Recent stuitte ik per toeval op een nieuwe band die wat stijl betreft overeenkomsten heeft met Septicflesh en Fleshgod Apocalypse. Dallian werd vorig jaar opgericht in de Portugese stad Leiria en eind mei van dit jaar verscheen het debuutalbum Automata. Net als bijvoorbeeld Therion combineren deze heren de esthetiek van steampunk met metal. De muziek bevat een diversiteit aan stijlen met death metal als basis. Er zijn genoeg metalbands die orkestrale elementen, koorzang, orintaalse melodin en bijzondere instrumenten gebruiken, maar Dallian gaat net een stapje verder. Zelfs fado (het Portugese levenslied) komt voorbij op deze plaat. Ik kan mij niet voorstellen dat Carach Angren iets zou laten inzingen door Frans Bauer, maar op dit conceptalbum past het goed in het verhalende karakter.
Frontman/gitarist Carlos Amado (grunts en screams, Portugese gitaar) en gitarist Ricardo Carnia (cleane vocalen) speelden samen in de thrash/deathformatie Madame Violence. Zij vormen samen met gitarist Leandro Faustino de basis van Dallian. Automata is opgenomen met sessiedrummer/ percussionist Andr Fragoso (Madame Violence, Tales For The Unspoken). Als gastvocalisten hebben Ana Amado, Carla Carnia, Antonio Alves en fadozangeres Ana Maria Amado meegewerkt.
Automata luistert als een boek dat van begin tot eind weet te boeien. Dallian voert je mee in een donkere, groezelige vorm van steampunk. Dit subgenre van fantasy verwijst naar verhalen die zich afspelen in het Victoriaanse tijdperk (1837 tot 1901). De industrile revolutie is in volle gang. Fatsoensnormen, kuisheid en vroomheid staan hoog in het vaandel. Het is een preutse tijd, maar in werkelijkheid viert de dubbele moraal hoogtij. Dallian benadrukt de sombere kant van die samenleving in plaats van de glamoureuze benadering die steampunk kenmerkt. Het album ademt een sfeer die mij doet denken aan het werk van Charles Dickens.
Na het epische, instrumentale Genesis Of Awakening opent het album met het uitgesponnen Satori. The Lie Vision begint met een circusachtige intro, gevolgd door hectische Fleshgod-achtige coupletten en catchy refreinen met de zang van Ana Amado. Halverwege draait het nummer om met een ingetogen, rustgevende passage naar een verpletterende groove met duo-vocalen. Met zware riffs en meer orkestrale elementen doet As Within, So Without denken aan Septicflesh. Swallow The Sun lijkt met cleane zang van Ricardo in eerste instantie een rustpunt te vormen, totdat Carlos met zijn diepe grunts het nummer naar zich toetrekt. Toch blijft dit nummer redelijk ingetogen en vormt het de overgang naar de sterkste tracks op de plaat.
De orintaalse melodien met de klanken van de Portugese gitaar in Corrupt Demiurge doen mij denken aan My Plegde Of Allegiance van After Forever. Het lijkt er niet op, maar ademt wel dezelfde sfeer. Ook Heir Apparent van Opeth komt in gedachten naar boven. The Nun From Azrael begint met een hectische Fleshgod-stijl, maar slaat halverwege volledig om als de orkestrale brug met zang van Carla overgaat in een flamenco, gespeeld door Leandro. De fraaie samensmelting van orkestraties en zware metalriffs komt het beste tot zijn recht in Caxia Pensatra, met in de eindfase de fado-passage, gezongen door Ana Maria Amado en Ana Amado als tweede stem. A Lullaby For The Wicked is zeker geen slaapliedje en laat goed horen dat de stijl van Dallian zowel raakvlakken heeft met Fleshgod Apocalypse als met Septicflesh.
Ik heb het gevoel dat het bombastische Vsan met operazang van Antonio Alvez eigenlijk als afsluiter gepland is en dat de laatste nummers als toegift op de plaat zijn gezet. Het korte luisterverhaal Echoes Of Arrival kondigt Swine Dialectic aan. Dit nummer heeft iets weg van een openingstrack. De sound wijkt iets af van de andere nummers op de plaat en het nummer heeft een bruter karakter. Wat mij betreft is dit nummer n van de hoogtepunten op de plaat. A Closure In Crisis breidt instrumentaal een einde aan dit album.
Met ruim een uur speelduur en een aantal relatief lange tracks is het een plaat waar je in eerste instantie wel even rustig de tijd voor moet nemen. Niet dat de muziek boordevol complexe songstructuren zit, maar er gebeurt veel en de muziek komt dan zeker beter tot zijn recht. Ook de goede sound en het schitterende artwork verdienen een compliment. Goed, de review is wat langer geworden dan ik gepland had, maar ik ben echt onder de indruk van het debuut van Dallian en inmiddels behoorlijk verslaafd geraakt aan Automata. Jaarlijstmateriaal? Zeker weten.
Tracklist:
1. Genesis Of Awakening
2. Satori
3. The Lie Vision
4. As Within, So Without
5. Swallow The Sun
6. Corrupt Demiurge
7. The Nun From Azrael
8. Caixa Pensatria
9. A Lullaby For The Wicked
10. Vsan
11. Echoes Of Arrival
12. Swine Dialectic
13. A Clorsure In Crisis
