Het is lang stil geweest rondom de Finse groep Wyrd. Erg lang zelfs: het laatste album stamt alweer uit 2009 en werd wisselend ontvangen. Het staat in schril contrast met de productiviteit die deze band tentoonstelde in het begin van deze eeuw, toen vrijwel ieder jaar een nieuw album verscheen. Platen als Vargtimmen Pt. I (2003) en Vargtimmen Pt. II (2004) wisten bovendien op een fraaie manier rauwe, maar melodieuze underground black metal te vermengen met melancholische folkinvloeden. Het gloednieuwe Death Of The Sun klinkt eigenlijk vanaf de eerste luisterbeurt vertrouwd voor degenen die met het werk van Wyrd bekend zijn. Voor anderen zal het album als een anachronisme klinken: iets dat in de jaren negentig werd gemaakt.
Death Of The Sun lijkt in eerste instantie dan ook zeker geen topalbum, maar heeft absoluut zijn charme. Bovendien wordt de plaat na iedere luisterbeurt beter. De sound van Wyrd is uit honderden herkenbaar en de band heeft nog altijd de gave om rauwe black metal en stemmige folk op een geheel eigen manier te versmelten. Normaal gesproken zijn bands als Drudkh en Agalloch de ijkpunten in dit subgenre, maar daar heeft Wyrd weinig tot geen raakvlakken mee. Wyrd klinkt vooral precies als zichzelf en dat is knap in een genre waarin honderden, zo niet duizenden, bands rondlopen.
Nu hebben deze Finnen zich in hun carrière natuurlijk ook ontwikkeld en klinkt zeker niet ieder album hetzelfde. Op Death Of The Sun horen we dan ook een mooie mengelmoes van oudere en nieuwere invloeden. Sommige nummers (het titelnummer, The Pale Hours) klinken vrij agressief, terwijl op andere momenten de melancholie van de latere albums de overhand neemt. In beide gevallen is de melodie overigens nooit ver weg. Man Of Silent Waters is een lichtend voorbeeld. Treurige, maar melodieuze riffs worden vergezeld van akoestisch gitaarwerk en een overtuigend clean gezongen refrein.
De diversiteit is ditmaal zelfs groter dan ooit. Zo klinkt The Sleepless And The Dead bijna als een rauwe blackmetalversie van een Iron Maiden-nummer met zijn vurige, bijna swingende riffs. Ook hier duikt verrassende cleane zang op. Nu is cleane zang niet uniek voor Wyrd, maar de bijna heavymetalachtige vocalen waarvan de band zich hier bedient, heb ik nog niet eerder gehoord. Het contrast met het druilerige, doomachtige Pale Departure kon haast niet groter zijn. Zo heeft ieder nummer iets unieks (uitschieter is het zeer verrassende Inside) en tegelijkertijd die typische Wyrd-sound. Hoewel de diversiteit af en toe voor een wat inconsistent aanvoelend geheel zorgt, staat er geen zwakke track op deze full-length.
Eigenlijk is Death Of The Sun dan ook wel een beetje een verademing in tijden waarin black metal als genre meer bloeit en innoveert dan ooit, maar ook veel middelmatige bands oplevert. Natuurlijk blinkt deze band niet uit in termen van productie. Uiteraard klinken de synths af en toe ietwat ‘cheesy’. En reken er maar helemaal niet op dat de band er in hippe kleding bijloopt of met een geforceerd unieke sound wil komen. Ik respecteer Wyrd er eigenlijk alleen maar meer om. Deze plaat is een meer dan welkome, bijzonder fijne comeback geworden.
Tracklist:
1. Death Of The Sun
2. Man Of Silent Waters
3. The Sleepless And The Dead
4. Pale Departure
5. The Pale Hours
6. Inside
7. Cursed Be The Men
8. Where Spirits Walk The Earth
9. Rust Feathers
