Net zoals de stijlwijziging tussen de eerste albums relatief groot was, is dat nu ook weer het geval en dat is toch wel even schrikken. Er is namelijk geen sprake meer van death metal en blastbeats (alleen de raspende fluistergrunts zijn gebleven) of grote overgangen, maar van een songgerichte aanpak vol NWOBHM, psychedelische, occulte en classic rock. Denk aan Iron Maiden, The Doors, Kiss, Hawkwind en zelfs Watain en Opeth. Door deze muzikale koerswijziging kan ik me voorstellen dat de fans van het oude werk teleurgesteld zijn. Ook ik was allerminst enthousiast over de minder dynamische en minder avontuurlijke muziek en toch zag ik lichtpuntjes. De plaat is namelijk zeer sfeervol, net als zijn voorganger. En naarmate je de plaat vaker opzet (tip: met name tijdens nachtelijke uren), blijkt juist die factor van doorslaggevend belang voor de uiteindelijke beoordeling en ga je ook steeds meer de verborgen details in de muziek ontdekken.
Al direct met Strange Gateways Beckon bevind je je in een nachtelijk avontuur dat aanhoudt tot de laatste tonen van Music From The Other. Eerstgenoemde bouwt op rond een enkel thema, dat begint met een korte introductie van cello, orgel en piano en soepel overgaat in hypnotiserend gitaarspel. Het is een track die al na een paar luisterbeurten uitgroeit tot een Tribulation-klassieker. Dit nummer had beslist langer mogen duren.
Ook het erop volgende Melancholia is van een hoog niveau. Net als de opener bouwen de Zweden deze compositie nauwkeurig op, voegen ze een melodielaag toe om daarna weer een bijpassend idee te introduceren. Vooral de melodische leads zijn erg fraai en zoeken halverwege het avontuur. Opvallend is dat de muziek technisch niet moeilijk in elkaar zit, maar juist door de vele subtiel verwerkte variaties enorm interessant blijft. Gaandeweg ontdek je even wat extra getokkel op de achtergrond, een basloopje of een The Doors-achtige orgelmelodie tussendoor en met name alle fills en het fantastische drumwerk.
Niet overal zijn de ideen trouwens geweldig. Het relatief toegankelijke In The Dreams Of The Dead bevat wat minder interessante partijen, maar met het instrumentale Winds gaat het weer crescendo. Een van de hoogtepunten, The Motherhood Of God, klinkt gefocust en bevat een buitengewoon gave tokkelriff met distortion waar je helemaal in opgaat. Het trage en spannende Strains Of Horror representeert (samen met het griezelige, instrumentale intermezzo Cauda Pavonis) het nachtelijke karakter het treffendst. Een orgelmelodie, getokkel, gefluister en een Floydiaanse passage met een prachtige solo sieren dit nummer op. Verder bevat deze track net als de anderen veelvuldig mooie gitaarleads en solo's, waarbij opvalt dat er minder distortion is verwerkt dan voorheen.
Het is Tribulation wederom gelukt een ijzersterk album te produceren, al blijkt dat misschien niet tijdens de eerste luisterbeurten. Fans van het oudere werk zullen wellicht zelfs teleurgesteld blijven. Het is echt een groeiplaat, die veel subtiliteiten bevat. Ondanks het feit dat de muziek zelf minder dynamisch is dan we van The Formulas Of Death gewend waren, is het sfeervolle aspect in tact gebleven. De Zweden weten subtiele ritmeveranderingen en goede songwriting te verpakken in beklijvende tracks, die zowel de open-minded Tribulationfans tevreden zal stellen als nieuwkomers zal interesseren. The Children Of The Night is een aanrader en zonder meer een kandidaat voor de jaarlijst!
Tracklist:
1. Strange Gateways Beckon
2. Melancholia
3. In The Dreams Of The Dead
4. Winds
5. Själaflykt
6. The Motherhood Of God
7. Strains Of Horror
8. Holy Libations
9. Cauda Pavonis
10. Music From The Other
