Scars Of Undying Grief kwam uit in 2012 en werd erg goed ontvangen. Hoe is het jullie vergaan in de afgelopen jaren?

Goed! De plaat werd enthousiast ontvangen door diverse media en dat leidde onder andere tot meer internationale shows, waarvan Wacken Open Air en de show in Paramaribo de hoogtepunten waren.

Het duurde erg lang voor jullie het debuutalbum konden uitbrengen. Verliep het proces dit keer soepeler?

Op zich was het niet zo dat het ten tijde van Scars Of Undying Grief niet soepel liep, het was meer dat het lang heeft geduurd voor we van mening waren dat we de juiste weg gevonden hadden qua muziek. Dat we een aantal wisselingen hebben gehad, vooral van bassist, hielp natuurlijk ook niet om een stabiele basis te vormen. Toen we dat eenmaal op de rit hadden, ging het hele proces eigenlijk vrij snel. Voor The Condemnation ging het in dat opzicht beter. We wisten welke sound we wilden en we hadden geen wisselingen van bandleden, waardoor we zeker sneller de plaat konden afronden.

Sinds de wederopstanding met Hate Incarnate werken jullie samen met Tommie Banajo. Hoe zijn jullie bij hem terecht gekomen?

Volgens mij is onze drummer Arthur zich ooit gaan oriënteren op Nederlandse producers die op dat moment bands voorzag van een vette sound. Zo kwamen we bij Tommie uit. De samenwerking voor Hate Incarnate verliep direct erg goed en gemakkelijk. We waren ook zeer enthousiast over het eindproduct, dus dan is het eigenlijk als vanzelfsprekend dat we voor Scars Of Undying Grief ook weer bij hem terecht kwamen.

Wat is zijn belangrijkste input voor de sound van Disquiet?

Wat we erg prettig vinden is dat hij precies wist hoe we willen klinken op de nieuwe plaat. De nummers op The Condemnation zijn wat agressiever dan op Scars of Undying Grief en Tommie wist de sound die wij voor ogen hadden al na twee mixen voor elkaar te hebben.

Hoe verloopt het proces van schrijven voor nieuwe nummers bij jullie?

Daar hebben we niet echt een vast proces voor. Het is wel zo dat voor de vorige plaat vrijwel alles door Fabian is geschreven. Ditmaal heb ik ook een aantal nummers geschreven. Zowel Fabian als ik schrijven eigenlijk het hele nummer, laten het aan de rest horen en daar gaan we mee aan de slag. Uiteraard wordt er tijdens repeteren nog genoeg geschaafd aan een nummer, voordat het goed genoeg is.

Koen heeft jullie verlaten, maar Frank viel al een aantal shows voor hem in. Wie horen we op de plaat?

Ja, Koen kreeg het te druk met andere projecten, zodat we in goed overleg hebben besloten om met Frank verder te gaan. Koen heeft nog wel alles ingespeeld op de plaat.

Jullie hebben net als op het debuut gekozen voor een thema als rode draad door de teksten. Voor The Condemnation is dat het toenemende egocentrische denken in de huidige samenleving. Waarom dit thema?

We hebben niet heel bewust dit thema gekozen. Op een bepaald moment moet je gaan nadenken over de titel van het album. Sean en Koen hebben grotendeels de lyrics geschreven en daarin kwam vrij regelmatig de zwakheid van het menselijke karakter aan bod, zoals hebzucht naar geld en macht. Op den duur kan dit nooit goed aflopen. The Condemnation dekt goed die lading. Je kunt het op meerdere manieren interpreteren, maar het gaat er met name om dat op elke actie een reactie volgt.

Het artwork van Kevin Storm is erg fraai en heeft een betekenis in relatie tot het thema. Datzelfde geldt voor de videoclip van de titeltrack. Kun je dat toelichten?

Ja, het artwork is zeker erg fraai! Je ziet een boogschutter die een pijl afschiet, maar als je het digipack (drieluik) in een driehoek zet, zie je dat de pijl die hij afschiet uiteindelijk in zijn eigen rug belandt. Dit is ook weer ter ondersteuning van het ‘what goes around, comes around’. Ook in de clip voor de titeltrack is dat thema terug te vinden, in de vorm van Voodoo. Het meisje dat begint met het prikken in de voodoopop, wordt uiteindelijk zelf het slachtoffer van haar slechte intenties.

The Condemnation klinkt vooral bruter dan het vorige album, vooral omdat de gitaren wat prominenter in de mix staan. Ben je daar als gitarist extra blij mee?

Ja, zeker! We hebben daar heel bewust op aangestuurd bij Tommie. We zien onszelf echt als een gitaarband en dat wilden we graag naar voren laten komen. Overigens is de rest van de band er ook erg tevreden over hoor, haha.

Hoe heb je met Fabian de gitaarpartijen verdeeld voor de opnames?

Op de vorige plaat heeft Fabian eigenlijk alles ingespeeld, uiteraard op mijn solo’s na. Ditmaal hebben we elk onze eigen nummers ingespeeld, omdat we beiden een iets andere feel hebben. Live merk je daar eigenlijk niets van, maar met opnames mis je anders net het gevoel dat Fabian of ik in gedachte had. We hebben deze keer ook alles bij mij thuis opgenomen, waardoor we relatief weinig tijdsdruk hadden en pas verder gingen als we volledig tevreden waren. Tommie heeft die opnames vervolgens allemaal gere-amped voor de juiste sound.

Ik heb geprobeerd de betekenis van Las‘Pasi op te zoeken en kwam uit op verdwalen of verdwaald zijn in het Sranan. Klopt dat?

Klopt, verdwaald zijn, ofwel de weg kwijt zijn. Las'Pasi is een song waarin onderdrukte volkeren hun leiders zat zijn. Zij verrijken zichzelf alleen maar en handelen alleen in eigen belang, ten koste van land en volk. Het is de stem van de kleine man die het opneemt tegen de onderdrukkers. We wilden sowieso een nummer in het Surinaams op de plaat, vanwege de warme banden die we met het land hebben. Ook om iets te doen wat nog niemand heeft gedaan. Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoeveel mensen het in de gaten gaan hebben dat het nummer niet in het Engels is, haha.

The Great Divide is ook een bijzondere track. Furieus, maar ook met onverwachte invalshoeken. Hoe is deze track tot stand gekomen?

Het thema begon met een televisieprogramma over oorlogspoëzie. Daar kwam het gedicht Dulce Et Decorem Est van Wilfred Owen voorbij. Dat gaat over het valse voorwendsel waaronder jonge soldaten in de Eerste Wereldoorlog werden gerekruteerd. Een gedeelte van dit gedicht hoor je in de intro van het nummer. Fabian heeft de muziek geschreven en we hebben daar weinig aan toegevoegd.

Hebben jullie geprobeerd de stijl van de eerste jaren te vermengen met de huidige sound?

Zowel Fabian als ik hebben een brede muzieksmaak, dus soms gebeurt het tijdens het schrijven wel eens dat je ideeën krijgt die niet direct met bijvoorbeeld thrash te maken hebben. We voelen ons als Disquiet ook niet verplicht om ons toe te leggen op één bepaald genre. We geven dan ook de afwijkende stukken graag een kans. Uiteindelijk zorgt dat voor een aardige variatie op de plaat. Daardoor zijn we, denk ik, niet heel eenvoudig in een hokje te plaatsen.

Het optreden in Suriname was voor Sean waarschijnlijk heel speciaal. Hoe was die ervaring voor jou en de andere bandleden?

Dat was echt te gek! Ik had geen enkel idee wat ik daar kon verwachten. Niet hoe mensen onze muziek zouden vinden, hoe alles geregeld is qua venue en dergelijke, echt geen enkel idee. Maar het was echt fantastisch! Jerry Orie heeft ons in het kader van Unkie’s Open Air naar Suriname gehaald en vanaf het moment van aankomst tot vertrek was alles perfect geregeld. De mensen waren zeer enthousiast en we moesten voor televisie en radio verschijnen. De uiteindelijke show was ook echt te gek.

Hoe bekend is Sean nu in Paramaribo?

Ze kennen hem daar wel ja. Sean is een geboren Surinamer en is daar één van de grondleggers van de rock- en metalscene in de jaren '80. Voor hem was het ook in dat opzicht een thuiswedstrijd. De scene is veel kleiner in Suriname, dus de kopstukken zijn al snel bekend. Er is de laatste jaren wel wat in beweging gezet onder aanvoering van Jerry Orie. In april wordt voor het eerst de Wacken Metal Battle Caribbean georganiseerd, om maar een voorbeeld te noemen.

Is er al een nieuwe uitnodiging gekomen om het nieuwe werk te laten horen?

Niet dat ik weet, maar wat niet is kan zomaar komen. Wij zijn er zeker klaar voor!

Jullie hebben shows gedaan in Duitsland en er staat een tour in Engeland gepland. Hoe gaat het in de rest van Europa?

Tot nu toe regelen we alles zelf en daar gaat echt heel veel tijd en energie in zitten. Maar door bijvoorbeeld de goede recensies voor het nieuwe album, is er nu ook interesse van enkele bookers die over de grens connecties hebben. Dus hopelijk gaat dat snel zijn vruchten afwerpen. Daar zijn we ook klaar voor!

Wil je nog iets kwijt aan de lezers van Metalfan.nl?

Dank voor het lezen uiteraard! Blijf vooral de Nederlandse scene steunen. En volg Disquiet natuurlijk op Facebook!