De titel en albumhoes doen heel anders vermoeden, maar het Nederlandse Fluisteraars maakt wel degelijk black metal. De band is bovendien een excellente vertegenwoordiger van de bloeiende vaderlandse scene, om het botanische thema maar even door te trekken. Het trio achter Fluisteraars heeft zijn sporen al verdiend in andere bands. Vooral gitarist en drummer Mink Koops heeft een rijk cv, met werkzaamheden voor uiteenlopende groepen als Galg, Knoest, Nusquama, Solar Temple en Bong Breaker. Met twee uitstekende albums op zak – het debuut Dromers (2014) en de opvolger Luwte (2015) – bleef het een tijd stil rondom Fluisteraars, maar sinds de release van het split-album De Oord (2018), samen met Turia, staat de band weer in de schijnwerpers.
Met Bloem is de groep toe aan zijn derde full-length. Ondanks de romantische ondertoon bevat de muziek op Bloem geen al te saillante koerswijzigingen. Gelukkig maar, want met de vorige albums bewees Fluisteraars precies te weten waar zijn kracht ligt: in repetitieve, sluimerend melodieuze riffs en hypnotiserende drumritmes. Hoewel de nummers beduidend korter zijn dan op de twee vorige langspelers – en ze bovendien meer afwisseling bevatten – blijft die primaire kracht van Fluisteraars gewaarborgd. Zo komt opener Tere Muur direct vol vuur uit de speakers knallen. Het nummer is agressief, niet in de minste plaats door de venijnige, bijtende riffs. De goed verstaanbare, Nederlandstalige screams werken bovendien bijzonder goed.
De vijf nummers op Bloem laten wel een duidelijke verdieping en verrijking horen ten opzichte van het oudere werk. Zo zijn de composities veel gelaagder. Nasleep is bijvoorbeeld de meest dynamische en de sterkste track van de plaat: vaak intens, maar met goed getimede vertragingen die voor een Drudkh-achtige ‘vibe’ zorgen. De bevreemdende, psychedelische klanken, die halverwege het nummer in de sound verwerkt zijn, doen denken aan de originele composities die een band als Laster kenmerken, terwijl het melancholische, bitterzoete einde post-rockinvloeden bevat. Ook Eeuwige Ram laat een band horen die buiten de geijkte kaders durft te denken. Het is een verrassend melodieus nummer, waarin de indrukwekkende vocalen van B. Mollema (hij laat hier een soort rebelse, semi-cleane schreeuw horen) fraai contrasteren met de dromerige gitaarmelodieën.
De verrijking die Bloem laat horen ten opzichte van de voorgangers, blijkt niet alleen uit de gelaagdere composities, maar ook uit het subtiele gebruik van aanvullende instrumentatie. Zo bedient Koops zich van de piano, tamboerijn en pauken, terwijl gastmuzikant Thomas Cochrane bijdraagt middels trompet en trombone. Laatstgenoemde is als producer overigens ook verantwoordelijk voor de warme, fijn gruizige sound. Ook in tekstueel opzicht is Bloem geen alledaags werkstuk. Het is geen conceptalbum, maar kent wel een thematische rode draad. De band put inspiratie uit oude volksverhalen en legendes waarin bloemen een rol spelen: enerzijds als symbolen van geboorte en vernieuwing, anderzijds als tekenen van verval.
Ondanks de relatief korte speelduur van drieëndertig minuten valt er dus heel wat te ontdekken op Bloem. De plaat is een voorbeeld van de volwassenheid en rijkheid van de huidige blackmetalscene. Een sfeervol, intrigerend, compositorisch ijzersterk werkstuk dat met recht van internationale allure genoemd mag worden. Verslavend en bevredigend!
Tracklist:
1. Tere Muur
2. Nasleep
3. Eeuwige Ram
4. Vlek
5. Maanruïne
