Op Wacken Open Air 2017 sleepte de "mechanical death metal"-formatie de derde plaats in de battle binnen. Een knappe prestatie gezien de ruime, internationale concurrentie. Voor de vijf jongens was de plek op het podium echter een grote verrassing. Ze besteedden de zeer welkome drieduizend euro cash aan het nieuwe album.
Dat is te horen, want de nieuwe songs klinken een stuk bruter dan die van de ep Modern Massacre uit 2017. Bruter en smeriger, maar ook veelzijdiger, dankzij onder andere het uitstekende drumwerk van Wouter Macare, die niet alleen keihard ramt, maar ook met interessante ritmiek en kleurrijke extras komt. Mixer en producer Joost van den Broek heeft goed producerswerk geleverd door dit debuut krachtig en als een geheel te laten klinken.
Het Eindhovense kwintet maakt groovende metal, die nadrukkelijk gericht is op ritmiek. Qua invloeden moet je denken aan Meshuggah, Textures, Gojira, Sepultura, Car Bomb, Frontierer en Thy Art Is Murder. Hoewel er fases met een vierkwartsmaat zijn om lekker op te headbangen, bevatten enkele tracks, zoals Surgical Schizophrenia, veelvuldig complexere twists en ideen, waarbij het lastiger is om mee te knikken. Het levert een release op die zijn draaibeurten nodig heeft om goed in te zinken. Autophagia begint erg vet, maar het vervolg is wisselvallig met zowel overtuigende als minder overtuigende fases. Dat hebben meerdere tracks. Zo had er meer gehaald kunnen worden uit Locked-In, dat overigens een geslaagde, inventieve en harmonieuze samenkomst van bas- en gitaarpartijen bevat.
Het is doorgaans een kwestie van beuken. Toch is Human Disposal dynamischer dan Modern Massacre. Niet alleen qua maatvoering, maar ook is er meer melodie. Het zijn juist die composities met een focus op melodie, zoals Paranormal Reality en het titelnummer, die tot de meest memorabele tracks horen. In eerstgenoemde zorgen de atmosferische elementen voor een epische sfeer en laat zanger Morrison de Boer, die af en toe wat van CJ McMahon of Randy Blythe heeft, zijn diversiteit gelden. Het is jammer dat zijn extreme vocalen lang niet altijd verstaanbaar zijn, maar hij laat een ruim arsenaal aan technieken horen, waaronder grunts, screams en pig squeals.
De titeltrack is een klasse apart. De uitblinker weet de spanning goed vast te houden vanwege clean getokkel en spanningverhogende fluistergrunts. Het is zonder meer het hoogtepunt van de release. Het vormt bovendien samen met Interlude en Mindbridge een concept: over dat de maatschappij veel van ons eist en niet iedereen daaraan kan voldoen. De interlude speelt zich af in het onderbewuste van de protagonist. In Human Disposal ontwaakt diegene en ontdekt hij dat hij ontvoerd wordt. Gedurende het nummer komt hij erachter dat zijn hoofd geherprogrammeerd wordt zodat hij aan de verwachtingen van de maatschappij kan voldoen. In Mindbridge is de operatie klaar en is de hoofdpersoon helemaal gehersenspoeld.
Human Disposal is een grote sprong voorwaarts voor de jonge mannen van Inferum. Zowel op productioneel gebied als op het gebied van songwriting. Er zijn wat rustmomenten ingebouwd, waardoor de beukende passages daarna meer impact hebben en de luisteraar wat adem gegund wordt. Helaas zijn niet alle tracks memorabel, maar er valt genoeg te headbangen. Dankzij de ritmische variaties en complexiteit blijf je elke luisterbeurt weer nieuwe dingen ontdekken en groeien de tracks. Het is te hopen dat Inferum de groei die deze release toont, weet door te zetten.
Tracklist:
1. Decay Into Madness
2. Surgical Schizophrenia
3. Autophagia
4. Beyond Reach
5. Paranormal Reality
6. Locked-In
7. Pathogenic
8. Interlude
9. Human Disposal
10. Mindbridge
