Popquiz! Wat hebben de volgende platen met elkaar gemeen? Fleetwood Macs Rumours, ABBA's The Visitors en Bob Dylans Blood On The Tracks. Voor de muzieknerds onder de lezers is dit een makkie. Antwoord: het zijn allen break up-albums. Oftewel platen die gaan over of geschreven zijn na het beëindigen van een liefdesrelatie, waarbij het bij Fleetwood Mac en ABBA ging om relaties binnen de band. In 2015 is er een nieuw equivalent van deze albums bijgekomen, namelijk Royal Thunders nieuwste plaat Crooked Doors. Hoewel bassiste/zangeres Mlny Parsonz recentelijk in een interview nog geen definitieve uitspraken deed over het beëindigen van de relatie met gitarist Josh Weaver, liegen de teksten er niet om. Crooked Doors is een zeer persoonlijk en op tekstueel gebied heftig album geworden.

Op het vorige album CVI waren de songteksten vooral erg cryptisch en abstract. De teksten op de nieuwe plaat zijn erg concreet en persoonlijk. Hoewel het vorige album ook al niet metal te noemen was, is Crooked Doors het beste als alternatieve/heavy rock te classificeren. Zo ver als staatgenoten Baroness is Royal Thunders geluid niet getransformeerd. Toch spookt het tweeluik Yellow & Green regelmatig door je hoofd wanneer je de nummers hoort. Wat vooral opvalt, is dat Josh Weavers gitaarspel origineler en avontuurlijker is. Weaver heeft hoorbaar veel tijd en energie heeft gestoken in de gitaarstukken en het gewenste gitaargeluid. Het resultaat mag er zijn. Hoewel er bij vlagen nog wat stoner-/doomriffs te horen zijn (Forget You, The Line), ligt de focus vooral op ritmes en tempowisselingen. Dit is vooral goed te horen in nummers als Wake Up, Ear On The Fool en Forgive Me, Karma. Stuk voor stuk tracks die hierdoor interessant blijven en niet in herhaling vallen.

En dat is vooral de kracht van het album. Royal Thunder zorgt ervoor dat je simpelweg blijft luisteren door de afwisseling binnen de tracks. Zo is Time Machine een midtempoballade die ruim zeven minuten duurt, waarin de wisselwerking van zang en gitaar het tot een uitstekend nummer maken. Regelmatig lijkt het alsof de zang en gitaar een conversatie moeten voorstellen tussen Parsonz en Weaver. Beste nummer van de plaat is misschien wel het radiovriendelijke One Day. Hier krijgt Mlny de ruimte om te schitteren en pakt ze deze kans dan ook met beide handen aan, wat tot een prima zangprestatie leidt. Ook Floor (dat schijnt te gaan om Parsonz negatieve ervaringen met de kerk) is behoorlijk makkelijk verteerbaar. Het doet erg denken aan een groep als Purson.

Met The Bear I en The Bear II wordt de plaat op een mooie, rustige manier afgesloten. Laatstgenoemde bevat enkel piano, cello en de ingetogen zang van Mlny en toont wat overeenkomsten met de piano-versie van Peter Gabriels Here Comes The Flood.
Dat Crooked Doors een gewaagd album is geworden, mag zeker gesteld worden. De plaat bevat nummers die een lange houdbaarheidsdatum lijken te hebben. Hoe het in de toekomst verder gaat met Parsonz/Weaver en Royal Thunder is nog onduidelijk. De tijd zal het leren, maar voorlopig heeft de band zich op de kaart gezet met een uitstekende release.