Niet lang nadat de zon is ondergegaan, staat de eerste act van de avond al op het podium. Dat is Midnight Eternal uit New York. De formatie speelt symfonische power metal en is sinds 2014 actief. In 2015 verschijnt een zelfgetitelde ep en een jaar later de eveneens zelfgetitelde eerste full-length. De bandleden maken een gemotiveerde indruk op de ongeveer slechts vijftig aanwezigen in de zaal. Helaas is toetsenist Boris Zaks vandaag niet van de partij (hij sluit later in de tour aan), dus zijn partijen komen van backingtrack. Ze vormen een wezenlijk onderdeel van de muziek die liefhebbers van Sonata Arctica, Nightwish, Delain en Amberian Dawn waarschijnlijk aanspreekt. Catchy songs als Shadows Fall en Signs Of Fire hebben raakvlakken met de jaren tachtig en dat hebben ook de poppy vocalen van de Isralische zangeres Raine Hilai. Zij brengt het er, mede dankzij haar theaterachtergrond, prima vanaf. Opvallend geslaagd is het vele soleer- en leadwerk van Richard Fisher dat de nummers meer inhoud geeft. Al met al is Midnight Eternal een positieve openingsact die zich van zijn goede kant laat zien en horen.
Null Positiv; dat klinkt niet heel positief. Toch doet het Duitse, geschminkte gezelschap dat een ep (Krieger, 2016) en een album (Koma, 2017) op zak heeft, het behoorlijk. De moderne muziek wijkt wel flink af van de andere drie acts en kan daarmee niet iedereen bekoren. De oosterburen mixen alternatieve metal, groove en elektro en voegen daar de Duitstalige vocalen van Elli Berlin aan toe. Hoewel er af en toe zeer aardige riffs langskomen (Unvergessen), moet het kwartet het vooral hebben van de frontvrouw. Een grote, sterk ogende dame die thuis ongetwijfeld de broek aanheeft. Ze heeft veel power in haar ruwe rockstem, kan grunten, maar af en toe zingt ze ook clean en dat gaat ook prima. Ze raakt met haar ingetogen stem een snaar. Het publiek is er zelfs aandachtig stil van. Het is jammer dat er niet meer rustpunten zijn en er op muzikaal vlak niet veel gebeurt, want dat zorgt ervoor dat men slechts in beperkte mate reageert op het vele verzoek de vuisten in de lucht te steken. Zukunft Ungewiss is echter een van de hoogtepunten die wat meer bijval genereert. Het is vooral Elli die de kar trekt met haar krachtige vocalen en imposante verschijning. Muzikaal is het te beperkt om potten te breken, maar er is terecht applaus voor de show.
Technische problemen ontsieren het optreden van Imperial Age. Er zit af en toe een hik in het geluid en op het laatst is er ook een secondelang durend lawaai waar de fraai gestylde bandleden zich wezenloos van schrikken. Als mezzo-sopraan Jane Odintsova wil aankondigen dat The Legacy Of Atlantis er binnenkort aankomt, valt het volume van haar microfoon uit. Dit alles brengt de bandleden niet van de wijs en ze zetten met name vocaal een prima prestatie neer. Opvallend is dat er ten opzichte van bijvoorbeeld het optreden in het ter ziele gegane Atak (Enschede) in 2016 veel minder gebruik gemaakt wordt van live-keyboardwerk. Eerder stonden bandleider Alexander Osipov en Jane beiden nog achter een keyboard. Nu doet alleen laatstgenoemde dat af en toe. Ze staat echter veel vaker samen met Alexander en zangeres Anna Kiara vooraan het podium te zingen. De zang komt vandaag zeer goed tot zijn recht en het nasale in de stem van Alexander stoort vanavond niet.
Allereerst komen The Awakening en het titelnummer van de metalopera The Legacy Of Atlantis aan bod. Het nieuwe songmateriaal is meer Therion-georinteerd dan de oudere songs die in het tweede deel set zijn opgenomen. Van dat oudere werk is het memorabele Aryavarta beslist het hoogtepunt en doen ook Death Guard en Anthem Of Valour het goed, al is het geluid echter niet zo vol als op plaat. Met name het gitaargeluid is onderbelicht. De oudere nummers zijn veel krachtiger en sneller dan het nieuwe materiaal. Imperial Age treedt voor een aanzienlijk groter aantal mensen op dan de eerste twee acts en sluit een geplaagde set goed af met het slotstuk van het nieuwe album: And I Shall Find My Home.
Gelukkig behoren de technische mankementen bij de headliner tot de verleden tijd. Ook Therion heeft zijn portie tegenslagen al gehad aan het begin van de tour en een paar dagen na het optreden in Amsterdam zou de motor van de bus ook nog eens in brand vliegen. Gelukkig gebeurden er geen persoonlijke ongelukken. De keurig geklede band rond Christofer Johnsson presenteert vandaag zijn metalopera Beloved Antichrist, maar dan wel in een reguliere show, dus zonder extra's. Zon driehonderd belangstellenden zijn getuige van vijf nieuwe tracks. Met opener Theme Of Antichrist gaan de handen al de lucht in en even later zijn het Night Reborn en Temple Of New Jerusalem die van de nieuwe tracks de sterkste indruk maken. Toch kunnen ze niet op tegen de klassiekers die vooral later in de set zijn opgenomen.
Veel woorden tussen de nummers door zijn er niet. Er wordt in het kort wat verteld over Bring Her Home (the first time the two women meet) en Temple Of New Jerusalem (a temple was built to make people happy), maar verder laat Therion de muziek spreken. Pas aan het einde van het optreden neemt Christofer de microfoon om het publiek eraan te herinneren dat Therion al meer dan dertig jaar meedraait. "How about another thirty years?", vraagt hij om met een vermakelijk accent eraan toe te voegen dat de internationale carrire in Nederland begon in De Zon in Bodegraven (1992).
Nifelheim is het eerste echte hoogtepunt in de set. Vocaal fantastisch gebracht door Linna en haar vader Thomas Vikstrm en Chiara Malvestiti. In Ginnungagap zijn het Johnsson en Christian Vidal die imponeren met hun soleerwerk en hun tricks. Zo bespelen ze beiden hun instrument met de tanden. In Typhon grunten bassist Nalle Phlsson en Linna er flink op los. Beiden zijn samen met Thomas het zonnetje in huis. Met name Linna kan niet stilstaan en dolt met Nalle en Christian. Ze weet echter precies wanneer ze met haar zang moet imponeren, zoals in Wine Of Aluqah, n van de hoogtepunten van de avond die voor veel beweging in de zaal zorgt. De volgende hoogtepunten, Lemuria en Cults Of The Shadow, laten niet lang op zich wachten. Drummer Sami Karppinen mag kortstondig soleren. Met het fantastische trio Son Of The Staves Of Time, Rise Of Sodom And Gomorrah (met opmerkelijk veel beweging op het podium, zelfs bij Christofer) en To Mega Therion neemt Therion onder luid applaus en gejuich ("You were louder than the Germans") afscheid van Amsterdam. Op zaterdag 7 april komende vier bands weer naar Nederland tijdens dezelfde tour. Het kwartet staat dan in 013 te Tilburg.
Setlist Therion:
1. Theme Of Antichrist
2. The Blood Of Kingu
3. Din
4. Bring Her Home
5. Night Reborn
6. Nifelheim
7. Ginnungagap
8. Typhon
9. Temple Of New Jerusalem
10. An Arrow From The Sun
11. Wine Of Aluqah
12. Lemuria
13. Cults Of The Shadow
14. The Khlysti Evangelist
15. My Voyage Carries On
16. The Invincible
17. Der Mitternachtslwe
18. Son Of The Staves Of Time
19. Rise Of Sodom And Gomorrah
20. To Mega Therion
Setlist Imperial Age:
1. The Awakening
2. The Legacy Of Atlantis
3. The Monastery
4. Domini Canes (March Of The Holy Inquisition)
5. Death Guard
6. Aryavarta
7. Anthem Of Valour
8. And I Shall Find My Home
Setlist Null Positiv:
1. Als Ob Wir Gtter Wren
2. Unvergessen
3. Labyrinth
4. Amok
5. Trauma
6. Unschlagbar
7. Zukunft Ungewiss
8. Koma
9. Scars
Setlist Midnight Eternal:
1. Repentance
2. When Love And Faith Collide
3. Shadow Falls
4. The Lantern
5. Masquerade Of Lies
6. First Time Thrill
7. Signs Of Fire
Met dank aan Ton Dekkers van Interdependent Photo voor de foto's.
