Is die verheerlijking terecht en krijgt Anvil nu eindelijk de verdiende erkenning, of is het altijd al een tweederangs bandje geweest dat simpelweg de kwaliteiten ontbeerde voor de grote doorbraak? Met die vraag in het achterhoofd heb ik Metal On Metal weer eens uit de kast getrokken, het stof er af geveegd en de langspeler opgezet om een kritisch doch eerlijk oordeel te vellen.
De waarheid blijkt ergens in het midden te liggen. Metal On Metal biedt smakelijke, agressieve heavy metal in het verlengde van Judas Priest en Accept. Er zullen best wat latere thrash metal bands door Anvil beïnvloed zijn, maar de impact lijkt me verwaarloosbaar in verhouding tot het voorafgaande en soortgelijke werk van bekendere acts als Motörhead, Venom, Raven, Tank, Diamond Head en de reeds genoemde Judas Priest en Accept.
Muzikaal is Metal On Metal een zeer overtuigend, afwisselend en goed in het gehoor liggend werkstuk, maar voor de teksten zou zelfs Spinal Tap zich schamen. De zang van Lips (en op het nummer Stop Me van Dave Allison) kan er net mee door, maar heeft in combinatie met de teksten regelmatig een onbedoeld komisch effect. Op het slotnummer 666 klinkt Lips zelfs verdacht veel als Dave Mustaine, al zou het nog drie jaar duren voordat laatstgenoemde zijn bijtende stemgeluid op het debuutalbum van Megadeth aan de wereld openbaarde.
Het snelle en venijnige 666 behoort overigens tot de uitschieters, maar de twee beste songs staan direct aan het begin van het album. De titeltrack heeft een superstoere riff en aanstekelijk refrein, terwijl het ruige en epische Mothra zich gemakkelijk kan meten met Blue Öyster Cult’s klassieke eerbetoon aan Godzilla, Mothra’s meest beroemde tegenstander. Met uitzondering van het instrumentale March Of The Crabs zijn de overige tracks door de matige teksten en aparte vocalen niet helemaal serieus te nemen, maar desondanks zijn ze best vermakelijk.
Metal On Metal is derhalve een leuk album, maar geen meesterwerk. Dat Anvil nooit op grote schaal is doorgebroken ligt volgens mij niet alleen aan pech, maar tevens aan een gebrek aan originaliteit en creativiteit. In de documentaire maken de kernleden, zanger/gitarist Lips en drummer Robb Reiner, geen bijzonder intelligente indruk. Waarschijnlijk heeft een muzikant en zeker een songwriter toch een bepaalde genialiteit nodig om echte topprestaties te kunnen leveren. Op basis van doorzettingsvermogen en sympathiekheid is de (kleine) comeback voor Anvil echter meer dan verdiend.
Tracklist:
1. Metal On Metal
2. Mothra
3. Stop Me
4. March Of The Crabs
5. Jackhammer
6. Heat Sink
7. Tag Team
8. Scenery
9. Tease Me, Please Me
10. 666
