Goed. Ik ben net wakker om eerlijk te zijn, haha. Ik heb een erg klein appartement, dus ik zit nu in mijn auto. Volgens mij zie ik er gelukkig niet al te slecht uit.
Een interview doen als je net wakker bent, lijkt me ook zwaar.
Haha, dat valt wel mee. Dit is mijn leven nu. De laatste paar weken is dit alles wat ik doe.
Bevalt het om op deze manier het nieuwe album te promoten?
Ja, het is leuk. Ik ben erg blij dat ik de mogelijkheid heb zo actief het nieuwe album te promoten, ondanks dat we niet kunnen touren.
Het promoten zal ook wel anders gaan nu.
Ja, dat kunnen we niet doen zoals normaal. De beste manier om een thrashmetalalbum te promoten, is door te thrashen. Elke band die je spreekt rond deze tijd zal je hetzelfde vertellen: We kunnen niet touren en dat zuigt. Muziek als industrie is geheel gebaseerd op het bij elkaar krijgen van grote groepen mensen. Metal specifiek. Het genre leeft of sterft afhankelijk van de concerten en kaartverkoop. Dus dat is wel lastig nu. Maar het is wel leuk om elke dag met andere mensen over het album te praten. Ik ben heel gelukkig dat er zoveel interviews zijn die we kunnen doen, want nu zonder concerten zal ik alles doen om dit album een succes te laten worden. We hebben er veel werk in gestoken en zijn er erg trots op. Het is erg jammer dat het juist n uitkomt.
Het album klinkt voor mij als een van jullie meest ambitieuze en diverse albums. Voel jij je er ook zo over?
Ja, absoluut. Natuurlijk zijn we godverdomme ambitieus. Ik doe dit nu al bijna vijftien jaar. Ik heb wel ambitie, haha. Juist die brandende toewijding heeft me hierheen geleid. Ik wil een album maken dat je naast Master Of Puppets en Rust In Peace kan leggen. Want eigenlijk is er in heavy metal geen klassiek album uitgebracht sinds ongeveer 1990. Dat zuigt. Ik ben na die periode opgegroeid en dat is jammer. Ik wil niet dat mijn favoriete muziek allemaal uit het verleden komt en dat we daarna met zijn allen dezelfde koe zijn blijven melken tot in de eeuwigheid. Fuck dat. Dat is mijn ambitie, ik wil dezelfde soort albums maken als degene die mij inspireerden.
Ik denk dat veel fans van de band het erover eens zijn dat Weapons Of Tommorow, net als Woe To The Vanquished (2017) die leegte kunnen vullen als twee van de betere thrashmetalalbums van de moderne thrashmetalbands.
Haha, we moeten het proberen. Iemand moet dat proberen in ieder geval. We willen niet gewoon een album maken en dan maar denken dat dat wel leuk was. We proberen een album te maken dat kan opwegen tegen de beste muziek ooit gemaakt, puur op kwalitatief niveau. Natuurlijk zijn we op geen enkele manier net zo beroemd als die bands, maar we geven wel godverdomme veel om heavy metal en hebben die ambitie. Als ik morgen sterf, wil ik kunnen zeggen: "ik heb dat album gemaakt, dus ik ben gelukkig." Dat is wat me naar muziek heeft gedreven. Mijn hele carrire is vanaf dag n een tocht geweest om dat voor elkaar te krijgen. Maar het is natuurlijk onmogelijk dat op dag n te bereiken. Dat is veel te ambitieus, haha. Maar misschien lukt het na vijftien jaar wel eens een keertje.
De feedback op het album is erg positief. Ik denk niet dat we een beter Warbringeralbum hebben kunnen schrijven. Gezien wat de band is en wat we doen, hebben we goed werk afgeleverd op dit album en het vorige. Ik ben erg trots op het werk van de band. De band is hier natuurlijk net zo verantwoordelijk voor als ikzelf, haha. Het is erg cool dat we dit punt kunnen bereiken. Ik weet nog dat ik geen idee had waar ik mee bezig was. Gewoon in een garage spelen, voor het eerst een microfoon in handen nemen en daar dan gewoon in schreeuwen, hopend dat het niet verschrikkelijk klonk. Maar natuurlijk klonk dat verschrikkelijk. Je begint vanaf dat punt dus het was een enorme reis om de band van daar te krijgen naar waar die nu is.
War Without End is een leuk album, maar jullie kracht ligt in de diverse invloeden die jullie in de muziek weten te verwerken, zonder de thrashmetalsound te verliezen.
Op War Without End staat een nummer dat is geschreven rond een blackmetalriff, namelijk At The Crack Of Doom. Die invloeden hebben we dus al sinds het begin. Het was alleen een dingetje om dat te ontwikkelen en goed in onze sound te verwerken. Als we onszelf beschrijven, zeggen we ook vaak iets als extreme thrash. De muziek is gebaseerd op thrash metal. Dat is altijd zo geweest en dat zal waarschijnlijk altijd zo zijn. Maar we halen ook duidelijk dingen uit black metal en death metal. Ik denk dat dit anders is dan veel blackthrash en deaththrash. Die bands doen het andersom. Die muziek is gebaseerd op black of death metal en grijpt dan terug naar thrash metal. Wij doen het zoals het chronologisch ook is gegaan. Thrash metal kwam eerst, waarna extreme metal opkwam. Ik denk dat veel bands die deze stijlen samenbrachten, dat deden met een retroactief perspectief en niet uit het perspectief van een thrashmetalband. Ze mengen muziek die niet bestond in de gloriedagen van thrash met hun eigen thrash metal. Als dat een beetje duidelijk is haha. Dus we zijn eerder thrashdeath of thrashblack dan deaththrash of blackthrash. Thrash is dus het eerste in deze concoctie. We benaderen het dus ook anders.
Julie muziek is inderdaad een stuk meer georinteerd op thrash metal dan veel andere blackthrashmetalbands of deaththrashmetalbands.
We hebben eigenlijk een soort niche gevonden die nog niet echt bestond.
Dat is in de moderne metalscene of in ieder geval thrashmetalscene best knap.
Dat is iets wat we onze hele carrire al proberen te bereiken. We willen een niche vinden binnen de muziek die we al leuk vinden. Dat zijn natuurlijk geen albums die gisteren uit zijn gekomen. Of het nou gaat over Megadeth of Bathory, het hele scala aan invloeden van de band. Dit komt allemaal uit wat ik zelf ook wel de klassieke periode van metal noem. Voor ons begint dat vanaf het punt dat Tony Iommi (gitarist van Black Sabbath red.) de eerste tritone speelde tot en met 1992 1993 toen de tweede golf van black metal en de death metal opkwamen. Een huidig probleem is dat er niet echt een nieuw genre van pure metal meer is. Je hebt dingen als post-metal enzo, maar dat soort genres gaat per definitie weg van het metalgenre. Er is niet echt een nieuw, groot ding geweest in pure fucking metal voor zover ik weet sinds de vroege jaren negentig. Dat is dus waar we onze inspiratie vandaan halen, want dat is de originele creatieve evolutie van het gehele genre.
Ik zou de nieuwe era niet per se beschrijven als evolutie, maar meer samenhang waar het vooral gaat om het opnieuw samenvoegen van dezelfde al bestaande genres in plaats van iets nieuws creren. Want er zijn honderdduizenden fucking bands. Toen we Weapons Of Tommorow uitbrachten, keek ik op Metal Archives in de nacht van 23 april naar de nieuwe releases. Ons album kwam uit op 24 april, dus binnen een paar uur. Maar die stond helemaal niet in de lijst van nieuwe releases. Omdat het alleen maar de volgende twintig of dertig metalalbums laat zien en er waren er meer, alleen die dag al. Ik moest helemaal naar de w, die natuurlijk aan het eind van het alfabet stond. Ik verbaasde me daar enorm over, dat ik enkel morgen al moet concurreren met minstens veertig andere albums. Testament bracht de week ervoor een album uit, Havok de week erna. De grote competitie is duizelingwekkend. Soms wanneer ik dat zie, denk ik dude, je ben echt achterlijk dat je dit hebt gekozen als carrire.
Metal is al een tijdje oververzadigd. Er zijn zoveel bands, verspreid over relatief weinig fans. Maar het is jullie best goed gelukt op te vallen. Jullie hebben, zoals je al zei, die niche gevonden.
Ja, ik denk dat we wel moesten. We hadden anders niet kunnen overleven. Je moet ons met n zin of een paar woorden kunnen onderscheiden van miljoen thrashmetalbands die rondlopen, dus enkel al in dat genre, laat staan metal als geheel. Je moet tegen je vriend, die ook van metal houdt, die ook een miljoen platen heeft gehoord, die ook ziet dat er deze week alleen al een miljoen platen uitkomen, kunnen vertellen waarom hij specifiek om dit album moet geven. Dat was denk ik een minder groot probleem tijdens de eerste golf van metal, omdat de toegang tot muziek zo anders was. Om als metalluisteraar de meeste undergroundbands te kennen, gaat er niet meer om of je bands kan opsporen. Dat gaat erom of je de tijd en neiging hebt om te zoeken.
Je moet daar een bepaalde soort motivatie voor hebben.
Ja, dat is eigenlijk alles. Want zolang als je een telefoon of computer hebt, heb je Metal Archives en alle manieren om bands te ontdekken. Je hebt toegang tot alle bands die ooit op deze aarde hebben rondgelopen. En daar zitten echt wel parels tussen. Dit is best nieuw. Tijdens de oudere versie van het internet was ik een kind in een buitenwijk. Hoe denk je dat ik bands als Demolition Hammer heb ontdekt? Door dezelfde, al bestaande dingen heeft iedereen de mogelijkheid alle muziek die ooit is gemaakt te kennen in een handomdraai. Dat verandert ook de bronnen van muzikanten om mee te werken, mentaal gezien.
Heb je ook het gevoel dat je tegenwoordig op een andere manier muziek moet maken? Onze aandachtsspanne wordt soms een stuk korter. Op Spotify kun je alles beluisteren, als je album hoort dat niet meteen bij je aanslaat, klik je het ook zo weer weg. Neem je dat mee als je muziek schrijft?
Als je onze vorige paar albums hoort, denk je misschien van niet. Op het vorige album staat een nummer van elf minuten lang (When The Guns Fell Silent - red.). Op dit album staan vier nummers van zeven minuten. Maar zelfs als je die lange nummers beluistert, zal je opvallen dat de muziek niet al te lang op dezelfde plek blijft. Onze theorie over hoe je een goed thrashmetalnummer schrijft, gaat veel over structuur. Iets wat je misschien is opgevallen, of opvalt nu ik het je vertel, is dat als je de naar structuren van Warbringernummers kijkt, niet de lange epische nummers, maar de rechtdoorzee thrashmetalnummers, we een truc hebben die anders is dan de bands vr ons. Dit gebruiken we in ongeveer de helft van onze thrashmetalnummers.
Het heeft te maken met wat je zei over aandachtsspanne. Haal het derde couplet en refrein weg. Als je bijvoorbeeld luistert naar Firepower Kills, zijn er twee coupletten en drie refreinen, waarbij het refrein kort is. Op het einde van het nummer is er geen derde couplet. Er is bijna nooit een derde couplet in Warbringernummers. Het eerste couplet heeft het idee overgebracht, het tweede ontwikkelt dat idee. We proberen de lyrics in de refreinen een beetje aan te passen zodat we niet steeds hetzelfde zeggen. Op het einde van Firepower Kills en Descending Blade, zelfs helemaal op het eerste album aan het einde van Combat Shock, wordt er een compleet andere riff gespeeld en een trekken we een sprint naar de eindstreep.
Dat was ons antwoord toen we aan onszelf vroegen: "Wat zouden we veranderen aan de thrashnummers waar we van houden?" Je moet daar natuurlijk kritisch naar kijken om jezelf te blijven verbeteren. Waar we toen op kwamen, was dat veel van die nummers een overbodig derde of zelfs vierde couplet en refrein hebben. Let er de volgende keer dat je Ride The Lightning opzet maar eens op. Toen ik erop ging letten werd ik er gek van. Dat nummer heeft een vierde couplet en refrein, met dezelfde riff en alles. Het is een geweldig nummer en een geweldig album. Maar we wilden ons materiaal meer afstemmen op wat wij willen. We hebben ook vaak een twist aan het einde. Aan het einde van Firepower Kills en Descending Blade komt er een muzikale verandering, maar het verhaal van het nummer verandert ook. Descending Blade van het laatste album is daar een uitstekend voorbeeld van.
Ja, dat nummer heeft als het ware een plottwist.
Ja, een plottwist haha. Maar we doen een plottwist in plaats van een derde couplet en refrein. Dat is iets wat alleen wij doen. Ik moet aan mezelf verantwoorden wat er anders is aan ons. Als je echt kijkt naar songwriting in thrash metal, kijk je naar structuur. Dat is daar iets groots. Ik kan zien hoe weinig journalisten eigenlijk zelf muziek maken. Dat zie je door hoe weinig ze praten over structuur. Niet jij per se, maar bij anderen soms wel. Ik kan zien aan de manier waarop je schrijft of je er verstand van hebt. Als iemand die nummers schrijft, kijk ik er anders naar. Ik ben er zeer trots op dat we dit doen. Als het me lukt om dit te blijven doen, hoop ik dat mensen op een gegeven moment denken: o ja, dat ding van Warbringer en dat ze ons vervolgens nadoen.
Misschien lopen er over tien jaar wel Warbringerkloons rond.
Als we lang genoeg overleven, hopen we daar soort van op. Kijk er zo naar: als je echt van metal houdt en erom geeft, dan wil je dat het doorgaat op de generatie van je kinderen. Je hebt iemand nodig die de schoenen van vorige bands vult. Wij zijn niet de enigen, maar je hebt wel mensen nodig die dat doen. Want anders verdwijnt metal gewoon. Slayer is gestopt en hoeveel albums denk je dat Metallica nog in zich heeft? Of beter gezegd: hoeveel albums gaat Metallica nog uitbrengen waar je daadwerkelijk naar wil luisteren. Het antwoord daarop is natuurlijk subjectief. Ik vind het erg vervelend om te zien hoe oud de bands op de covers van metaltijdschriften zijn. Gemiddeld is dat twee decennia of meer. Warbringer is een nieuwe band. We zijn anderhalf decennium oud.
Er is een groot gebrek aan vernieuwing binnen het metalgenre. Dat heeft deels te maken met de lange carrires van sommige initirende bands. Als ik hen was zou ik uiteraard hetzelfde doen. Maar dat heeft wel effecten op de scene. In veel scenes kan dit niet. Wie dan ook in de jaren tachtig ht grote album in de popscene schreef, is nu klaar. Ze zijn niet meer mooi. Ze staan niet meer middenin de scene. Iron Maiden en Metallica doen het nu echter net zo goed als in de jaren tachtig. Metallica is misschien niet meer zo groot als toen ze The Black Album uitbrachten, maar zeker in de buurt. Maar ze doen het beter dan toen ze And Justice For All of Master Of Puppets uitbrachten. Een groot deel van de initile scene heeft zichzelf kunnen onderhouden. Als je nu kijkt naar de uitdagingen van een nieuwe band moet je ook kijken naar dingen als marktaandeel en dat soort economische shit. De oude bands bezitten eigenlijk de meerderheid van de markt voor de laatste drie decennia. Dus als mensen vragen waarom het zo moeilijk is om een band te beginnen in metal, is dit een van de grote redenen.
De leegte die de grote bands straks achterlaten, zal inderdaad moeilijk zijn om te vullen. Je merkt al dat nieuwe headliners vinden steeds moeilijker wordt. Bands als Sabaton en Slipknot vullen dat tegenwoordig op, maar die zijn ook al twintig, dertig jaar oud en nog steeds niet even groot als bijvoorbeeld Iron Maiden of Metallica.
Precies. En is er iemand die een Slipknot- of Sabatonalbum naast Powerslave zet en zegt dat hij dit een goede vooruitgang vindt? Ik vind zelf van niet, haha. Met festivals vind ik het ook niet vreemd dat er geen nieuwe headliners zijn. Alle headliners waren twintig jaar lang dezelfde bands. Ze hebben niet de moeite gedaan om nieuwe headliners te maken. Je had twintig jaar geleden kunnen voorspellen dat dit een probleem zou worden. Warbringer heeft nog geen n keer op Bloodstock of Download gespeeld en we touren al meer dan tien jaar. Als we op een festival spelen, krijgen we de kleinere podia. Wij spelen op deze festivals met vier, vijf of nu zes albums op zak. We vragen ons af wat er nodig is om het beter te doen. Aan de andere kant heb ik in de moderne metalscene het gevoel dat de bands die groot zijn geworden altijd een gimmick hebben. Dit bedoel ik niet slecht bedoeld tegenover de bands, maar meer de pers, de scene en waar wij ons geld in steken. Het wordt steeds meer: "Ik ga me verkleden als de paus, ik ga me verkleden als Viking, al mijn nummers gaan over oorlog." Dit gaat weer over die aandachtsspanne. Dat je een band moet kunnen onderscheiden van de rest in n zin en een gimmick is dan heel makkelijk. Je hebt geen muzikaal antwoord nodig als je verkleed bent. Je kan nu zeggen "O, het lijkt op die en die band, maar dan zien ze er zo uit en zingen ze daarover." Het is, zoals ik het zie, het luie en onartistieke antwoord op de vraag: "Wat kan ik nieuw doen?" Maar het gebeurt veel en dat krijgt allemaal veel support. Zoals je misschien kan raden, ben ik daar erg op tegen. Het is ook zeker niet dat geen van deze mensen ooit een goed nummer heeft geschreven of een goed idee heeft gehad. Dat wil ik niet zeggen. Ik vind het erg jammer dat alles in de wereld een gimmick moet hebben. Waar alles makkelijk te marketen is en goed verkoopt op social media. Dat het er meer om gaat of je visueel opvalt dan hoe de albums zijn.
Veel van deze bands hebben dan ook de neiging volgens een bepaalde formule muziek te maken.
Als je jezelf in zon hoekje hebt geschreven, is het ook lastig daaruit te komen. Raad eens waar het volgende album over gaat? Oorlog. Dit komt van mij. Ik houd van militaire geschiedenis en zou het gaaf vinden les te geven in oorlogsvoering. Het onderwerp is geweldig, maar ik zou gek worden als ik nergens anders over zou schrijven. Er is zoveel te schrijven over oorlog, maar er is ook zoveel meer in de wereld. Daar wil ik ook over schrijven. Ik heb denk ik 30 tot 40% van mijn nummers over oorlog geschreven. Dan probeer ik vooral verschillende aspecten te belichten. Ik wil niet elke keer hetzelfde nummer schrijven. Ik zou al snel verveeld raken als ik naar mijn album zou moeten luisteren.
Terug naar Weapons Of Tomorrow. Op de vorige albums waren jij, Carlos (Cruz, drummer red.) en Adam (Carroll, gitarist red.) de voornaamste songwriters. Is dat ook zo op dit album?
Ja. Dat is waarschijnlijk een van de beste dingen van dit album. We hebben steeds hetzelfde songwritingteam en we kunnen dus steeds op een vergelijkbare manier werken. Het gaat dan ook heel soepel en makkelijk. We werkten eigenlijk op dezelfde manier als op het vorige album, met dezelfde soort doelen. Dus we zijn gelukkig met dat proces.
Power Unsurpassed was al uitgebracht in augustus 2017, anderhalf jaar geleden. Toentertijd kreeg ik de impressie dat het bedoeld was als losstaande single. Was het toen al de bedoeling dat het op het volgende album zou verschijnen?
Haha, nee dat hadden we niet gepland. Je had de juiste impressie. We hebben dat nummer de eerste keer binnen een weekend geschreven, opgenomen en gemasterd. We hebben dit album twee keer gemixt, omdat we de eerste keer niet tevreden waren. Tijdens de tweede mix dachten we eraan om dat nummer er ook in te gooien. Ik vroeg aan Zack Ohren, die het album mixte, hoe Power Unsurpassed klonk naast de rest van het album. Hij heeft het album gemixt, hij weet goed hoe het klinkt. Ik ga zijn antwoord nooit vergeten. Hij zei: Dude, dat klinkt fucking geweldig. Je zou fucking achterlijk zijn het niet op het album te zetten. Want daar maakte ik me zorgen om. Voor iemand die niet weet wat er achter de schermen gebeurt, moet het ook goed klinken. Ik denk dat dat is gelukt. Het heeft een mooie positie op het album. Het staat tussen al het progressieve en ambitieuze materiaal.
Alsof er weer wat ademruimte is.
Dat is het idee ja. Want Power Unsurpassed is een van de meest rechttoe rechtaan nummers op het album. Het lijkt erg op een klassiek thrashmetalnummer. We hebben bij dat nummer wel gekeken naar hardcore-invloeden uit de vroege jaren negentig. Vooral aan het einde, wanneer we steeds "second to none" schreeuwen. Daar kregen we een hardcoregevoel bij. Dat is een kant die thrash metal ook op kan gaan.
Hardcore en thrash metal kunnen een uitstekende combinatie vormen.
Ik denk dat een goede ontmoetingsplek van die genres deaththrash uit de vroege jaren negentig is. Death metal uit die tijd heeft veel gave hardcoregrooves in de muziek. Luister maar eens naar bijvoorbeeld Obituary en daarna Merauder. Het gevoel van de groove lijkt vaak erg op elkaar. We neigen meer naar die kant met nummers als Power Unsurpassed en Crushed Beneath The Tracks.
Notre Dame (King Of Fools) heeft een erg interessante verhaallijn. Waar kwam de inspiratie daarvoor vandaan?
De demo was geschreven op de dag dat we van het nieuws van de brand in de Notre Dame hoorden. Ik was er niet toen Adam en Carlos de instrumentale demo schreven. Het is echt een nummer van Adam. Hij schrijft vaak veel donkere neo-gothische muziek en mengt die vaak met de kwaadaardigheid van black metal. Als je muziek van ons hoort die zo klinkt, is de kans groot dat Adam het heeft geschreven. Hij en Carlos maakten dus de demo en hoorden toen het nieuws dat de kathedraal was afgebrand, dus noemden ze de demo Notre Dame. Dat plantte een zaadje in mijn hoofd. Wat we hebben gedaan is geprobeerd onszelf te vragen wat er gebeurt met de nalatenschap, verhalen en herinneringen van deze oude beroemde plaats na de brand. De eerste twee of drie coupletten van het nummer gaan over Quasimodo (de hoofdpersoon in het boek De Klokkenluider Van De Notre Dame - red.) bij het festival van dwazen. Dus het andere thema was het bekendste verhaal dat daar heeft plaatsgevonden.
Er praten eigenlijk drie verschillende mensen in het nummer. De eerste is het publiek bij het festival van dwazen, die passage met King Of Fools. In het verhaal is dat waar Quasimodo voor heel even zijn gezicht in het openbaar laat zien en ze hem de kroon opzetten, wanneer hij even koning is. Maar dan wordt duidelijk dat dit allemaal een wrede grap was. Dus de menigte jaagt hem weg. Hij is natuurlijk verdrietig. Hij dacht dat mensen hem zouden accepteren, maar nu wordt hij weer belachelijk gemaakt. In het volgende couplet praat Quasimodo zelf, terwijl hij terug de kathedraal inrent. Precies zoals in het boek. Ik heb er zelfs een quote uitgehaald. Hij kijkt naar de gargoyle en vraagt: Why am I not made of stone? In Heart Of Darkness hebben we ook wat letterlijke quotes van Joseph Conrad (schrijver van Heart Of Darkness red.). Als ik schrijf over oude literatuur wil ik niet schrijven alsof ik alleen maar even naar het boek heb gekeken. Ik wil overbrengen dat degene die dit nummer heeft geschreven het boek ook daadwerkelijk heeft gelezen.
Vergelijkbaar met bijvoorbeeld Iron Maiden in een nummer als Rhyme Of The Ancient Mariner.
Precies. Ik houd erg van Iron Maiden, zeker als songwriters. Waar ik erg van houd zijn niet de conceptalbums maar de conceptnummers waarbij het nummer zijn eigen setting heeft. Het vindt plaats op een bepaalde plek in een bepaalde tijd en jij bent daar dan ook. In Aces High ben je zelf in de Battle Of Britain. In The Trooper val je zelf aan met the light brigade. Ik houd ervan hoe Iron Maiden dat doet. Als je dat goed kan, is dat metal as fuck. Dat hoor je niet op de radio, dat iemand zegt dat je je in een gek scenario moet inbeelden. Daar worden geen literaire of historische nummers gespeeld.
Maar de tweede stem is dus Quasimodo, haha. Daarna zoomen we uit en de kathedraal is verbrand. Wat gebeurt er dan met dit verhaal en die van anderen? Je ziet ook dat er een scheiding is. De eerste twee coupletten komen aan het begin van het nummer, waarna er een akoestische passage klinkt. Daarna komt de derde stem pas. In die passage verstrijkt de tijd eigenlijk van toen naar nu. Voor mij moet een nummer logisch zijn als verhaal want anders kan ik het niet schrijven.
Ik wil iets soortgelijks vragen over de verhaallijn in Defiance Of Fate. Aan het einde is er een erg positieve boodschap, wat redelijk zeldzaam is voor thrash metal en Warbringer. Het enige voorbeeld dat ik van jullie kon bedenken, is Scars Remain. Wat was jullie inspiratie daarvoor?
Scars Remain was eigenlijk het prototype voor dit nummer. Ik voel wanhoop. Iedereen heeft wel die momenten in zijn leven waarop het lijkt alsof je faalt. Waarop je op wil geven. Ik denk dat je de focus op het negatieve binnen extreme metal kan horen in de eerste helft van het nummer. De themas isolatie en vervreemding zijn in dat genre niet vreemd. Ik wil daar ook aan toevoegen dat Quasimodo het ook heeft over die themas. Dus het thema van Quasimodo was gewoon een andere manier van deze persoonlijke themas benaderen. In Unraveling gebeurt dat ook. Zoals ik zei, wil ik niet al mijn nummers schrijven over slagvelden uit 1914 ofzo. Ik wil ook persoonlijke dingen schrijven, want ik besta ook gewoon als mens. Ik kreeg de muziek aangeleverd van Carlos. Hij heeft de muziek voor demo geschreven. We hadden het erover en hij dacht niet dat dit per se een Warbringernummer was, maar ik dacht dat het ons wel zou lukken. De vraag was wel wat we zouden doen met het couplet dat als een ballade klinkt . Ik ben ik en ik klink zoals ik klink. Normaal gesproken zouden we dit niet doen, maar dit nummer klonk als muziek van Bathory of Nordland. Dus ik dacht: "Wat nou als ik het balladecouplet in een depressieve blackmetaltoon inzing?" Muzikaal gezien wordt de tweede helft een stuk sneller. Ik heb geprobeerd de teksten bij de muziek te laten passen. Ik ben erg blij hoe dit uit de verf is gekomen. Want die emotionele draai, waarbij de stem verandert, zorgt ervoor dat dit een krachtig, emotioneel nummer is.
Het is lastig om diepere, emotionelere nummers te schrijven binnen snelle, boze thrash metal. Daarom zie je het niet vaak. De emotie van gewoon erg boos zijn, is soms lastig te combineren met andere, diepere emoties. Het was rond 2004, toen we de band startten, erg populair om van een schreeuwerig couplet naar een zuiver refrein te gaan. Ik vond altijd dat schreeuwen goed klinkt in metal, maar zuivere vocalen natuurlijk ook. Luister maar naar Ronnie James Dio. Ten eerste, waarom klinken geen van deze mensen als Dio of Halford wanneer ze zuiver zingen? Ten tweede, die twee emoties werken niet samen. Wat mij betreft is dat gewoon een slechte muzikale combinatie. Waarom is hij eerst zo boos en dan zo lieflijk? Dat is emotioneel gezien niet logisch. Het is een uitdaging voor de schrijver om van iets boos te gaan naar iets gevoeligs. De enige reden dat dit in Defiance Of Fate lukt, is omdat het eerste couplet niet per se boos is, maar eerder depressief. Hoewel Scars Remain een vergelijkbaar concept heeft, is het muzikaal erg anders. De coupletten zijn erg depressief, met veel zelfhaat, waarbij aan het einde weer dit idee terugkomt. Ik denk dat iedereen op aarde hier last van heeft. Ik probeer ook manieren te vinden om over universele themas te schrijven die niet saai of dom zijn. Je hoort vaak dat een nummer herkenbaar moet zijn. Alle teksten op de radio zijn altijd herkenbaar. Daar gaat het nooit over iets interessants. Het is altijd iets als "Ik heb geld en dat is leuk" of "Ik werd verliefd en dat is cool."
Deze emotionele zang is ook goed terug te horen in Glorious End.
Hierin probeerde ik iets uit te werken wat ik voelde, maar niet over mij gaat. Wat ik probeer te doen met geschiedenis- of oorlogsteksten om ze anders te laten zijn, is niet gewoon vertellen dat er bijvoorbeeld in 1918 een grote slag was. Die was er wel, maar ik ga er eigenlijk vanuit dat je dat weet. Ik ben naar de Belgische stad Ieper gegaan. De inspiratie voor dit nummer en Firepower Kills komen van die tocht. Ik heb de teksten toen op dezelfde dag geschreven. Ik ging met mijn vrouw in de zomer van 2017 naar Ieper. We waren net getrouwd. Zoals je waarschijnlijk weet, staat daar een beroemde kathedraal die vernietigd is. Die staat altijd op die beroemde fotos van legers die door de runes van Ieper lopen.
Als een soort hels landschap.
Ja, precies. Industrile oorlog is geweldige inspiratie voor metal. Ik was er gewoon omdat ik het interessant vind, maar toen zag ik iets wat me erg verbaasde. We gingen naar het monument de Menenpoort. Daar is elke dag een ceremonie waarbij om precies acht uur een moment stilte wordt gehouden voor de doden van de Eerste Wereldoorlog. Er waren rond de vier- of vijfhonderd mensen, maar je kon een speld horen vallen. Dat zie je nooit. Er hing iets in de lucht. Het publiek trok weg en de zon gaat onder, dus wij gingen kijken. Op dit gigantische monument staan de namen van de vermisten. Niet de doden, maar de vermisten. Vermist in de Eerste Wereldoorlog betekende levend begraven of in stukken geblazen. Het is heel confronterend om daar te staan en te beseffen dat elke naam daar iemand was zoals ik. Hun levens waren net zo van hen als het mijne van mij.
In deze gemoedstoestand zag ik een krans met het gezicht van James Keevil van de Koninklijke Inginieurs. Ik weet niet wie dat is, maar hij heeft wel mijn achternaam. Ik stond daar op 7 augustus 2017. Hij was op 7 augustus 1917 gestorven. Ik was er dus precies honderd jaar later. Dat fuckte erg met me. Die nacht heb ik Glorious End in mijn hoofd geschreven. De teksten bestonden zonder de muziek twee en een half jaar in mijn hoofd, precies zoals je ze op het album hoort. Ik kan de emotie die ik toen voelde niet eens goed beschrijven. In de Eerste Wereldoorlog was het gewoon allemaal zo zinloos. Deze mensen renden telkens weer op machinegeweren af. Dat is zo dapper. Ik heb geen idee hoe je je lichaam zover kan krijgen dat je dat doet. En ze doen dit zo vaak. Er zijn honderden slagen geweest aan het westfront. Het is zo verschrikkelijk, maar op een of andere manier kijk ik er ook wel naar op. Op een manier zijn deze mannen beter dan ik. Ik denk niet dat ik zo dapper zou zijn. Dat is zo verdrietig. Dat wat zo goed was aan deze mensen, hun moed en opoffering, is waardoor ze dood gingen. Het was het goede in hen waardoor ze overleden en dat doet pijn. Daar gaat Glorious End dus over. Over alle mannelijke deugden, moed, eer, plicht, alles waar wij als maatschappij in geloven.
Dat moet intens zijn geweest. Het is een emotie waar ik niet jaloers op ben.
Het is zo fucking vreemd. Want ik had When The Guns Fell Silent al geschreven. Ik heb mijn grote Eerste Wereldoorloghype al gehad toen ik elk mogelijk boek erover heb gelezen. Dat deed ik al voor een paar jaar en toen vond ik die man pas. Alsof ik in zekere zin voorbestemd was zijn verhaal te vertellen. Ik voelde me erg gerechtvaardigd om over hem te schrijven.
Je wil zoiets dan ook niet afschrijven aan toeval.
Nee. Ik heb zijn foto nog en probeer nog steeds te achterhalen of we verwant zijn. Kevill is een Ierse naam. Ik weet dat aan mijn vaders kant de Kevills Ierse immigranten waren ergens in de negentiende eeuw. Dus voor een Kevill om in 1917 in het Britse leger te zitten is erg logisch. Ierland was toen nog onderdeel van Engeland. Het Ierse separatisme begint vanwege de Eerste Wereldoorlog. De Ieren moesten toen ook dienen voor het Britse Rijk.
Het is haast mooi, op een zwarte en crue manier.
Ja. Maar als je iets als schoonheid wil incorporeren in iets als thrash metal, moet je het zo aanpakken. Dan is het logisch. Als ik wil zingen over de zonsopkomst of een bloem met mijn stem zou dat artistiek vreemd zijn. Dat zijn heel mooie dingen, maar niet voor mijn kunst of voor Warbringer. Dat gaat fundamenteel meer over het kwade en het lelijke in de wereld.
Uiteraard komen er ook nog wat pandemievragen aan. Verschillende bands hebben hun albumreleases uitgesteld, omdat ze geen fysieke kopien kunnen leveren. Was dit voor jullie geen probleem?
Er was wel een probleem. De bestellingen van onze website zijn vertraagd, omdat de cds nog niet naar ons zijn gekomen. Raad eens wie er nog geen kopie heeft van Weapons Of Tomorrow. Ik. Dus ik snap hoe vervelend het is voor de fans die ook nog geen exemplaar hebben. We verhandelen onze merchandise vanuit Carlos huis. Dus ik vraag hem elke dag of het al binnen is want dan kom ik meteen en kunnen we een paar honderd bestellingen versturen. Dat de pandemie de verzending heeft verneukt, is natuurlijk een probleem. De cds worden gemaakt in Europa, dus ze moeten daarvandaan komen.
Het album is er gelukkig niet voor uitgesteld.
Rond de tijd dat de pandemie in het nieuws kwam, hadden wij net al onze aankondigingen gedaan. Dus we hadden het wel uit kunnen stellen. Maar het was eigenlijk de bedoeling dat het album al eerder zou uitkomen. Het was dus niet logisch om het nog verder uit te stellen. We hebben deze datum beloofd aan onze fans en daar moeten we ons aan houden. Wat is anders het nut van een bekendmaking?
Het ziet er ook niet naar uit dat dit met een weekje overwaait. Dus dan zou het ook ver verschoven moeten worden, want waarschijnlijk zitten we in november nog steeds met de gevolgen hiervan.
Ik hoop echt van niet. Ik wil heel graag touren voor dit album. Ik hoop ook dat dit het album niet de das omdoet. Ik hoorde net, vlak voor dit gesprek, dat Weapons Of Tommorow op nummer veertig in Duitsland is binnengekomen. We staan op nummer 32 in de iTunes-lijst, boven een single van Billy Eilish. Ik denk dat dit de beste eerste week is in de geschiedenis van de band. De week is nog niet afgelopen, dus ik weet het niet zeker. Maar dat is de indruk die ik krijg.
Ik wilde net vragen of je een verschil ziet in streams en albumverkoop vanwege de pandemie.
Het album kwam uit op vrijdag. Het is vandaag donderdag en vaak duurt het even voordat je dit weet. Maar waarschijnlijk krijg ik maandag een e-mail van onze manager om me te vertellen hoe we het hebben gedaan. Maar de data is nu nog niet binnen, want dit is nog maar week n. Maar waarschijnlijk wordt het beter, want bands hebben het probleem dat ongeacht wat ze doen ze dezelfde fans blijven houden. Dus de vraag is dan hoe je kan groeien zonder een compromis te sluiten over wat en wie je bent. Het antwoord is mijns inziens gewoon het ontwikkelen van het schrijven. Doen wat we al doen, maar dan beter. Als we daar goed genoeg in worden, kunnen mensen ons niet meer negeren, haha. Misschien zijn we nu op dat punt aangekomen, wie weet.
Op 29 november staat gepland dat jullie, samen met onder andere Destruction en Crisix, in Dynamo te Eindhoven optreden. Denk je dat dat door zal gaan?
Ik denk van wel. Omdat de boeker bereid was zijn geld te verwedden, dus die gaat er sowieso vanuit dat het kan gebeuren. Daarbij moet je je bedenken hoe ver weg november is. Als je zover teruggaat vanaf nu, is dat voordat die man in China de klokken luidde over de ziekte. Er kan veel veranderen in die tijd. Als blijkt dat het niet soepel zal gaan, zullen we daar tegen die tijd mee omgaan. Uiteraard zullen we geen concerten geven waarbij we onze fans in gevaar brengen. Onze fans zo ziek maken dat ze sterven is voor ons natuurlijk geen handige strategie. We willen meer fans, niet minder. Daarnaast is het ook niet per se menselijk, haha. Maar we denken dat eind november wel veilig is. We moeten onszelf ook afvragen hoelang we willen dat het leven stopt. Er komt een punt dat een quarantaine gedaan heeft wat het zou moeten doen. Ik denk ook niet dat het uitvoerbaar is om de wereld van begin april tot november te sluiten. Bedenk wat dat doet met de economie. Mensen moeten blijven eten. Dat kan voor een maand of twee, maar zes is onmogelijk.
Laten we het maar hopen. Ik heb uitstekende verhalen gehoord van jullie liveshows.
Haha, we kloten live niet zomaar aan. De band heeft nu ongeveer 1400 concerten gegeven. Daar betaalt mijn nek dagelijks voor, haha. Daardoor hebben we wel die reputatie opgebouwd. Ik denk niet dat er agressievere thrashmetalshows zijn en ik heb ze bijna allemaal gezien. Ik wil nog wel iedereen die ons en het album steunt bedanken. Wij kunnen door jullie overleven. Daar zijn we ons erg bewust van. We proberen de fans erg dankbaar te zijn. Je zal bijvoorbeeld nooit hoeven te betalen om met ons te kunnen praten. Ik zeg dit vaak, maar als een band die ik erg leuk vind meet-and-greet-tickets zou verkopen, zou ik er een kopen puur zodat ik de bandleden daarvoor uit kan schelden. Je hebt mijn album al gekocht, je draagt waarschijnlijk mijn t-shirt waar je voor hebt betaald, mijn poster hangt aan je muur. Je bent bij de show dus je vindt de band sowieso leuk. Dat doe je dan allemaal al en dan zou ik ook nog eens geld vragen puur voor mijn tijd. Shit, ik ben je mijn tijd verontschuldigd.
De fans zijn natuurlijk ook dankbaar voor de muziek, dus het komt gelukkig van twee kanten.
Gelukkig maar, dat is een stuk beter dan eenrichtingsverkeer, haha.
Als wij ons geld niet uitgeven aan jullie muziek, kunnen jullie geen nieuwe muziek maken. Dat is juist wat de fans willen, weer nieuwe Warbringermuziek en shows.
Omdat jullie ervoor kiezen jullie tijd en geld in ons te steken, kunnen wij doorgaan. Mijn band is niet rendabel als bedrijf, wat het wel zou moeten zijn. Anders is het na een paar jaar klaar. Behalve als ik onafhankelijk rijk zou zijn geweest, wat ik niet ben, haha. Dus de band hangt af van de steun van fans. Dit kan leiden tot twee manieren waarop bands hun fans zien. En daarvan is erg kut. Dat is wanneer bands hun fans zien als lopende pinautomaten. "O, we hebben een kickstarter gedaan voor ons vorige album en nu weer. Als je nu bestelt, krijg je de exclusieve dit of het bijzondere dat." Ze geven je de mogelijkheid iets exclusiefs te kopen, wat al lang beschikbaar is. Je kunt net als elke andere band je album gewoon in de studio opnemen die je wel kan betalen. Ik zeg ook niet dat we het volgende Warbringermeesterwerk pas kunnen opnemen wanneer ik de perfecte studio heb gebouwd met de duizenden dollars die we van jou willen. Warbringer is ver van een rijke band. We proberen te verdienen wat we kunnen. We proberen rond te komen ondanks dat we dit doen zeg maar.
We hebben wel gedacht of we sommige dingen wilden crowdfunden. Exmortus, goede vrienden van ons, hebben een busje gecrowdfund, nadat hun eigen bus kapot ging tijdens een tour. Voor mij is dat helemaal logisch. De bandleden probeerden hun fans niet te benutten voor geld, want het was een echt noodgeval. Het is natuurlijk ook een moeilijke vraag wat de relatie is tussen een artiest en de fans. Bij ons is de persoonlijke interactie met ons iets waar je een klein beetje van krijgt als je een ticket koopt. We spelen voor iets van vijfhonderd mensen. Ik kan wel even met je praten. Natuurlijk is dit op bijvoorbeeld een tour van dertig dagen niet altijd even leuk voor ons. Niet omdat er iets mis is met de fans, maar omdat de gesprekken voor ons vaak redelijk hetzelfde zijn. We zien het op deze manier: onze fans hebben ons een carrire opgeleverd, dus dan doen wij dit nu terug. We staan ook niet achter een verkoopstand, maar je kunt gewoon een biertje met ons drinken. Dit is gentegreerd geraakt in de band. Van onze nieuwe leden verwachten we ook dat ze dit doen. Het werkt gelukkig wel. Er was een Warbringernummer geplaatst op Reddit en ongeveer twintig reacties gingen over dat ik een fijne man was. Dat wil ik zien. Je ziet zo vaak dat een muzikant die je leuk vindt niet leuk is. Ik doe dit als een fan van metal. Ik probeer de band dus ook zo in te richten dat ik het als fan ook vet zou hebben gevonden.
Warbringer is haast berucht door de hoeveelheid veranderingen binnen jullie line-up. Sinds Woe To The Vanquished is enkel de bassist, Jesse Sanchez, weggegaan. Heb je het gevoel dat de huidige line-up stabieler en definitiever is?
Ja. Onze personeelsveranderingen worden natuurlijk enkel overtroffen door Spinal Tap, haha. Soms leek het wel alsof er spontaan iemand uit elkaar spatte en er ineens een nieuw persoon stond. We begonnen deze band toen we erg jong waren en ineens werden we in de inferno van touren en de livemuziekindustrie gegooid. Warbringer heeft meer dan 250 shows gegeven in 2008, het eerste jaar dat we tourden, en meer dan 300 in 2009.
Bedenk maar eens wat dat met je jaar doet. Tot op heden ken ik geen andere band die dit heeft gedaan, in wat voor genre of tijdperk dan ook. Als dat toch het geval is, zou ik dat graag horen. We waren destijds geen veteranen. We waren een nieuwe band en het is fysiek, emotioneel en mentaal erg zwaar. Je moet continu met dezelfde mensen omgaan, je leeft helemaal anders. Je bent vies en eet enkel junkfood. Het enige waar je veel toegang toe hebt is bier. Je weet ook niet hoe de andere vier zich voelen. Als je iedereen met deze lastige ervaring bij elkaar zet, kan het alleen maar erger worden. Je zit dan in een busje met vijf mensen die zich kut voelen en elkaar haten, maar wel het podium op moeten om hun werk te doen. Dat zorgt voor hele vette thrashmetalshows, maar het is moeilijk om in dat ritme te leven. We zijn met de tijd wel beter geworden in touren en het is stabieler nu. Het helpt ook dat we nu meer financile zekerheid hebben. Want vroeger werkte je totdat je op was en kwam je met niks thuis. Maar er werd wel verwacht dat je het de volgende maand weer deed.
Ik kan me voorstellen dat dat vermoeiend is.
En dat dan jarenlang. Als ik niks zeg, bedoel ik ook echt niks. Ook niet een paar honderd dollar voor de eerste paar jaren. Onze eerste paar tours hebben we verlies gedraaid. Touren is duur. Warbringer is vanaf nul gestart. Als je het met militaire termen wil beschrijven, hebben we een lange, zware campagne gehad met meerdere slachtoffers, maar hebben we uiteindelijk overwonnen. We hebben een strategisch succes behaald. We hebben namelijk zes albums uitgebracht en zo lang overleefd, haha. Voor de laatste verandering binnen onze line-up laatst hebben we ook zelf gekozen. We hebben Jesse Sanchez ontslagen vanwege persoonlijke verschillen. Het komt erop neer dat hij niet zo serieus was als de rest. De cultuur binnen de band is dus ook erg veranderd. We werden er moe van om met shit te moeten dealen, dus daar zijn wij mee gestopt. We feesten ook niet echt op tour. Natuurlijk drinken en blowen we wat, maar we gaan niet uit. We gaan gewoon slapen en stretchen vlak voor de shows.
Je kunt ook niet je hele leven zo leven.
Nee zeker niet. Dan moet je je ook afvragen waarom je daar bent en of je het wel serieus neemt. Ik kan ook gewoon vanavond thuis enorm high worden. Ik kan niet elke nacht een show geven. Je kan ook niet zomaar het soort fanbase dat Warbringer heeft in n keer opbouwen. Dat duurt een leven. Hoe meer van ons leven we erin investeren, hoe serieuzer we worden. Wij zijn degenen die overblijven. Ik kan me nog herinneren dat Ryan Bates, de drummer op ons eerste album, vertrok in juni 2008. We hadden het album in februari uitgebracht. Hij stopte omdat hij een hekel had aan touren. Nic Ritter, zijn vervanger, rust in vrede. Ik zal je een idee geven van wat we moesten doen om deze veranderingen te kunnen laten werken. Van Ryan Bates naar Nick Ritter hadden we ongeveer n maand om de hele set te leren met een nieuwe drummer. Dit was als jonge band. We hadden nog nooit met een andere drummer gespeeld. Ons eerste optreden met hem was op Wacken Open Air.
Dat is een belangrijk optreden.
Ja, enorm. Het was toen voor ons de grootste show ooit. Hij staat nog steeds hoog op onze lijst van grootste optredens. Dus we stonden onder hoge druk. We kwamen eind augustus met Nick terug van die tour en eind november was het album Waking Into Nightmares geschreven. We namen het op en gingen meteen weer op tour. We hebben het album tijdens de tour gemixt. Als je dit allemaal bij elkaar optelt, is het niet vreemd dat we zoveel veranderingen in de line-up hebben gehad. Het wordt overduidelijk.
Nadat Jesse was ontslagen, hebben jullie Chase Bryant van Oni gevonden. Hoe zijn jullie bij hem gekomen?
Oni is een heel ander soort band dan wij, eerder moderne technische death metal. Jesse was ontslagen omdat hij zelf iets stoms deed. Hierdoor kon hij niet met ons mee in de zomer van 2018 naar een aantal belangrijke shows, waaronder een Europese tour met Sepultura. Dus we moesten al een vervanger vinden voor deze shows, want hij mocht het land niet uit. Wij hadden gewoon belangrijkere dingen te doen dan hij die een beetje aan het rondkutten was. Dus we waren wr in de situatie dat er een belangrijke show aankwam en iemand wegviel. Carlos Cruz kent veel muzikanten in Los Angeles. Hij kent veel mensen die sessiewerk zoeken, want hij is een beetje een muzikaal wonderkind. Hierdoor kent hij veel mensen die meer in de progwereld spelen. Muzikant-muzikanten, haha. Chase Bryant is een voorbeeld hiervan. Hij speelt genres als prog en fusion. Hij viel in voor iemand die we kenden, Nico Staub. Hij speelt voor een instrumentale technische jamband genaamd King Llama. Die kennen we weer omdat Jeff Pots en Ben Mottsman, die meespeelden op IV: Empire Collapse (2013), vrienden waren met hem. Nico speelde niet meer in die groep, maar we wisten dat hij een tovenaar was op de bas. Dus we wisten dat wie hem in die groep had vervangen dat ook moest zijn. Dat was Chase Bryant. Dus we namen hem in de eerste instantie aan als vervanger voor die shows, maar het ging erg goed. Het is een fijne gast met een goede houding en vindt de muziek de we maken ook leuk, zelfs al is dat niet wat hij hiervoor speelde. Maar hij kent Megadeth enzo, hij houdt wel van metal. Dus we hebben echt geluk gehad. Want het is een progartiest die de muziek die wij maken leuk vindt en zijn kunsten daarin kan toepassen.
Hij had wat coaching van me nodig over hoe hij zijn talent het beste op het album kon verwerken. Ik denk dat je zijn beste werk kunt horen in Heart Of Darkness en Notre Dame (King Of Fools). Leuk weetje: in Notre Dame (King Of Fools) gebruikt hij een fretloze basgitaar. Hij wilde gaan voor een geluid dat op een vleermuis in de klokkentoren leek. Chase en ik vinden klassieke cinema leuk. De film Apocalypse Now is voor een groot deel gebaseerd op het boek Heart Of Darkness, als je dat boek in Vietnam plaatst in plaats van Congo. Dus ik zei dat hij voor dat nummer een baslijn moest spelen die hem deed denken aan een rivier die steeds donkerder en viezer wordt en je steeds verder van de maatschappij voert. Ik zei niet wat hij moest schrijven. Ik vertelde hem enkel dat verhaal. Toen bekeek hij de film en nam die baslijn op. Hij heeft echt veel talent, dat is gaaf. Wat hij verder nieuw doet qua bas spelen, wat onze vorige spelers niet konden, is een soort tapping. Dat is te horen in bijvoorbeeld Outer Reaches. Het klinkt als iets op een techdeathalbum, maar het staat op dat van ons, haha.
Chase Becker (gitarist - red.) speelt ook in Exmortus. Levert dat geen problemen op?
Exmortus zijn als neven voor ons. Die band komt uit dezelfde lokale scene. We hebben zelfs dezelfde manager. We kunnen er dus goed omheen werken. Exmortus en wij helpen elkaar ook. Ze hebben ook een gitarist van ons gehad toen ze die nodig hadden. Exmortus speelt neoklassieke shred, dus het is niet makkelijk om daar vervanging voor te vinden. Welk percentage gitaristen zou dat berhaupt kunnen spelen? Chase Becker kan dat wel en ziet zichzelf als leadgitarist. Hij is echt goed. Carlos speelt ook in veel verschillende bands. Hij speelt bijvoorbeeld met Chris Poland (ex-Megadeth red.)! We oefenen tegenwoordig in zijn studio. Het is een aardige vent. De albumfotos, waarbij we op het dak staan, zijn op het dak van die studio gemaakt. Chris Poland heeft zelfs de deur naar het dak open moeten doen zodat we die foto konden maken.
Chris Poland zit nu in een soort instrumentale technische progfusionband, genaamd Ohm. Nick Menza (ex-Megadeth red.) zat daar ook in voordat hij overleed. Carlos Cruz vervangt hem nu! Het is wel grappig, want op een spirituele manier willen we als band de opvolgers zijn van de originele generatie metal. Nu doen sommigen van ons dat dus letterlijk. Het geeft aan dat we het denk ik wel goed doen. Ik moet soms ook een stap terug nemen. Toen ik de band startte, dacht ik niet dat de gitarist van Megadeth zou zeggen dat mijn album best goed is. Maar nu ken ik hem gewoon persoonlijk, haha. Ik bedoel Carlos vervangt Nick Menza! Wie had dat gedacht? We hebben met veel bands getourd die mij hebben benvloed. Belangrijker is dat de fans ons ook meer zien als de beste metalband van hun generatie met albums die ze later gaan herinneren uit de tijd dat ze opgroeiden. Dat is waar ik het meest om geef, dat de mensen de albums echt leuk vinden. Of er materiaal op staat waar je echt even voor kan gaan zitten en voor een tijdje niks anders hoeft te beluisteren.
Door veel fans worden jullie als een van de grootste namen binnen de moderne thrash metal gezien. Dacht je toen je de band startte dat je hier ooit zou komen?
Een klein beetje, maar eigenlijk ook echt niet. Dat laatste komt door de praktische overwegingen. Niemand had aan het begin van de band ooit in een band gezeten. Toentertijd was er ook niet echt een nieuwe golf van thrash metal. Wij zijn een van de bands die daarmee begonnen zijn. Niemand bij mij op school of om me heen luisterde hiernaar. We gingen er dus niet vanuit dat we ooit ver zouden komen. Maar iets in me zou ja hebben gezegd toentertijd, want ik was zo godverdomme vastberaden. Het was bijna gek. Ik kwam uit de middenstand en besefte me dat ik dus een sociale klasse omlaag zou gaan. Maar dat vond ik ok. Ik denk niet dat veel mensen zo denken. De meeste mensen denken dat ze verder zullen komen dan waar ze uiteindelijk komen. Ik ging er niet vanuit dat we zouden komen waar we nu zijn, wat nog steeds niet genoeg is om van rond te komen. Dus misschien heb je die gekte wel nodig. Ik voelde me alsof wij de enigen ter wereld waren die wisten wat er moest veranderen aan thrash metal. Dat was natuurlijk niet waar, maar vanuit die garage waar we speelden en schreven, voelde dat zo. Omdat we ons zo voelden, dachten we continu dat we een statement binnen de scene zouden maken. Waarom zou je een band oprichten en daar jaren instoppen als je niet denkt dat het iets gaat worden. We hadden dus wel de intentie vanaf het begin om de wereld over te nemen, ook al gingen we er niet vanuit dat het mogelijk was. Nu we hier zijn, zien we dat het beter te doen is dan we dachten. Jij zit in Nederland nu. Waarom zou iemand daar erom geven wat wij tien jaar geleden in Los Angeles deden. Uiteindelijk ben ik vooral trots op de albums. Dus bedankt aan de fans, maar natuurlijk ook aan de muzikanten waar ik mee heb gewerkt, want ik doe dit niet alleen. Het is geweldig dat ik mensen kan vinden die mijn creatieve visie delen. Dat is niet iedereen gegeven.
