Album nummer zeventien heet Pounding The Pavement en is weer typisch Anvil. Het album opent sterk met Bitch In The Box, waarin Kudlow zijn afkeur voor navigatiesystemen op geheel eigen wijze bezingt. Met haar stuwende riffs en heerlijk cynische tekst is dit Anvil op zijn best. Het daaropvolgende vlotte Ego mag er ook zijn. Het rauwe, volle geluid zorgt ervoor dat het energieke spel van de band goed naar voren komt. Even verderop komt het soortgelijke Black Smoke voorbij, ook een van de betere nummers.
Het overgrote deel van Pounding The Pavement is echter middelmatig tot slecht. Rock That Shit en het trage World Of Tomorrow luisteren lekker weg, maar zijn wel erg simpel. Het titelnummer is een instrumentaaltje met weinig indrukwekkend gitaarspel van Kudlow. Met Nanook Of The North snijdt de band een serieus onderwerp aan door een oude Canadese Eskimo-stam te eren. Dat gebeurt met de beste bedoelingen, maar Kudlows valse zang leent zich hier totaal niet voor.
Het grootste probleem van Pounding The Pavement is dat de band echt helemaal niks nieuws laat horen. De beste nummers zijn uiteindelijk ook maar klonen van de klassiekers Metal On Metal en Winged Assassins. Dat was ook al het geval op voorgaande albums. Pounding The Pavement voegt als geheel niets toe aan al het andere werk van Anvil. Zelfs diehard-fans zouden goed bij zichzelf te rade moeten gaan of ze weer hetzelfde album willen gaan aanschaffen.
Tracklist:
1. Bitch In The Box
2. Ego
3. Doing What I Want
4. Smash Your Face
5. Pounding The Pavement
6. Rock That Shit
7. Let It Go
8. Nanook Of The North
9. Black Smoke
10. World Of Tomorrow
11. Warming Up
12. Dont Tell Me
