Wie tijdens Roadburn 2018 getuige was van het intrigerende Maalstroom-project, zal kunnen beamen dat de banden tussen veel Nederlandse blackmetalbands nauw zijn. Er wordt veel ge�xperimenteerd en muzikanten zijn vaak in meerdere bands tegelijkertijd actief. Zo zijn twee van de drie bandleden van Turia ook betrokken bij Nusquama (waarvan vorig jaar het debuutalbum Horizon Ontheemt verscheen). Nusquama deelt tegelijkertijd weer leden met Fluisteraars en deze groep bracht enkele jaren geleden weer samen met Turia een split-release uit. Bovendien hebben veel van deze hedendaagse blackmetalgroepen onderdak gevonden bij het Duitse label Eisenwald. Volgt u het nog?

Enkele weken voordat het uitstekende nieuwe Fluisteraars-album Bloem zal verschijnen, brengt Eisenwald ook Degen Van Licht op de markt. Op Valentijnsdag nota bene. Nu is deze derde langspeler van Turia zeker sfeervol, maar romantisch zou ik de plaat niet willen noemen. Daarvoor klinkt de hypnotiserende black metal toch echt te kil en te beklemmend. W�l kenmerkend voor de sound van het trio is de monotonie: eindeloos voortratelende drumroffels in de beste �cascadian� blackmetalstijl, vergezeld van gedreven riffs en het doordringende stemgeluid van zangeres T. Mijn ervaringen met de band zijn echter wisselend: het bijna een kwartier klokkende nummer op de split-release De Oord smaakte naar meer, maar het live-optreden op Roadburn vorig jaar bleek nogal eentonig.

Hoewel Degen Van Licht een sfeervol album is, slaat de balans ook nu door naar eentonigheid. De plaat heeft in feite last van hetzelfde mankement als de vorig jaar besproken Nusquama-langspeler: de nummers klinken volstrekt onderling inwisselbaar. Dat komt niet alleen door de repetitieve riffs, maar ook door de zang. T. heeft weliswaar een fijn, nogal doordringend stemgeluid (hees gekrijs), maar ze klinkt ook nogal eentonig. Zo eentonig dat ik me zelfs afvraag of de band wel teksten schrijft: het lijkt er meer op dat T. vooral repetitieve oerklanken produceert. De muziek is even monotoon. Soms werkt dat goed, zoals op de eerder genoemde split-release, maar over de lengte van een geheel album blijkt de spanningsboog al snel te verslappen.

Bij vlagen is goed te horen dat Turia er wel degelijk interessante idee�n op nahoudt. Zo combineert Met Sterven Beboet � het sterkste nummer van het album � Urfaustiaanse midtempo-passages met stoere versnellingen, terwijl het akoestische gitaarwerk een zeer welkom extra facet toevoegt aan de muziek. En de plotselinge verstilling tijdens het titelnummer, door middel van gitaarambient met dreigend trompetgeschal, smaakt eveneens naar meer. Helaas blijven de andere nummers vooral in hetzelfde stramien hangen. De composities zijn vooral gericht op het schetsen van sfeerpaletten, waarbij de riffs een soort spinnendraad vormen. Die zijn echter te onzichtbaar en fijn om de boel op hun plek te houden. Daardoor vervliegt de muziek nog voordat het album is afgelopen. Conclusie: de sfeer is goed, maar sfeer alleen is niet genoeg.

Tracklist:
1. I
2. Merode
3. Met Sterven Beboet
4. Degen Van Licht
5. Storm
6. II
7. Ossifrage