Het is al even geleden dat er een nieuw album van Lamb Of God is verschenen. Vijf jaar namelijk, toen VII: Sturm Und Drang uitgebracht werd. Fans van de band zijn ook zoet gehouden met het coveralbum Legion: XX uit 2018 onder de naam Burn The Priest, maar origineel werk van de Amerikaanse grooveformatie is toch waar je meer naar uitkijkt. Daarnaast is de releasedatum in verband met de coronapandemie naar ruim een maand later verplaatst, waardoor men nog langer moest wachten. Ook is er in die vijf jaar een verandering in de line-up geweest. Drummer en oudgediende Chris Adler is niet zo amicaal vervangen door Art Cruz (Winds Of Plague, ex-Prong). Aangezien het drumwerk van Adler een erg belangrijk onderdeel was van de sound van de band, maakten veel fans zich zorgen of de band wel de kenmerkende kwaliteit zou kunnen handhaven.

Al deze zorgen blijken tevergeefs. Lamb Of God klinkt zoals je van Lamb Of God mag verwachten. Het album staat vol met groove metal van de bovenste plank. Memento Mori begint met de lage zuivere stem van zanger Randy Blythe. Op VII: Sturm Und Drang wisselde hij al meer met zijn zang en dat doet hij op dit album alleen nog maar meer. Checkmate klinkt als een ouderwetse kraker en zal hoogstwaarschijnlijk lang op de setlist van de band staan. De aanval op materialisme in Gears en de po�tisch geschreven kritiek op hedendaagse maatschappelijke apathie in Reality Bath hebben alles in zich wat Lamb Of God zo goed maakt. Drumritmes die ergens tussen thrash metal en metalcore liggen, volle baslijnen en complex doch ritmisch gitaarspel met daarbij goede teksten die met brute, goed gearticuleerde screams en grunts worden overgebracht. New Collosal Hate heeft mede door de harde breakdown duidelijke metalcore-invloeden. Ook hier toont Randy wat voor een geweldige tekstschrijver hij is. Op basis van het gedicht dat op het Vrijheidsbeeld staat, bekritiseert hij het Amerikaanse immigratiebeleid.

Het eerste deel van het album is lekker rechttoe rechtaan. Hoewel de nummers uitstekend zijn, gebeurt er weinig dat je niet verwacht. In het tweede deel wordt er wat meer gevarieerd. Resurrection Man heeft door de interessante gitaarpartijen een erg sinistere sfeer, wat alleen maar wordt versterkt door de door voodoo ge�nspireerde teksten. In het daaropvolgende Poison Dream is een gastbijdrage te horen van Jamey Jasta (Hatebreed). De breakdown, waarin de zanger voornamelijk te horen is, zou zo van het nieuwe Hatebreedalbum kunnen komen. Het hele nummer heeft door de drumpartijen sowieso een hardcoresfeer, waardoor de gastbijdrage nog beter uit de verf komt. Ook is een gastbijdrage weggelegd voor Testaments Chuck Billy. Hij zingt mee in Routes. Dit nummer is erg thrashy en de Testamentinvloeden klinken er duidelijk in door. In Bloodshot Eyes horen we Randy�s zuivere zang gecombineerd met zijn extreme screams. Dit zorgt ervoor dat dit nummer een van de meer melodische is. Met On The Hook eindigt het album op een agressieve noot. Het nummer gaat over de Amerikaanse opo�decrisis en de woede spat ervan af.

Rond de tijd dat VII: Sturm Und Drang verscheen, kondigden verschillende bandleden aan dat de muziek en vooral de vocalen in de loop van tijd wel eens wat rustiger zouden kunnen worden in de toekomst. Daar is op dit album niks van te merken. Hoogstwaarschijnlijk gevoed door de politieke situatie in Amerika van de afgelopen paar jaar is dit een van de agressiefste albums van de band in recente tijd. Art Cruz heeft Chris Adlers schoenen goed gevuld. Waarschijnlijk zou een leek het verschil niet eens horen. De gitaarpartijen van Mark Morton en Willie Adler zijn zoals gebruikelijk heerlijk groovy en afwisselend en weten continu een andere sfeer over te brengen. De Amerikanen hebben opnieuw laten horen dat hun plek aan de top van de metalscene verdiend is en dat ze daar nog wel een paar jaar zullen vertoeven.

Setlist:
1. Memento Mori
2. Checkmate
3. Gears
4. Reality Bath
5. New Collosal Hate
6. Resurrection Man
7. Poison Dream
8. Routes
9. Bloodshot Eyes
10. On The Hook