Drie jaar na Medusa is Paradise Lost terug met het zestiende album Obsidian. De eerste luisterbeurt van een nieuwe release van de Britten geeft mij altijd een gevoel van spanning. Je weet op voorhand nooit wat je kunt verwachten. Paradise Lost is groot geworden door het onvoorziene te doen. Tot die eerste luisterbeurt probeerde ik niets te beluisteren en niets te lezen. Ditmaal is het gelukt. Om maar meteen ter zake te komen: Obsidian is het meest veelzijdige album in de discografie. Het is met recht een pure gothic death/doomplaat. Dit album slaat een brug tussen alle (sub-)genres die de band in ruim dertig jaar heeft verkend. Van de terugkeer naar zware death/doom tot de softe synthpopperiode van twintig jaar geleden. Je leest het goed.
Vulkanisch glas was in de steentijd een begeerde grondstof om vlijmscherpe snijkanten te maken. Tegenwoordig is het een geliefd materiaal voor kunstvoorwerpen. De kleur, van donkergroen tot diepzwart, is afhankelijk van de hoeveelheid verontreiniging die het bevat. Op spiritueel vlak is obsidiaan inzichtgevend. Het werkt als een spiegel en kan de minder leuke kanten van de persoonlijkheid aan het licht brengen. De albumtitel lijkt in relatie te staan met het verleden van de band. De nevenprojecten van Gregor Mackintosh en Nick Holmes hebben ertoe geleid dat de band de laatste jaren is teruggekeerd naar de extremere roots. De mainstreamperiode met gothische rock en zelfs elektronische muziek heeft ertoe geleid dat de aanhang verdeeld is in twee groepen. Obsidian brengt alle facetten van Paradise Lost samen en daarmee ook de aanhang. De bandleden hebben zich ontdaan van het keurslijf van The Plague Within en Medusa.
De openingstrack, Darker Thoughts, zegt veel over deze plaat. Het is een muzikale intentieverklaring. Onmiskenbaar Paradise Lost, maar het nummer klinkt anders. Gevarieerder en veelzijdiger. Het ingetogen, serene begin heeft mij bij de eerste luisterbeurt verrast. De stem van Nick Holmes is bijna broos. De orkestratie, aanvankelijk subtiel op de achtergrond, kondigt aan dat een ommezwaai op komst is. Het contrast met de dreunende ritmesectie, de zware riffs en de agressieve grunts had bijna niet groter kunnen zijn. Toch blijft het nummer sfeervol, vooral dankzij de vioolpartijen.
De nummers die volgen, de tracks die eerder al verschenen, vormen de uitersten op de plaat. Het verpletterende Fall From Grace sluit goed aan op Medusa. Mijn wenkbrauwen trokken een diepe frons bij de eerste klanken van Ghost. Slechts n letter verschil met Host en verdomd, deze track heeft zowaar hitpotentie. Ik behoor tot de groep die Faith Divides Us Death Unites Us en The Plague Within hoog in het lijstje met favoriete albums heeft staan. Er waren wat luisterbeurten voor nodig, maar ik zing For Jesus Christ nu mee in de refreinen.
The Devil Embraced geeft de beste indruk van het album als geheel. De track bevat een goede balans tussen de dreigende, zware death/doom en de elegantere gothic-invloeden. Pianomelodien, akoestische gitaarpartijen, ingetogen passages met cleane zang, orgelspel en koorzang vormen continu een tegenwicht voor de pure agressie die in ruime mate aanwezig is. Een rockende wah-wah-gitaarsolo van Gregor Mackintosch is eveneens een element dat in vrijwel ieder nummer terugkomt.
Draconian Times herleeft in Serenity. In het gitaarspel van Gregor Mackintosh en Aaron Aedy lijkt even de aanzet gegeven te worden, maar een ongevenaard staaltje duospel blijft voorbehouden aan Rise Of Denial (Faith Divides Us Death Unites Us). Echter, die track wordt als beste nummer in de discografie van de troon gestoten. Het huzarenstukje is bewaard voor het laatst. Ravenghast is episch, verpletterend en gitzwart. Hoeveel agressie kun je in een doomnummer samenvatten. Ravenghast is simpelweg briljant.
Het is niet de eerste keer dat Paradise Lost erin slaagt om je volledig te verrassen met een nieuwe plaat. Ondanks dat de bandhistorie goed is verwerkt op deze plaat en dat er meer ruimte is voor de melodieuze gothic-invloeden van weleer, behoort Obsidian toch tot de extremere albums van de Britten. Donker en zwaarmoedig, maar tegelijkertijd elegant en levendig. Zonder twijfel is Obsidian n van de beste releases van Paradise Lost. Dat alleen al is een flinke prestatie.
Tracklist:
1. Darker Thoughts
2. Fall From Grace
3. Ghosts
4. The Devil Embraced
5. Forsaken
6. Serenity
7. Ending Days
8. Hope Dies Young
9. Ravenghast
