkt maar weer hoeveel mensen Sonata Arctica een warm hart toedragen en mooie herinneringen hebben aan de muziek van deze band. En ten tweede laat het kwintet met dit heerlijke optreden horen nog meer dan genoeg energie te hebben om op voort te bouwen.

Setlist Sonata Arctica:
1. First In Line
2. Dark Empath
3. I Have A Right
4. California
5. Angel Defiled
6. Broken
7. The Last Amazing Grays
8. Tallulah
9. Replica
10. My Land
11. Fullmoon

Toegift:
12. Flag In The Ground
13. Don't Say A Word

Setlist Firewind:
1. Fallen Angel
2. World On Fire
3. Destination Forever
4. Destiny Is Calling
5. I Am The Anger
6. The Fire And The Fury
7. Ode To Leonidas
8. Chains
9. Rising Fire
10. Maniac (Michael Sembello-cover)

Setlist Serious Black:
1. Temple Of The Sun (Intro)
2. Akhenaton
3. Mr. Nightmist
4. Take Your Life
5. Serious Black Magic
6. Metalized
7. Senso Della Vita
8. High And Low
9. As Daylight Breaks (Outro)