De vijf mannen achter X Raiders met bouwjaar 1989 vinden dertig worden nogal een dingetje. Te jong voor alle cht oudemensenellende, maar te oud voor allerlei hip gedoe. Dit vijftal is de wilde haren echter nog niet kwijt, zo is te horen op het tweede album Weltschmerz '89. Daarop staan elf snelle songs die de heren omschrijven als Turboglam met invloeden van Turbonegro en Judas Priest. Het is lekkere, opzwepende muziek met een schunnige knipoog. Dat dubbelzinnige zit hem niet alleen in de soms aardig gevonden teksten, maar ook in de uitbundige uitdossingen van de heren tijdens hun optredens. Daarnaast zorgt Butch Dick's artwork voor een extra dosis mannelijkheid.
Vanaf de opener Chop Some Wood tot aan de afsluiter Dangerzone is Weltschmerz '89, ondanks de (droevige) zielenroerselen omtrent het worden van dertigers, vrijwel in zijn geheel een groot rockfeest. Het openingsnummer slaat in als een bom met heerlijk snel dubbel gitaarwerk, uitstekend getimede krijsen van zanger Daniel en de prominent aanwezige bas van Jaco. Drummer Niek zorgt dat de boel niet uit de bocht vliegt met strakke partijen die goed in de mix zitten. Dat alles zo helder en energiek klinkt, mag ook wel, want de productie is in handen van Attie Bauw.
In rap tempo jast het vijftal er een aantal topsongs doorheen. Het snelle Meat Market (met absurde clip) is een traditionele rocksong, terwijl Ride East snelle hardrock mixt met alternatieve invloeden, de nodige psychedelica en metalsolo's. Het zorgt voor interessante verrassingen die de aandacht vasthouden. Speelse breaks zijn er tijdens het partynummer over aangeschoten liefdes Wasted en het uitbundige Fleshwolf. Dit laatstgenoemde nummer en Train Man (eveneens met absurde clip) zijn een stuk ruiger.
Het guitige Ice Cream Truck, met aanstekelijke basloopjes en gitaarpartijen, is een van de hoogtepunten van het album. De song straalt al vanaf de eerste maten een enorme dosis speelplezier uit en roept zomerse beelden op. Wellicht dat de gitaarsolo op het eind van de track wat gerekt is, maar de sexy gezongen teksten ('apple with disco dip') doen dat vergeten.
Toch is niet elke song een schot in de roos. Het emo-achtige Funeral Crusher mist aantrekkingskracht door vergezochte melodielijnen en een flauw refrein dat verder wordt ontsierd door een schreeuwerige tweede stem. Die tweede stem komt tijdens het chaotische Thrust Me nog eens terug. Hoewel het in deze song minder storend is, weet ook dit nummer niet te overtuigen.
X Raiders herpakt zich met Dangerzone, dat ingetogen begint, maar zich al snel ontwikkelt tot een meeslepende punkafsluiter. Ook deze song kent de nodige verrassende overgangen en plotse, dreigende gitaarescapades. Het beproefde recept van achtergrondkoren tijdens de herhaling van de laatste refreinen mag dan clich zijn, ook hier werkt het buitengewoon goed.
Weltschmerz '89 is een bijzonder fijn album met een eigen interpretatie van harde rock-'n-roll. De energie van de songs is zeer aanstekelijk. X Raiders is een band om in de gaten te houden, zowel op plaat als live.
Tracklist:
1. Chop Some Wood
2. Meat Market
3. Funeral Crusher
4. Ride East
5. Ice Cream Truck
6. Fleshwolf
7. Wasted
8. Oedipus
9. Train Man
10. Thrust Me
11. Dangerzone
