Voormalig model Amalie Bruun staat momenteel in het middelpunt van de belangstelling met Myrkur. Die belangstelling lijkt voor een groot deel voort te komen uit haar uiterlijke verschijning en vanwege het intrigerende feit dat zij een ‘eenvrouwsproject’ is begonnen, iets dat niet bepaald gebruikelijk is in het blackmetalgenre. Toch is Myrkur hierin niet uniek. De Amerikaanse Meghan Wood opereert immers al sinds 2011 als enige lid in haar project Crown Of Asteria, maar moet het met heel wat minder belangstelling doen. Na een handvol demo’s verscheen in 2013 – in zeer beperkte oplage overigens – haar debuutalbum North. Het dit jaar verschenen Great Freshwater Seas is de vierde full-length.
Great Freshwater Seas is echter pas mijn eerste kennismaking met Crown Of Asteria. Het is een intrigerend werkstuk geworden. Het album bestaat uit één lang nummer van iets meer dan een uur. Dat nummer is zeer atmosferisch van aard, met veel nadruk op samples van kabbelend water, gekraak van hout, getjilp van vogels en andere field recordings. Er zijn dan ook misschien nog wel meer ingetogen, folk- en drone-achtige passages op deze plaat te vinden dan pure blackmetalpassages. Vooral die folk-achtige stukken zijn mooi. Af en toe maakt een sjamanistisch tribal-ritme zijn opwachting in de verte, waarmee wat structuur wordt aangebracht in de dromerige gitaarambient.
Crown Of Asteria past binnen de 'eco-blackmetalbeweging' waartoe we ook bands als Wolves In The Throne Room, Fauna en Evergreen Refuge kunnen rekenen, maar ligt qua stijl veel meer bij de mengeling van folk-achtige woud-akoestiek en introspectieve black metal van laatstgenoemde dan bij de meer onstuimige ‘Cascadian black metal’ van de eerste twee namen. Wie de foto's van uitgestrekte, geïsoleerde wouden op de website van Wood aanschouwt, zal zich goed kunnen voorstellen hoe deze esthetiek tot de verbeelding spreekt als alternatief voor de vele, smerige, overbevolkte steden.
De blackmetalpassages zijn eigenlijk ook vooral ambientstukken die zich als black metal vermomd hebben. Althans: de volledige weggemoffelde, gruizige riffs verzanden in een wollig geluid met veel echo, waardoor ze echter juist weer hypnotiserend werken (zeker als zware drones de blackmetalriffs langzaam penetreren). Denk aan het werk van Njiqahdda en Oaks Of Bethel en je hebt een indicatie van de sound. Zo wordt er gedurende het uur een aantal keren afgewisseld tussen hypnotiserende black en rustieke, dromerige folk en drone-achtige ambient. Vooral de lange, reflectieve passage ongeveer halverwege het album, waarin zware drones op een bedje van akoestische klanken gebracht worden, begeleid door een aantal 'spoken word'-passages, klinkt bijzonder fraai.
Natuurlijk, er valt genoeg aan te merken op Great Freshwater Seas. Zo zijn de screams niet bijster krachtig. Daar staat echter tegenover dat ze maar heel sporadisch hun intrede doen, want het album is eigenlijk vrijwel instrumentaal. Ook uit speltechnisch oogpunt zal er ongetwijfeld het een en ander verbeterd kunnen worden. Dat zijn echter aspecten die minder relevant zijn bij dit soort releases. Ik wil vooral in de sfeer meegezogen worden en daar slaagt Crown Of Asteria behoorlijk goed in. Great Freshwater Seas maakt mij in ieder geval benieuwd naar het overige materiaal uit het oeuvre van Wood.
Tracklist:
1. Great Freshwater Seas
