Het eerste wat opvalt tijdens het luisteren van Miss Machine, is de grote invloed van Faith No More, en Mike Patton in het bijzonder. Zanger Greg Puciato is met zijn Patton-esque stemgeluid en brede scala aan mogelijkheden een geschenk uit de hemel voor fans die teleurgesteld waren over het feit dat de samenwerking met Mike (waarschijnlijk) slechts beperkt zou blijven tot Irony is a Dead Scene. Bovendien kent Miss Machine een nummer dat meer dan een beetje aan de gloriedagen van FNM refereert, namelijk het opzwepende Highway Robbery. Uiteraard is deze track verrijkt met de zo typerende technische hoogstandjes.
Naast het tonen van bewondering voor FNM, maken de mannen van Dillinger op deze plaat ook geen geheim van hun liefde voor Nine Inch Nails. Als ik Trent Reznor was, zou ik maar op m'n hoede wezen voor Dillinger. Phone Home is bijna een geval van plagiaat te noemen, en Puciato klinkt op dit nummer meer als Reznor dan de beste man zelf. Enige waardering voor de 'bronbands' in kwestie is natuurlijk wel vereist om van deze nummers te kunnen genieten, maar de nummers steken zo goed in elkaar dat zelfs sceptici er niet om heen kunnen.
Liefhebbers van het 'ouderwetse' mathcore-geweld hoeven Miss Machine echter niet per definitie te laten liggen. Nummers als Panasonic Youth, Van Damsel en Baby's First Coffin hebben op dat vlak meer dan genoeg te bieden. Het enige verschil is dat de technische slachtpartijen wat meer afgewisseld worden met melodische stukken en dat de nummers op zich rijker zijn aan detail. Sunshine the Werewolf is hier een goed voorbeeld van.
Meer bewijs van Dillinger's progressie dient zich aan in nummers als Setting Fire to Sleeping Giants (een stevig rocknummer met een heerlijk refrein dat op brute wijze ten einde wordt gebracht) en Unretrofied (bijna poppy altrock met mooie zanglijnen).
Miss Machine is sinds ik een exemplaar in de brievenbus aantrof een trouwe stamgast van mijn cd-speler geweest. Grote variatie en ijzersterk materiaal werkte in mijn geval een gezonde verslaving in de hand. Ongetwijfeld een van de beste platen van het jaar, en voor de toekomst van Dillinger Escape Plan waarschijnlijk de juiste plaat op het juiste moment.
Tracklist:
1. Panasonic Youth
2. Sunshine the Werewolf
3. Highway Robbery
4. Van Damsel
5. Phone Home
6. We Are the Storm
7. Crutch Field Tongs
8. Setting Fire to Giants
9. Baby's First Coffin
10. Unretrofied
11. The Perfect Design
.jpeg){kind=small}
