Ga er even rustig voor zitten. Het zevende studio-album van Esoteric duurt maar liefst achtennegentig minuten. Nu zal de doorgewinterde luisteraar van de muziek van deze Engelse band denken: Dat is toch helemaal niet bijzonder? En dat klopt, want ook de speeltijd van de eerste twee en de voorlaatste twee dubbelalbums kwam bij die lange speeltijd in de buurt. Bovendien is het eerder regel dan uitzondering dat de composities meer dan tien minuten duren. Dit keer staat er zelfs een nummer van bijna achtentwintig minuten op.

Funeral doom heeft, zeker voor buitenstaanders, het imago maar wat voort te kabbelen en in herhaling te vallen. Iedereen zou A Pyrrhic Existence eens een kans moeten geven, want de formatie uit Birmingham laat hierop horen hoe divers sfeervolle en trage muziek kan zijn. Zo beperkt het kwintet zich niet tot langzame ritmiek, maar zijn er in Rotting In Dereliction blasts te horen en in Culmination versnelt men naar een Enslaved-achtige sectie met een wah-wahsolo.

Niet alleen het tempo varieert, maar binnen de tracks zelf zijn verschillende fases te ontwaren. Zo begint de monstertrack Descent weliswaar als een deprimerende funeraldoomcompositie en gaat het tempo zelfs even omlaag rond de achtminutengrens, maar breekt de hemel daarna open met clean gitaarspel en memorabele leadgitaarpartijen. De kolos manoeuvreert tussen eb en vloed en werkt toe naar een drietal climaxen. Ook Culmination is een veelzijdige track. Deze bevat post-rock, progressieve rock, post-metal en doom. En dan hebben we het nog niet eens gehad over het gevarieerde drumwerk van Joe Fletcher, die met name in de laatste drie nummers excelleert.

De teksten beslaan vier hoofdthema�s: tragedie, dood, leugens en lijden. Deze thema's komen terug in het artwork. De hoofdfiguur op de cover representeert het verval van de psyche. Hoe langer we leven, hoe meer we daarmee te maken krijgen. De titel van het album houdt daarmee verband. Deze verwijst naar een pyrrusoverwinning. Dat is een overwinning die zoveel inspanning kost dat deze dezelfde uitwerking heeft als een nederlaag. Er gloort dus weinig hoop op deze release. Dat komt terug in de grunts en met name de emotionele screams van Greg Chandler, die de frustraties van het menselijke bestaan vertolken.

En toch zit er enorm veel schoonheid en karakter in de omvangrijke songs. Niet alleen vanwege de fraaie leadpartijen, maar ook vanwege de cinematische passages met toetsenpartijen. Antim Yatra is daar een goed voorbeeld van. Het is een intermezzo van maar liefst bijna vijf minuten. De schoonheid en karakter vind je ook terug in de gelaagdheid. Verschillende partijen vertolken op sterke wijze de regressie en hopeloosheid.

A Pyrrhic Victory is beslist geen makkelijk album. Er gebeurt veel. De nummers vergen dan ook meerdere luisterbeurten (liefst met koptelefoon) om op waarde geschat te worden. Consuming Lies en Sick And Tired zinken het snelste in en gelden als hoogtepunten, samen met Culmination en de openingstrack. Consuming Lies is de meest directe compositie van de zes en toch bevat deze ook progressiviteit, waaronder jazzy drumwerk, ambient toetsenwerk en psychedelisch gitaarwerk. De andere zijn gericht op sfeer, die de kracht van het album vormt. Sick And Tired is de meest traditionele funeraldoomtrack, maar ook hierin vind je voldoende experimenten.

Het is een lange zit, maar Esoteric weet de krankzinnigheid van het bestaan goed te vertalen in interessante en vooruitstrevende composities. A Pyrrhic Victory is dan ook baanbrekend. Zeker voor funeraldoombegrippen, maar ook in bredere zin. Hoewel het tempo doorgaans laag ligt, doorbreekt de groep op ingenieuze wijze genregrenzen en zal zelfs een niet-doomliefhebber moeten erkennen dat funeral doom nog nooit zo veelzijdig was en het imago ervan met deze plaat een boost heeft gekregen.

Tracklist:
Cd 1:
1. Descent
2. Rotting In Dereliction
3. Antim Yatra

Cd 2:
4. Consuming Lies
5. Culmination
6. Sick And Tired