Wie had gedacht – of gehoopt – dat de zelfbenoemde ‘pirate metal’ van het Schotse Alestorm een eenmalige uitspatting zou zijn, of een hype die wel zou overwaaien, is van een koude kermis thuisgekomen. Twaalf jaar na het heerlijke debuutalbum Captain Morgan’s Revenge (2008) heeft de formatie rondom de dronken dwerg Christopher Bowes alle hoeken van de wereld gezien en miljoenen jonge metalfans geënthousiasmeerd met zijn aanstekelijke, humoristische mengeling van folk en power metal. Intussen is de band toe aan zijn zesde full-length. Honkvast als de mannen zijn, verschijnt de plaat wederom via Napalm Records.
Curse Of The Crystal Coconut is de titel die het schijfje heeft meegekregen. U raadt het: het album is géén theoretische verhandeling over post-koloniale, neoliberale machtsstructuren die voor structurele ongelijkheid zorgen. Het is naar alle waarschijnlijkheid niet eens een verhaal over een kristallen kokosnoot, maar je weet het natuurlijk nooit zeker met de in alcoholwalmen gedrenkte gedachtewereld van Bowes. Het is vooral een ‘party-album’ dat gericht is op kolderieke teksten, makkelijk in het gehoor liggende meezingrefreinen, frivole keyboardstrapatsen en generieke heavymetalriffs.
Het niveau van de muziek is helaas wel zienderogen gedaald ten opzichte van zijn prima voorganger. Met de eerste drie tracks – de voorspelbare, maar vermakelijke openingstrack Treasure Chest Party Quest, het opzwepende Fannybaws en het humoristische Chomp Chomp is nog weinig mis. De refreinen lenen zich tot luidkeels live meezingen en het zwierige vioolspel van gastmuzikante Ally Storch-Hukriede (Subway To Sally) doet de tracks duidelijk goed. Zij is op het hele album te horen. De ruige screams van gastvocalist Vreth (Finntroll) in het laatstgenoemde nummer zijn eveneens een goede vondst. De opgebouwde goodwill verdwijnt echter als sneeuw voor de zon met Tortuga. Het is het eerste en hopelijk enige nummer ooit dat piratenmetal met rap en een soort dubstep probeert te combineren. Het is een gedrocht van een track dat zich eigenlijk met geen pen laat beschrijven.
De rest van de plaat laveert tussen aardig en matig. Zombies Ate My Pirate Ship is bijvoorbeeld een nogal incoherente track, die muzikaal gezien episch uit de verf wil komen (inclusief gepassioneerd gezongen passage van een niet nader geïdentificeerde gastvocaliste), maar tekstueel te flauw voor woorden is. Call Of The Waves zwabbert dan weer tussen frivole melodieën en een tekst met een serieuze ondertoon. Het leukst is eigenlijk nog het korte Shit Boat (No Fans), dat tekstueel gezien in het verlengde ligt van Fucked With An Anchor. Probeer die track nog maar eens uit je hoofd te krijgen! Ook het zwierige Pirate’s Scorn, dat zelfs een klein beetje aan Dropkick Murphy’s Sing Loud, Sing Proud doet denken, weet te bekoren. Wooden Leg Part 2 (The Woodening) zorgt dan weer voor kromme tenen van ergernis door de misplaatste, epische ondertonen in combinatie met de stupide teksten.
Alestorm balanceert met Curse Of The Crystal Coconut dus op een dun koord. De plaat voelt over de gehele linie een beetje als vlees noch vis. Of, om bij het nautische thema te blijven: Curse Of The Crystal Coconut valt tussen wal en schip. Met ongeveer vijftig procent aan prima tracks, maar evenveel missers, is het moeilijk om echt van het album te genieten. Maar de paar nummers die in de toekomst live voorbij gaan komen, zullen ongetwijfeld goed in de show passen. Als ze dan in Godsnaam Tortuga maar achterwege laten, op straffe van kielhaling.
Tracklist:
1. Treasure Chest Party Quest
2. Fannybaws
3. Chomp Chomp
4. Tortuga
5. Zombies Ate My Pirate Ship
6. Call Of The Waves
7. Pirate's Scorn
8. Shit Boat (No Fans)
9. Pirate Metal Drinking Crew
10. Wooden Leg Part 2 (The Woodening)
11. Henry Martin
