Incoming Death is de eerste plaat van Asphyx die ik beluister als liefhebber en als reviewer. Natuurlijk ben ik enthousiast over een nieuwe plaat, maar uiteraard zoek je dan ook de kritiekpunten. Heel eerlijk gezegd blijkt juist dat nu niet eenvoudig, want Incoming Death is de eerste plaat van Asphyx met een perfecte sound. De instrumenten staan goed in de mix en de sound is een stuk smeriger en minder blikkerig dan op Deathhammer. Dit past veel beter bij de sfeer, want daar draait het immers om bij de muziek Asphyx. Alles klopt bij deze plaat.
Martin van Drunen (ex-Hail Of Bullets, ex-Pestilence) heeft een zeer herkenbaar, markant stemgeluid en daar moet je van houden. De riffs zijn sinds de komst van Paul Baayens (Thanatos, Hail Of Bullets) na de comeback weliswaar een tikkeltje complexer, maar nog altijd vrij eenvoudig. Dit is geen punt van kritiek, want je moet verpletterd worden door de zware muur van geluid en dat is zeker het geval. Voordat Deathhammer verscheen, had bassist/zanger Wannes Gubbels de band al verlaten. Hij werd opgevolgd door Alwin Zuur (gitarist bij Escutcheon) en twee jaar geleden besloot ook drummer/oprichter Bob Bagchus ermee te stoppen. Een geschikte opvolger was snel gevonden. De Duitse drummer Stefan 'Husky' Hskens (Desaster, Decayed) is een vriend en fan van de band uit Oldenzaal. Zijn stijl is technischer dan die van Bob, maar dat past uitstekend.
Zonder noemenswaarde inleiding worden de kaarten op tafel gegooid met de furieuze opener Candiru. Asphyx is terug en de rauwe old school death klinkt vertrouwd. Toch zijn het altijd de nummers waarin doom de overhand krijgt, waarmee ze weten te imponeren. Dat is op Incoming Death niet anders en hierin ligt ook het antwoord waarom het album als geheel indrukwekkend is geworden. Naast een perfecte sound bevat deze plaat net iets meer variatie. Subterra Incognita is daarvan een goed voorbeeld. Het gebruik van toetsen is niet nieuw en de piano aan het einde was ook te horen aan het begin van Black Hole Storm (DeathThe Brutal Way). Opvallende tempowisselingen zijn ook niet nieuw, denk bijvoorbeeld aan Minefield (Deathhammer). Het is gewoon nu allemaal net een beetje beter uitgedacht, waardoor het sterker uit de verf komt.
Het is ondenkbaar dat Asphyx opeens een plaat zou uitbrengen die niet aansluit bij het voorgaande werk, maar in The Grand Denial hoor ik wel iets wat me nooit eerder is opgevallen. Het is niet het geluid van een gierende wind, de melancholische leads of de verpletterende groove, maar iets wat samenhangt met het aangrijpende onderwerp van het nummer, namelijk emotie. Gevoeligheid is niet iets waar je Asphyx mee zou associren, maar dit nummer weet je echt te raken. Dit is een geheel nieuwe kant van de band en of ze zichzelf daar bewust van zijn geweest, kan ik niet zeggen. De leads, de wind en het akoestische einde vallen direct op, maar ook de overslaande stem van Martin werkt mee aan het gevoelige karakter van dit nummer. Toch gaat het niet ten koste van de herkenbare stijl en dat maakt The Grand Denial zo bijzonder.
Wat moet ik verder nog zeggen over de nieuwe Asphyx. Fans kijken toch al reikhalzend uit naar Incoming Death en ik kan met niet voorstellen dat iemand teleurgesteld zal worden door deze plaat. Kortere, snelle tracks zoals het titelnummer en de uitgesponnen, trage doompassages worden afgewisseld met alles daartussenin. Iedere track staat als een huis, met als hoogtepunten It Came From The Skies, Subterra Incognita en de afsluiter Death: The Only Immortal. Maar eerlijk is eerlijk, met The Grand Denial heeft Asphyx zichzelf overtroffen. Dat nummer is een meesterwerk.
Tracklist:
1. Candiru
2. Division Brandenburg
3. Wardroid
4. The Feeder
5. It Came From The Skies
6. The Grand Denial
7. Incoming Death
8. Forerunners Of The Apocalypse
9. Subterra Incognita
10. Wildland Fire
11. Death: The Only Immortal
