Bij aanvang bleek de eerste band van de avond, Crimes of Passion al bezig te zijn met de laatste nummers van de set. Daar kan ik dus weinig zinnigs over zeggen, alleen dat de zanger een prima strot heeft en de rest van de band ook uit bekwame muzikanten bestaan. Deze jonge honden spelen heavy metal zoals het moet, dus een prima opener. (Ren)
Even met de ogen knipperen was er niet bij, want enkele momenten later stond Anvil al op het podium. Ze zijn sinds de documentaire Anvil:The Story Of Anvil uit 2008 populairder dan ooit, maar toch staan ze hun eigen soundcheck te doen. Je zou haast zeggen dat ze het imago uit de film, van een zielige doch hardwerkende band, hoog willen houden. Al vrij vlot begint de echte set met March Of The Crabs en is het zeer vermakelijke optreden van start. Dat zanger en gitarist Steve Lips zwaar aan het genieten is, wordt duidelijk door zijn enthousiasme en aanstekelijke gedrevenheid. Dat er slecht gezongen wordt, nemen we maar voor lief (het refrein van Winged Assasins... hemeltergend vals!). Het ietwat slordige spel hoort bij de muziek. De set beslaat verder veel nummers van het recente Juggerneat Of Justice, hun beste plaat in jaren. Het publiek komt echter toch meer voor de oudjes. Het dak gaat er dan ook echt af bij afsluiter Metal On Metal. (Ren)
Aan Saxon de taak om de boel helemaal te slopen. Dat lukt nog niet helemaal met opener Hammer Of The Gods. Een nieuw nummer van Call To Arms die de oude tijden doet herleven, maar het publiek hoort liever het opvolgende Heavy Metal Thunder. Later op de avond worden nieuwtjes als No Rest For The Wicked, Chasing The Bullet en Back To '79 net zo lauw ontvangen. Meestal wordt recent werk wel prima ontvangen, deze avond had Saxon gewoon pech. (Ren)
Naarmate de set vordert, gaat het publiek wel meer en meer uit z'n dak. Wellicht ligt dat toch aan de weinig opzwepende kwaliteiten van de nieuwe songs, want Chasing The Bullet legt het compositorisch nou eenmaal zwaar af tegen songs als Motorcycle Man en Wheels Of Steel. Nummers die ondanks de leeftijd de tand des tijds moeiteloos doorstaan en keer op keer uitnodigen tot meebrullen. Dat geldt ook voor iets recenter werk als Witchfinder General en de ijzersterke live-kraker Solid Ball Of Rock, waar ik me bij de laatste altijd afvraag waarom er niet wat meer geciteerd wordt van de albums uit de jaren negentig. Alles van Forever Free tot en met Metalhead wordt genegeerd. Platen die absoluut beter materiaal bevatten dan een nummer als Rock The Nations. Niet onaardig en minstens zo verrassend om een song van die verguisde plaat te spelen, maar Saxon gaat verder de risico's uit de weg. Dat levert wellicht een herkenbare en leuke set op, maar verrassingen zijn er niet te vinden.
Toch valt er uiteindelijk weinig te klagen over het optreden. De band is op dreef, Biff zingt uitstekend en ook het geluid in de zaal is zeker goed te noemen. Saxon is bovendien een groep die altijd enthousiast op het podium staat. Na duizenden keren Crusader en Princess Of The Night te hebben gespeeld, klinken ze ook nu nog vitaal, energiek en spontaan. Hier staan rasmuzikanten die altijd overtuigen. Misschien dat het laatste album niet de beste was sinds jaren, maar zolang de Engelsen dit soort optredens afleveren, vrees ik niet voor de toekomst. (Jeroen)
