In 2019 vierde Officium Triste zijn vijfentwintigjarig jubileum. De Rotterdamse groep pakte dat groots aan met het uitbrengen van The Hoppy Forest Beer en een dubbel-album, met daarop eigen songs die gecoverd zijn door bevriende bands. En daar bleef het niet bij. In september presenteerde de doomformatie zijn zesde studio-album The Death Of Gaia in een kerk te Antwerpen. De plaat kwam medio december uit.
Sinds 1994 heeft de band altijd zijn eigen plan getrokken, onafhankelijk van trends. Officium Triste staat garant voor kwaliteitsalbums met een eigen geluid. Muzikale inspiratie vindt men onder andere via het oude Anathema, Katatonia, Saturnus, Type O Negative en My Dying Bride. Zodoende hoor je de jaren negentig terug in de omvangrijke composities, maar zijn er tevens modernere elementen in verwerkt.
The Death Of Gaia is een prachtige plaat, met een sterke mix van zware doomriffs en melancholische melodielijnen op gitaar. Vanaf de eerste tot en met de laatste seconde houdt de sfeervolle muziek je in zijn greep. Luister eens naar de prachtige orkestraties (van onder meer celliste Elianne Anemaat en violist Chris Davies) waarmee het album aanvangt en hoe die samengaan met Anathema-achtige leadpartijen. Het is z zorgvuldig uitgewerkt, net als de overgangen in Shackles; eerst van een treurende lead naar getokkel en vervolgens de samenkomst van het getokkel en de heavy riffs voorafgaand aan de climax.
En zo zijn er veel voorbeelden te noemen: de druilerigheid van World In Flames, de zang van Mariska van der Krul in The Guilt, de hemelse twinleads in Like A Flower In The Desert, de ritmische experimenten in Losing Ground en het cinematische aspect van Just Smoke And Mirrors, waarin het akoestische gitaarspel fraai is gentegreerd. Bovendien zit er een ongekende schoonheid in de melancholiek van de instrumentatie. Je kunt er slechts met bewondering naar luisteren en de lijnen meeneurin. De meervoudige melodien zijn mooi uitgelicht in de mix, die ruimte laat voor alle instrumenten en de grunts van Pim Blankenstein.
Is er dan niets te mopperen of te verbeteren? Weinig tot niets eigenlijk, of je moet je al storen aan het Nederlandse accent van Blankenstein in de gesproken passages of een paar overgangen die iets minder soepel lopen. Wie zich er niet aan stoort, heeft een feilloze plaat op zijn draaitafel liggen. Blankensteins grunts zijn prima en ook de cleane zang in met name Like A Flower In The Desert, beslist n van de hoogtepunten, verdient een compliment.
Officium Triste verpakt op The Death Of Gaia pijn, verdriet en misre in ijzersterke, emotionele en memorabele composities. Vanwege het verschil in tempo is er voldoende afwisseling en verveelt deze karaktervolle release nimmer. De trackvolgorde is bovendien dusdanig dat individuele tracks elkaar versterken. The Death Of Gaia behoort tot de sterkste (doom)platen van 2019 en tot het beste wat Officium Triste heeft voortgebracht. Beslist en aanrader!
Tracklist:
1. The End Is Nigh
2. World In Flames
3. Shackles
4. A House In A Field In The Eye Of The Storm
5. The Guilt
6. Just Smoke And Mirrors
7. Like A Flower In The Desert
8. Losing Ground
