Desondanks verspreidde zich al snel het gerucht dat het Amalie Bruun zou zijn, een Deense singer-songwriter die zowel solo-albums heeft uitgebracht alsmede samen met Brian Harding actief is als zangeres/toetseniste in de alt-rockband Ex Cops. De marketingtruc van Relapse leverde veel publiciteit op, terwijl er amper een noot was gespeeld. Na het uitbrengen van de zelfgetitelde debuut-ep kwam het officile nieuws dat het inderdaad om Amalie Bruun ging.
Op de ep speelde het model nog bijna alle instrumenten zelf in. Ze kreeg slechts hulp van een enkeling op muzikaal gebied. Voor de eerste full-length riep Myrkur de hulp van meerdere muzikanten in. Kristoffer Garm Rygg (Ulver) werd haar mentor en mixte de release. Daarnaast hebben drummer yvind Myrvoll (Nidingr), gitarist/bassist Teloch (Mayhem) en muzikanten die hoorn, tuba, viool, cello of een traditioneel Scandinavisch instrument bespelen, hun medewerking verleend. De bijdrage van deze laatste categorie is helaas beperkt, maar in de eerste drie tracks zijn de klassieke melodien goed gentegreerd. Daarnaast zijn er ook nog drie rustige piano-songs, al dan niet met de cleane zang.
Amalie is opgegroeid met Scandinavische folk- en koormuziek en dat hoor je duidelijk terug, zowel op de ep als op M. Haar interesse ligt in meerstemmigheid. Dit komt zowel tot uitdrukking in mooie engelenzang (onder andere aan het begin van Skgen Skulle D en in het a capella-intermezzo Vlvens Spdom) als in de gelaagdheid van de gitaarleads. Daarnaast vormen de natuur en black metal uit de jaren negentig een inspiratiebron. Denk daarbij met name aan Ulver, maar zeker ook aan de blackgaze (van jaren later) van Agalloch, Amesoeurs en Alcest. In het mooie, dromerige Onde Brn, het reeds op de ep verschenen hoogtepunt Dybt I Skoven en Jeg Er Guden, I Er Tjenerne komen deze invloeden het sterkste aan het licht.
Myrkur is op haar sterkst als ze clean zingt. Dat doet ze veelvuldig, maar op deze release zijn ook haar minder overtuigende screams te horen. Dat is het geval in de agressieve tracks Hvnen, Skadi en Mordet. Laatstgenoemde is ondanks de bijdrage van Chris Amott een van de weinige tegenvallende songs. De thrashriff waarmee dit nummer aanvangt, voelt totaal niet op zijn plaats. Bovendien lijkt het nummer niet afgemaakt. Aan het einde wordt het namelijk op een niet geschikt moment gefaded. Skgen Skulle D eindigt met overbodig atmosferisch, experimenteel geruis. Dat werkt misschien bij een afsluiter, maar niet bij een opener.
Verder zijn er in de songwriting flinke stappen gemaakt. Het fragmentarische karakter van de ep, waardoor de flow verstoord wordt, behoort op bovengenoemde knelpunten na, tot de verleden tijd. Ondanks het feit dat er een grote diversiteit in het karakter van de tracks aanwezig is (het varieert van melancholisch, dromerig, melodieus en langzaam tot snel en agressief), doet deze geen afbreuk aan het luisterplezier. Naast de songwriting is de productie (door Amelie en Kristoffer) verbeterd. Nog altijd underground, maar het drumgeluid ligt veel beter in het gehoor. Bovendien zit er progressie in het gitaarspel op technisch vlak.
M is dus op verschillende terreinen een vooruitgang ten opzichte van de ep van vorig jaar, maar er blijven nog altijd veel verbeterpunten over. Desondanks zit de kracht van dit eenpersoonsproject in de mysterieuze schoonheid, die ontstaat door een unieke combinatie van verschillende stijlen (kamerkoor, black metal, folk, indierock, shoegaze). Het brengt je in de dromerige wereld van Amelie Bruun vol verschillende gemoedstoestanden. Niet over de gehele lengte overtuigend, maar in voldoende mate interessant om af en toe te beluisteren.
Tracklist:
1. Skgen Skulle D
2. Hvnen
3. Onde Brn
4. Vlvens Spdom
5. Jeg Er Guden, I Er Tjenerne
6. Nordlys
7. Mordet
8. Byssan Lull
9. Dybt I Skoven
10. Skadi
11. Norn
