Redrum is natuurlijk een verwijzing naar de klassieke horrorfilm The Shining uit 1980. Met de juiste spatie is Red Rum een uitstekende bandnaam voor een piratenmetalband. Wellicht dat een alcoholische naam niet direct een hoopvolle naam is, maar de Britten spelen zeker niet onverdienstelijk. De zanger wisselt grunts af met cleane zang en klinkt zodoende regelmatig als Hansi Kürsch (Blind Guardian) en het gitaartandem doet het uitstekend. Het is een optreden dat naar meer smaakt. Muzikaal klinkt het helemaal niet gek, maar de heren en dame mogen vooral geprezen worden omdat ze er zonder al te veel moeite erin slagen het publiek aan het dansen en hossen te krijgen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het publiek tijdens de Limp Bizkit-cover Rollin' aan het roeien (rowling) slaat. (Ruud)

Tegen het moment dat ik eindelijk door de wachtrij heen ben en mijn muntjes gehaald heb, staat de Neue Deutsche Härte-band Ost+Front net te spelen. Ik ben verder onbekend met het materiaal, maar de Rammstein-achtige gothic/industrial metal met flinke Schwung klinkt strak en krijgt al aardig wat handen op elkaar van het langzaamaan toestromende publiek. Met verschillende maskers en hoeden (een sombrero als meest opmerkelijke keuze) maakt de band er in ieder geval wel een leuke show van. De mechanische klanken passen daarnaast ook prima bij de grote, industriële hal van het Klokgebouw. Een beetje een vreemde eend in de bijt, maar op zich een prima band om het eerste biertje van de dag bij de drinken. (Lennert)

Ik kende Patatje Metal van naam en faam, maar niet van muziek. Als de bandleden opkomen en de zanger zijn eerste uithaal inzet, weet ik dat we het allemaal met een korreltje zout kunnen nemen en vooral kunnen lachen. De teksten van Nederlandstalige artiesten als Benny Neyman, VOF de Kunst en Danny de Munk onder metal- en hardrockklassiekers? Geniaal. Ik kan me niet heugen dat ik ooit zo hard met Annabel of Suzanne heb meegeschreeuwd (of dat ooit nog een keer hierna zal doen), maar het bevalt prima. Er verschijnt al vrij snel een polonaise en buiten de hilarische aankleding (ieder bandlid vertegenwoordigt wel een bepaald cliché uit gevarieerde genres) is het ook nog eens lachen om Spinal Tap-achtige momenten als een gitarist die tijdens een gitaarsolo door een roadie overeind geholpen moet worden. Bij vlagen niet al te strak, maar oh zo vermakelijk. Aan het einde kan ik de tranen uit mijn ogen vegen en hoofdschudden om wat ik net zag. Een enorm geslaagde move van de organisatie om zo’n act als deze te plaatsen om het publiek los te krijgen. (Lennert)

Na alle positieve verhalen over de albums van Ghost Ship Octavius waren mijn verwachtingen hooggespannen, maar vandaag blijkt helaas dat een progressieve metalband als deze niet uit de verf komt op een festival als dit. Het ligt niet per se aan de muzikanten, want de technische passages komen redelijk uit de verf, maar de composities zijn weinig aanstekelijk en de zang is vrij matig. Dit zorgt ervoor dat de mensen die eerder uit hun dak gingen bij Patatje Metal hun euforie niet voort kunnen zetten. Velen druipen dan ook teleurgesteld vroegtijdig af en ik besluit dat ik de band beter eens op cd een kans kan geven. (Lennert)

Geen Saxon en toch Saxon-songs? Inderdaad, het Eindhovense Dallas 1 PM is ingeschakeld om het gemis van Biff en kompanen toch enigszins op te vullen en men slaagt hier erg goed in. Als je de ogen sluit, lijkt de zang van Walter Dirkx als twee druppels water op die van de heer Bifford en ook de rest van de band slaagt er prima in om de talloze heavymetalklassiekers lekker te laten klinken. Voor het publiek is het lekker meeschreeuwen met krakers als Denim And Leather, Heavy Metal Thunder en Motorcycle Man. Sommige mensen zouden het een zwaktebod noemen om twee coverbands op een dag als deze neer te zetten, persoonlijk heb ik niets dan lof voor de organisatie om het publiek op deze manier geëntertaind te houden. (Lennert)

Ik heb het al eerder gezegd in mijn bespreking van Skyclad's Forward Into The Past, maar het blijft absurd dat Dynamo Metalfest deze legendes niet heeft uitgenodigd om oude tijden te doen herleven. Vandaag alsnog in Eindhoven (zij het op een ander festival): de uitvinders van de folk metal. En potverdrie wat maken ze er een feest van! Van klassieke songs als Spinning Jenny tot nieuwere meezingers als Parliament Of Fools en Another Drinking Song is het vanaf het begin tot het einde genieten. Zanger Kevin Ridley is goedgemutst en grapt wat over Brexit en het feit dat als er gezopen moet worden zijn band kennelijk een gewilde gast is. Violiste Georgina Biddle trekt daarnaast ook veel aandacht met haar spel en vrolijke acte de presence. Tijdens The Widdershins Jig loopt ze zelfs nog even het publiek door om contact met de fans te zoeken. Hoogtepunten benoemen is bijna onmogelijk, maar de opzwepende uitvoering van Great Blow For A Day Job gaat bij mij de boeken in als het favoriete concertmoment van 2019. Een verpletterend optreden! (Lennert)

Heidevolk speelt een bij voorbaat gewonnen wedstrijd. De vrolijke liederen gaan erin als koek bij het publiek dat na Skyclad naar meer folk metal snakt. In de tussentijd is het de derde keer dat ik de band aanschouw in de huidige line-up en het valt wel een beetje op dat de introducties en grapjes niet heel veel verschillen met andere shows. Geen probleem verder, want een Heidevolk-optreden loopt altijd soepel zoals het hoort. Hoogtepunt is het glorieuze Yngwaz Zonen waarbij de band slechts ondersteund door percussie een machtig koor opzet. Ook drankliederen Hulde Aan de Kastelein en Het Bier Zal Weer Vloeien kunnen rekenen op een hoop positieve respons. Met vaste afsluiter Vulgaris Magistralis komt er een einde aan wederom een sterk Heidevolk-optreden en blijkt ook deze band een schot in de roos te zijn op een Oktoberfest. (Lennert)

Buiten klassiekers als Court In The Act en Suspended Sentence maakt Satan vandaag de dag nog steeds puike albums als Life Sentence en Cruel Magic. Omdat ik de band echter nog nooit live heb gezien (en ik op de albums niet altijd een even grote fan ben van het huidige stemgeluid van Brian Ross), ben ik toch benieuwd hoe dit gaat bevallen. En gelukkig: al vanaf de eerste tonen van Into The Fire/Trial By Fire gaat het allemaal goed. De naar speed metal-neigende heavy metal van deze Britten gaat er bij het publiek uitstekend in. Daarnaast is zanger Ross uitstekend bij stem en perst hij er nog een paar lekkere uithalen uit. Buiten een beterschapswens aan Biff houdt hij het verder kort om de songs te laten spreken. Een nieuwe track als Doomsday Clock gaat daarnaast prima samen met een klassieker als Blades Of Steel. De fans zingen alles blij mee, waardoor goed duidelijk wordt dat de oudjes het nog steeds kunnen! (Lennert)

Over oudjes gesproken: Anvil is als volgende aan de beurt. Ik ben zelf lang niet zo idolaat over de klassiekers Metal On Metal en Forged In Fire als andere metalheads, maar moet toegeven dat ik toch wel heb genoten van de documentaire en dat ik de band al het beste gun. Zanger Lipps is een clown eersteklas en, ondanks zijn niet altijd even sterke zang, een prima showman. "Wat doet hij nu?", hoor ik iemand naast me schreeuwen als hij zijn befaamde vibrator-solo begint te spelen. Tja, probeer dit maar eens uit te leggen aan een leek... Rob Reiner's drumsolo is niet echt aan mij besteed, maar verdomd als de beste man niet kan spelen. En eerlijk is eerlijk: lijflied Metal On Metal gaat er toch altijd wel in. Het publiek geniet in ieder geval van het over the top-optreden en dat is het belangrijkste! (Lennert)

Holy shit, wat is Death Angel vanavond verpletterend! Er worden maar weinig oudjes gespeeld, dus over de setlist kunnen we eventueel nog wat mokken, maar dit gaat absoluut niet op voor de energie die de band uitstraalt. En hoewel er al flink wat laveloos dronken mensen rondlopen, geldt dit ook voor het publiek dat nog een flinke moshpit op zet. Death Angel's relatie met Nederland is in de tussentijd ook wel bekend, maar toch blijft het mooi om zanger Mark Osegueda te horen praten over hoeveel wij voor hem betekenen. Gewaagd om af te sluiten met een modern nummer als I Came For Blood in plaats van een klassieker (er wordt niets van Frolic Through The Park gespeeld), maar gezien de publieksreactie maakt het weinig mensen uit. Wat mij betreft hadden deze sympathieke Amerikanen het festival afgesloten. (Lennert)

Finntroll valt me toch een beetje tegen. Bij het gros van het publiek is dit absoluut niet het geval, aangezien er buiten een moshpit ook een flinke polonaise gaande is, maar ik merk dat ik toch flink klassiekers mis en dat de band bij vlagen toch echt wat steekjes laat vallen. Gelukkig blijven Trollhammaren en Jaktens Tid fijne nummers en slaagt de band er met gemak in om het publiek enthousiast te houden. En op dit tijdstip, zelfs na alle literpullen, is dat nog lang niet klaar met dansen en springen. Mogelijk ligt het aan mij, maar ik vind de nadruk te veel liggen op het laatste album Blodsvept en voel de vonk nergens overspringen. (Lennert)

Hierna is er voor de mensen die nog niet naar huis willen nog een optreden van DJ Kees van Hondt, die Duitse sferen naar voren brengt met werkelijk verschrikkelijke polka-meuk. Dit is het punt waarop we besluiten dat meer alcohol om de avond uit te zitten echt geen goed idee meer is en houden we het voor gezien. Dit stukje "Oktober" van Das Oktober Metalfest is het voor mij niet. Gedurende de dag waren er in de derde (eet)zaal nog andere optredens van hoempa-bands en Henk Wijngaard, maar nadat we vroeg ons diner (patat en snacks) hier aanschaften om te voorkomen dat we later in de ellenlange rijen terecht zouden komen, is dit geen zaal waar we nog naar terug zijn geweest. Er was immers genoeg 'echte' muziek die non-stop in de andere zalen speelde. Wel een leuke afwisseling voor hen die het Oktoberfest-gevoel wilden ervaren. Dit alles maakte de eerste editie van Das Oktober Metalfest absoluut geslaagd en volgend jaar zullen we er zeker weer bij zijn! (Lennert)