Soma is een interessante titel. Vraag aan willekeurige personen op straat en iedere ondervraagde zal de schouders ophalen. Soma is het Griekse woord voor lichaam. Is dat wat Windhand bedoelt? Vast niet, maar het zou kunnen. In het Latijn betekent het slaap. Ongetwijfeld komen we dichterbij, want Soma heeft wel iets dromerigs. Log en zwaar maar dromerig. De band hint vast naar een van de twee andere betekenissen. Soma is zowel een drank die in hindoeteksten wordt geroemd vanwege heilzame werking op je zintuigen, als een drug uit de klassieker Brave New World van Aldous Huxley waarin het een zaligmakend en vergeetachtig gevoel geeft. Het zijn perfecte themas voor een doom metalband. Windhand levert helaas geen teksten met de promo, dus voorlopig tasten we in het duister.
Gelukkig is wel de muziek aangeleverd. Zes songs die samen maar liefst ruim een uur en een kwartier klokken. Windhand neemt dan ook de tijd. Op de eerste vijf songs varieert de speelduur van zes tot dertien minuten. Windhand schudt fijne riffs uit de mouw. Het resultaat is minder pakkend dan op het debuut het geval was, waardoor ik dat album de voorkeur zal blijven geven. Soma voelt in elk geval gelukzalig aan. Het gitaarwerk doet op een bepaalde manier soms aan dat van Saint Vitus denken. Verder zijn ook de invloeden van andere grootheden als Electric Wizard duidelijk aanwezig. Zo zwaar als dat wordt Windhand overigens zelden. Daar is de zang ook te rustig en te galmend voor.
Ondanks dat het geheel behoorlijk op elkaar lijkt, zijn er genoeg verschillen aan te wijzen. Feral Bones heeft naar mijn idee de beste zanglijnen, maar ook de logge gitaarsolo mag er zeker wezen. Evergreen is het rustige tussendoortje. De elektrische gitaren worden ineens vervangen door akoestische en het zangwerk is veel zweveriger. Dit doet me sterk denken aan het veel te vroeg gesplitte Quest For Fire. Cassock is voor doombegrippen erg uitbundig. Zover een prima plaat, zonder dat hier echt grote hoogten bereikt worden. Een letterlijk groot minpunt van Soma is het dertig minuten durende Boleskin, dat aanvankelijk sterk opent, maar uiteindelijk weinig te bieden heeft. Het gevaar met dergelijke nummers is dat ze erg bepalend kunnen zijn voor een album, zowel in positieve als negatieve zin. Hier valt de schade mee, maar na een tijdje wordt het dodelijk saai. Het scheelt dat Soma na een uur wel voldoende indruk gemaakt heeft.
Tracklist:
1. Orchard
2. Woodbine
3. Feral Bones
4. Evergreen
5. Cassock
6. Boleskin
