Nu komt de band na uitstapjes richting Zweedse folk keihard terug met het nieuwe album Black Moon Rising. Weinerhall beschrijft de nieuwe langspeler als een intensere versie van het debuutalbum. De gitarist zit niet ver van de waarheid af. Zijn solo's, die bij vlagen doen denken aan de jazz-achtige elementen van Megadeth en de melodieuze folk-invloeden van In Flames, zijn sneller geworden, evenals de riffs, die ditmaal harder en meer staccato overkomen dan voorheen. De liedjes op de nieuwe plaat klinken vooral agressiever dan die op Falconer uit 2001. Toch wordt het nooit echt gevaarlijk. Een beetje zoals de Zweedse Middeleeuwse serie The Crusader, over de tempelier Arn: bij vlagen dreigend en duister, maar vooral liefelijk.
De liefelijkheid zit vooral in de voor metal-begrippen zoetgevooisde, maar ook statige zang van Mathias Blad. De Falconer-vocalist geeft de indruk een tempelier te zijn, zoals Arn. Een monnik en krijger in een. Blad was een tijdje uit de band vanwege zijn werkzaamheden als toneelacteur. Zijn theaterachtergrond verklaart zijn originele stemgeluid, een van de succesformules van Falconer, maar is ook de reden waarom de band vaak niet in staat is om op tournee te gaan. Blad kan zich namelijk moeilijk aan de verplichtingen van de theaterwereld onttrekken. Volgens Weinerhall zal de band in de nabije toekomst eindelijk weer optreden. Erg fijn. De dynamiek tussen de stem van Blad en het gitaarspel van Weinerhall maakt de liedjes van Black Moon Rising namelijk erg pakkend en moet gewoon in levende lijve gehoord worden.
De dynamiek en daarmee de pakkendheid van de liedjes van dit nieuwe album is niet zo krachtig als op het debuut. Echter wel stukken sterker dan op zijn recente voorgangers. Mede dankzij de zowel krachtige als heldere productie houden de liedjes de aandacht vast. Missers horen we niet op Black Moon Rising. De composities zijn goed van elkaar te onderscheiden. Niet op het gebied van kwaliteit , maar dankzij de sfeer, de herkenbare refreinen en de hard/zacht-dynamiek tussen Blad en Weinerhall, die in ieder liedje weer anders is.
Inderdaad, met Black Moon Rising levert Falconer een plaat af die klinkt als een intensere versie van het debuutalbum. Net iets minder pakkend, maar wel harder en instrumentaal misschien ook wel interessanter. Dit album is het beste dat de Zweedse band sinds de eerste twee platen heeft gemaakt. Falconer toont wederom zijn waarde in powermetalland en zet samen met de landgenoten van Persuader het ondergeschoven subgenre weer op de metalkaart.
Tracklist:
1. Locust Swarm
2. Halls And Chambers
3. Black Moon Rising
4. Scoundrel And The Squire
5. Wasteland
6. In Ruins
7. At The Jesters Ball
8. Theres A Crow On The Barrow
9. Dawning Of A Sombre Age
10. Age Of Runes
11. The Priory
