Jinjer, The Agonist, Khroma en Space Of Variations in Eindhoven

Jinjer neemt de landgenoten van Space Of Variations mee op reis. De groep uit Vinnytsja is relatief onbekend en bracht tot nu toe in eigen beheer in 2016 de ep Blackmail uit en vorig jaar de full-length Mind Darknet. Daarop combineert het kwartet groove metal en metalcore. Pantera, Architects, Norma Jean en Sikth zijn enkele inspiratiebronnen. De kracht van de Oost-Europeanen zit in de overtuigende performance. De screams van Dima Kozhuhar zijn dik in orde en de hard werkende frontman betrekt de bezoekers goed bij het optreden. Rechts naast hem staat de in een allegaartje geklede gitarist Alex Zatserkovny, die de cleane vocalen op zich neemt, ondersteund door een backingtrack. Zijn zang klinkt minder overtuigend dan op het studiomateriaal, maar het is geen storende factor. Het memorabele aspect komt van de backingtracks. Zo bevat het nieuwe Razorblade Prodigy-achtige elektronica-melodieën en Moonlight percussie en een industrial-achtige keyboardmelodie. Deze tracks behoren samen met Perfect Enemy en Fuck This Place Up tot de hoogtepunten. Space Of Variations geeft een prima visitekaartje af en de met hoodie getooide Dima grapt tijdens de groepsfoto nog even: "Let's pretend that we have fun."

Het Finse Khroma is sinds 2010 actief, maar is bij het grote publiek nog onbekend. Dat heeft onder andere met de niet alledaagse combinatie van down-tuned groove metal en elektronica te maken, die donker en atmosferisch is. Het gebodene is als het ware de soundtrack van de sociaal-economische achteruitgang. Het Noord-Europese collectief bestaat uit vier man, waarbij de elektronica uit een paneel komt, dat door frontman Riku Rinta-Seppälä bediend wordt. Aanvankelijk zijn de songs traag en wat fragmentarisch. In het nieuwe Kill The Friction en Slaves For The Virus zijn op het gebied van songwriting duidelijk stappen gemaakt. Die tracks klinken melodieuzer, gestroomlijnder en organischer en laten wat dat betreft met vertrouwen uitkijken naar de derde langspeler, die begin volgend jaar verschijnt. Kill The Friction is bovendien memorabel en daarmee net als The Push een hoogtepunt. De oudere track bevat vette grooves en raps van de frontman. Die grooves zorgen voor beweging bij de toeschouwers, met name als het tempo wat hoger ligt, zoals tijdens A Simple Lie. Het trage Machinal en Alarmists leggen het dan ook af tegen de andere songs. De presentatie is actief, maar mist toch wat charisma en de echte 100% overtuiging. Al met al zijn er dus positieve punten, maar er is zeker nog werk aan de winkel voor Khroma.

Het is even wachten tot de ventilator is gevonden en op de juiste plaats is neergezet voor zangeres Vicky Psarakis, maar daarna gaat The Agonist voortvarend van start met In Vertigo. De eerste track toont direct de dynamiek van het recente album Orphans. Blasts en razendsnelle, melodieuze gitaarmelodieën enerzijds en cleane zang en een rustig tempo anderzijds wisselen elkaar snel af. Tot grote tevredenheid van de zangeres, die aan het einde van de track overtuigend diep grunt, komt het al tijdens deze eerste track in de set tot een pit.

Uiteraard is er op de setlist veel aandacht voor het nieuwste werk (ook The Gift Of Silence, Orphans, Burn It All Down en As One We Survive komen aan bod), maar de Alissa-periode komt ook voorbij met Dead Ocean en publieksfavoriet Panophobia. Van de nieuwe tracks zijn The Gift Of Silence en As One We Survive de hoogtepunten. Halverwege de set is er een prima drumsolo van Simon McKay, maar ook gitaristen Pascal ‘Paco' Jobin en Danny Marino en bassist Chris Kells laten horen op een op een hoog technisch niveau te musiceren. The Agonist krijgt meer bijval dan de eerste twee bands samen en wint de sympathie van het publiek, te meer doordat de bandleden na de show alle tijd nemen voor de fans.

Hoewel er speciaal mensen voor The Agonist zijn gekomen, is het gros er natuurlijk primair voor Jinjer. Je kunt de spanning voelen als tijdens de intro lainnereP op het scherm achter het drumstel de klok aftelt, waarbij het publiek de laatste tien seconden hardop meedoet. Vervolgens betreden de bandleden onder luid gejuich het podium en kan de flitsende show van start. Flitsend, niet alleen vanwege de hectische, hoekige riffs en ritmiek, maar ook vanwege de beelden op drie schermen achter de drummer en de stroboscopische lichtshow, die je weinig rust gunt. De sterrenhemel tijdens het kalme gedeelte I Speak Astronomy is dan ook een welkom rustpunt.

Tatiana verschijnt vandaag in een legging met tijgerprint en bijbehorende top. Je zou zeggen dat na zoveel shows op rij de bandleden doodop zijn, maar ondanks dat ze veelal rond hun eigen plek blijven bewegen, laten ze weinig tot niets merken van de vermoeidheid. De rechts op het podium gepositioneerde bassist Eugene Abdukhanov beklimt zo nu en dan de verhoging naast drummer Vladislav Ulasevish staat en net als gitarist Roman Ibramkhalilov staat hij af en toe op een riser. Ook Tatiana heeft een riser tot haar beschikking, waar ze regelmatig op staat. Al tijdens de blasts van de openingstrack Teacher, Teacher staat ze flink te windmillen, tijdens Who Is Gonna Be The One maakt ze een flinke sprong van de riser af en tijdens het reggaegedeelte van Judgement (& Punishment) is ze zwoel aan het dansen. Ondanks dat ze getuige het kuchen tussen de songs door en na afloop van de show niet fit is, brengt ze het er vocaal op enige schoonheidsfoutjes tijdens de hoge noten in bijvoorbeeld Teacher, Teacher (mogelijk mede dankzij een niet goed functionerende in-ear-monitor), prima vanaf. Zo zijn de hoge noten in Perennial loepzuiver en leveren ze kippenvel op. Sowieso is deze track één van de highlights.

Er zit een hoog tempo in de set. Woorden tussen de nummers door zijn er nauwelijks. Tatiana vraagt even: "Are you having fun?" of "Are you ready for some hardcore from Ukraine?" en daarna doet de muziek weer het woord. Af en toe houdt ze de microfoon bij het publiek zodat de fans mee kunnen zingen, hetgeen veelvuldig gebeurt, zoals met "booyah" tijdens Judgement (& Punishment). Het geluid staat heel hard en zuiver afgesteld. De grooves komen hard aan, mede doordat de drie heren strak staan te musiceren. Hoogtepunten zijn de bekende hits I Speak Astronomy, Perennial, On The Top en het voor Jinjer-begrippen zeer toegankelijke Who Is Gonna Be The One. Andere songs moeten het meer van momenten hebben. Die beginnen wel met een vette groove, maar weten de euforie daarna niet vast te houden.

Words Of Wisdom heeft daar gelukkig geen last van. Het is de laatste track van de reguliere setlist, maar gelukkig komt er nog een toegift en dat kan niet anders dan Pisces zijn. Iedereen houdt zijn adem in en zodra de bekende eerste tonen klinken, is de opluchting en bewondering in de zaal voelbaar. Er is een soort ontspanning bij Tatiana, die halverwege de track (waar een groot deel van het succes van de band aan vast hangt) het publiek toespreekt: "I need your help, don't be shy." Dat laten de fans zich geen twee keer zeggen. Nog een keer zingen ze volop mee en daarna zit het er helaas op. Jinjer speelde een strakke set met een flitsende lichtshow en vervolgt schijnbaar onvermoeibaar de zegetocht langs de verschillende internationale podia. Dynamo is in de nabije toekomst te klein voor Jinjer, maar was vanavond een prima plek waar de eigenzinnige muziek uitstekend tot zijn recht kwam.

Setlist Jinjer:
1. Teacher, Teacher
2. Sit Stay Roll Over
3. Ape
4. Judgement (& Punishment)
5. I Speak Astronomy
6. Dreadful Moments
7. Who's Gonna Be The One
8. Retrospection
9. Perennial
10. On The Top
11. Pit Of Consciousness
12. Just Another
13. Words Of Wisdom

Toegift:
14. Pisces

Setlist The Agonist:
1. In Vertigo
2. Panophobia
3. Gates Of Horn And Ivory
4. The Gift Of Silence
5. Drum Solo
6. Dead Ocean
7. Orphans
8. Burn It All Down
9. As One We Survive