Zes jaar hebben liefhebbers op nieuw materiaal van Falconer moeten wachten. Het is dan ook wat zuur dat het nieuwe From A Dying Ember gepaard gaat met de aankondiging dat de band ermee stopt. Na ruim twintig jaar is het afgelopen voor bandleider en gitarist Stefan Weinerhall. Muziek schrijven voor Falconer voelde voor hem soms te veilig binnen de kaders en het idee dat hij met de band had. Op dit laatste werk willen hij, zanger/acteur Mathias Blad, gitarist Jimmy Hedlund, bassist Magnus Linhardt en drummer Karsten Larsson nog eenmaal samen schitteren met een album dat zoveel mogelijk als Falconer klinkt. Zoals Weinerhall het zelf zegt: "De folksongs moeten zo folky mogelijk klinken, de ballads zoveel mogelijk als echte ballades, enzovoorts."
Het resultaat van deze laatste exercitie is een elftal nummers dat typisch als Falconer klinkt en warme herinneringen oproept aan het zelfgetitelde debuutalbum uit 2001. De groep staat sinds die plaat bekend om zijn energieke power metal die doorspekt is met folkinvloeden en het warme, theatrale stemgeluid van Mathias Blad. Met dat laatste zit het tijdens openingstrack Kings And Queens direct goed, maar het voortkabbelende midtempo nummer in driekwartsmaat komt pas los rond de spetterende solo vol neoklassiek gitaargeweld en aangename toetsenpartijen. Het rappe Desert Dreams of het guitige Redeem And Repent zou een logischere openingstrack zijn geweest.
Het in het Zweeds gezongen Bland Sump Och Dy heeft eenzelfde soort opbouw als de bewerking van de traditionele volkswijs Per Tyrssons Dttrar I Vnge van het debuutalbum, maar heeft een weinig pakkende melodie en maakt weinig indruk. Anders is dat met het Middeleeuws aandoende In Regal Attire, het instrumentale Garnets And A Gilded Rose en vooral Fool's Crusade. Met sterke ritmiek, knappe instrumentatie en spannende beeldverhalen van Blad waan je je als luisteraar zo in de bezongen zottenkruistocht. In knullige handen zou het een parodie zijn. Falconer maakt er een kundige muzikale komedie van.
Noemenswaardig is ook de mooie ballade Rejoice The Adorned, dat doet denken aan een traditionele hymne. Het had wellicht aan overtuigingskracht gewonnen met een tegenstem, zoals die ook te horen is tijdens de akoestische versie van Wings Of Serenity (van de speciale editie van het debuutalbum). Het rappe Testify toont een powermetalband in optima forma en het duistere Thrust The Dagger Deep is wederom een sterk staaltje muziektheater. Dat laatste geldt ook voor de finale Rapture. De dreigende instrumentatie en bezwerende vocalen werken mooi samen om tot een spannende instrumentale uitbarsting te komen die doet denken Mithotyn, de band waar Weinerhall en Larsson voorafgaand aan hun periode bij Falconer deel van uitmaakten.
Ondanks dat grote verrassingen uitblijven, klinkt het allemaal weer bijzonder aangenaam en lijken Weinerhall en de zijnen in hun missie te zijn geslaagd. Echt slechte platen heeft Falconer dan ook nooit afgeleverd, al kende de band wel een dip ten tijde van de afwezigheid van Blad. De kaders waarbinnen geopereerd kon worden, stonden vast. Het debuutalbum heeft die omlijsting al prima vormgegeven. From A Dying Ember klinkt gepolijster dan die plaat van twee decennia terug, maar het merendeel van het materiaal kan zich meten met dat van toen. Het afscheidsbericht van Falconer zegt genoeg. De koek is bijna op, maar de laatste happen smaken verdomde lekker.
Tracklist:
1. Kings And Queens
2. Desert Dreams
3. Redeem And Repent
4. Bland Sump Och Dy
5. Fool's Crusade
6. Garnets And A Gilded Rose
7. In Regal Attire
8. Rejoice The Adorned
9. Testify
10. Thrust The Dagger Deep
11. Rapture
